Βιβλία
Πάντα ήθελα να γίνω συγγραφέας. Πίστευα ότι θα ήταν εύκολο και διασκεδαστικό. Όμως το γράψιμο απαιτεί πειθαρχία και εμένα με παρέσυρε πάντα η δίψα για περιπέτεια, μια ιδέα τυχοδιωκτισμού, μια ανάγκη να ζήσω ιστορίες με ένταση και ριχνόμουν σ’ αυτές με τα μούτρα. Στο θεατρικό έργο της ζωής μας θα έπρεπε να δικαιούμαστε, όχι μόνο μια δεύτερη πράξη, αλλά μια δεύτερη ζωή, για να ζήσουμε πράγματα που δεν ζήσαμε, ιστορίες που δεν ζήσαμε...
Κάθε βράδυ, πολύ μικρή, ψαχούλευα τη βιβλιοθήκη στο σπίτι μας, θέλοντας να βρω βιβλία, βιβλία, βιβλία. Έζησα μεγάλους έρωτες με συγγραφείς! Σαν τον Μπόρχες, πολλές φορές σκεφτόμουν ότι ο παράδεισος δεν μπορεί παρά να είναι μια απέραντη βιβλιοθήκη. Και σήμερα, τίποτα δεν με ευχαριστεί περισσότερο από ένα καλό βιβλίο. Πιστεύω πως είμαι μια επιτυχημένη αναγνώστις. Αν με ρωτούσε κάποιος «τι δουλειά κάνετε;», αδίστακτα θα απαντούσα «αναγνώστις».
Μ’ αρέσουν οι ιστορίες, επινοημένες ή μη, αγαπώ τα βιβλία παθολογικά. Με κυριεύουν, με ξεμυαλίζουν, με πλανεύουν! Πιστεύω ακράδαντα ότι η ανάγνωση μπορεί να σε σώσει και με έχει σώσει πολλές φορές. Υπάρχει άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί, ο χρόνος του εαυτού και ο χρόνος της ανάγνωσης. Με το βιβλίο αυτό που συμβαίνει και είναι μαγευτικό είναι ότι υπάρχει μια ανθρωπογεωγραφία που, ενώ ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ταυτοχρόνως ονειρεύεται ανθρώπους και τόπους! Οι λογοτεχνικοί ήρωες δεν ακολουθούν τους κανόνες της λογικής ή της φρονιμάδας. Η Δυσδαιμόνα και η Κορντέλια υποφέρουν για λάθη που δεν έκαναν. Ο κόσμος του Σαίξπηρ, το μαγεμένο δάσος...
Τα βιβλία είναι για μένα σμαραγδένιες φωτιές. Ποτέ δεν θα πάψουν να είναι, γι’ αυτό θα πω εδώ το τέλος της αυτοβιογραφίας της Αγκάθα Κρίστι «...και το καλύτερο από όλα, να κάθεσαι στον ήλιο, νωχελικά, λίγο νωθρά... να διαβάζεις και να ονειρεύεσαι ποικιλοτρόπως... και τότε θυμάσαι - «Θυμάμαι, θυμάμαι, το σπίτι όπου γεννήθηκα...».
* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Μαΐου 2019
