ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν κάτι διδάσκει η πρόσφατη ιστορία των εκλογών από τη βάση για την ανάδειξη αρχηγών στα μεγάλα κόμματα της χώρας μας είναι ότι σχεδόν πάντοτε κερδίζουν τα θεωρούμενα αουτσάιντερ. Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης και τώρα Στέφανος Κασσελάκης.

Θυμάμαι ακόμη την αφέλεια με την οποία η Ντόρα Μπακογιάννη αντιμετώπισε την πίεση που δέχτηκε το 2009 από τους βαρόνους του κόμματος, ζητούσαν η εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ να μη γίνει μέσα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά με άμεση εκλογή από τον κόσμο. Η Ντόρα είπε «ναι» και ο Σαμαράς κέρδισε πανηγυρικά. Γιατί καλά τα διάφορα συστήματα, καλή η στήριξη των βουλευτών, αλλά στην κάλπη αποφασίζει ο κόσμος. Και έχει αποδειχτεί ότι μετά από ήττες ψηφίζει αντισυστημικά. Αυτό έγινε το 2009 στη ΝΔ, αυτό είχε συμβεί και το 2007 στο ΠΑΣΟΚ όταν ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε καθαρά το φαβορί που ήταν τότε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτό επαναλήφθηκε και το 2016 στη ΝΔ. Τότε που όλοι υπολόγιζαν ότι ο νικητής των εκλογών θα είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την ανατροπή και κέρδισε τη μάχη. Αντισυστημική η ψήφος λοιπόν, με την έννοια της ανάγκης για αλλαγή. Ούτε Βενιζέλος, ούτε Ντόρα, ούτε Μεϊμαράκης είχαν τέτοιο πολιτικό άρωμα. Και ο κόσμος μετά από ήττες ψάχνει το καινούριο: Γιώργος Παπανδρέου, Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί και σήμερα στην εκλογή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ θα έλεγα ότι η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη έχει και κάποιες περαιτέρω ομοιότητες με την εκλογή Σαμαρά στη ΝΔ το 2009. Όχι ότι οι δύο μοιάζουν πολιτικά (ουδεμία σχέση), αλλά οι συνθήκες έχουν ομοιότητες Το 2009 ο Σαμαράς έπαιξε πολύ το αντισυστημικό ατού, τη στιγμή που όλο το παραδοσιακό κομματικό σύστημα ήταν απέναντί του. Ήταν η εποχή που ΝΔ έφευγε από την εξουσία, έπρεπε να γίνει μία στροφή, καθώς είχε απέναντί της έναν ισχυρό παίκτη που ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Αν δεν είχαμε τα μνημόνια δε θα τον αντιμετώπιζε εύκολα. Το ίδιο ισχύει σήμερα και για τον ΣΥΡΙΖΑ: έχει χάσει πια για τα καλά την εξουσία, αναζητά ένα συνολικό restart (που δεν έγινε την τετραετία του 2019-23 από τον Αλέξη Τσίπρα) και έχει απέναντι έναν κυρίαρχο αντίπαλο, που αντιμετωπίζεται δύσκολα, όπως είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προσθέστε σε όλα αυτά ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε ως εσωτερικούς αντιπάλους δύο γυναίκες. Το 2009 ο Σαμαράς τη Ντόρα, σήμερα ο Κασσελάκης την Έφη Αχτσιόγλου.

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΝΔ. Για τους οπαδούς του το ότι ο Κασσελάκης δεν είναι βουλευτής δεν αποτελεί πρόβλημα, αντίθετα μπορεί να θεωρηθεί πλεονέκτημα. Και το αντισυστημικό περνά ακόμη πιο πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κόσμος της κεντροαριστεράς έκανε την περασμένη Κυριακή την επιλογή του για τρεις λόγους. Ψήφισε αντισυστημικά, έδειξε κόκκινη κάρτα στο υπάρχον στελεχιακό δυναμικό του κόμματος που έκανε κουμάντο τα τελευταία χρόνια και αναζήτησε αυτόν που θα αντιπαρατεθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αν όλα αυτά φτάνουν για να αλλάξει το σημερινό πολιτικό σκηνικό θα φανεί στο τέλος της τετραετίας…