Είπαμε να βάλουμε νερό στο κρασί μας και να θεωρούμε ανεκτό για έναν πολιτικό το χαρακτηριστικό του υποκειμενισμού και της ιδιοτέλειας. Να ξεπερνούμε δηλαδή την τάση του να δικαιολογεί στον εαυτό του συμπεριφορές που παρεκκλίνουν της ηθικής των γραπτών κι άγραφων νόμων, για τις οποίες στέκεται αμείλικτος κριτής όταν αφορούν ανταγωνιστές του.

Είπαμε δηλαδή να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι σημαίνει η κωλοτούμπα, τι είναι αποστασία και πόσο επιλήψιμη είναι μια συμπεριφορά με μοναδικό κριτήριο το ατομικό συμφέρον.

Όλα όμως έχουν κάποιο όριο, πέραν του οποίου δεν συγχωρείται ο κυνισμός και η υστεροβουλία.  

Να κατανοούμε τη μεταπήδηση ενός δημοτικού συμβούλου από τον έναν συνδυασμό στον άλλον, αλλά δεν γίνεται αυτό να συμβαίνει δυο και τρεις φορές μέσα στην ίδια προεκλογική περίοδο. Δεν συγχωρείται δηλαδή κάποιος-α να φεύγει από κάπου, να στήνει μια άλλη παράταξη, να βγαίνει σε τηλεοπτικό σποτ και να καλεί τους πολίτες να ακολουθήσουν, και δυο μέρες πριν την κατάθεση των συνδυασμών στο πρωτοδικείο να εγκαταλείπει και να προσχωρεί εκεί που… έφτυνε.

Να κατανοούμε τη φιλοδοξία κάποιου να γίνει δήμαρχος υποσκάπτοντας τον δήμαρχο που τον ανέδειξε διορίζοντάς τον αντιδήμαρχο και εκπρόσωπό του, αλλά δεν γίνεται να ξεπερνούμε την προσχώρησή του σε νέο κόμμα, την παράκληση του χρίσματος και μετά την αποτυχία της εξασφάλισής του, να καταγγέλλεις κόμματα και πολιτικές υποστηρίξεις.

Κι αν αυτά δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά, πώς θα νιώσει κανείς ακούγοντας συνθήματα κατά των κομμάτων και υπέρ της ανεξαρτησίας της αυτοδιοίκησης από έναν άνθρωπο που υπήρξε επί χρόνια βουλευτής κόμματος, που διετέλεσε υπουργός του, πού είχε υπάρξει πριν χρισματούχος υποψήφιος δήμαρχος περιφερειακού δήμου –της περιοχής καταγωγής του;

Πώς να πείσει ότι εννοεί τα περί ανεξαρτησίας της αυτοδιοίκησης και πάνω από όλα η Θεσσαλονίκη, όταν στην μακρά πολιτική του διαδρομή, δεν έχει συγκρουστεί ποτέ για ένα μεγάλο θέμα της πόλης, δεν έχει διαφωνήσει ποτέ με επιλογή του κόμματός του, δεν έχει καταγράψει ποτέ την κριτική του σε λάθη ή παραλείψεις της κυβέρνησής του;

Αλλά θα μου πείτε, αν δεν υπήρχαν πολιτικοί που συγχέουν το ορθό, με το πρέπον και το ανεκτό, και που δεν νιώθουν κάποιο όριο στις παλινωδίες τους, θα μπορούσαμε να διορθώνουμε τα λάθη μας-ως κοινωνία- και να βάζαμε επιτέλους ένα τέλος στον παραλογισμό και την σαπίλα που κυριαρχεί στον δημόσιο βίο.

*********************************************************************************************************************

* Όταν ένας κόμπος δεν λέει να λυθεί όσες προσπάθειες κι αν κάνεις, τότε οι επιλογές που διαθέτεις είναι είτε να τον αφήσεις να σε ταλαιπωρεί, είτε να τον κόψεις με μαχαίρι.

Είναι γνωστά αυτά από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλωστε.

Ο «γόρδιος δεσμός» που προβλημάτιζε τη Φώφη Γεννηματά, έχει να κάνει με το ψηφοδέλτιο του κόμματός της στην Χαλκιδική, όπου παραδοσιακά το πράσινο στρατόπεδο είναι βαθιά διχασμένο ανάμεσα στους υποστηρικτές του Πάχτα και του Δριβελέγκα.

Βιβλία ολόκληρα μπορούν να γραφτούν με ιστορίες από τις… συντροφικές εχθροπραξίες των «δύο γεροντοπαλίκαρων» -όπως τους αποκαλούν όσοι θέλουν να τους μειώσουν-  από την εποχή του Άκη και του Σημίτη, μέχρι τις υποθέσεις του Πόρτο Καρράς και των μεταλλείων χρυσού.

* Στις προηγούμενες εκλογές ο Χρήστος Πάχτας δεν είχε περιληφθεί στο ψηφοδέλτιο, με αποτέλεσμα ο Γιάννης Δριβελέγκας να πρωτεύσει. Έδρα ωστόσο δεν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αλλά η Χρυσή Αυγή που πέρασε στην τρίτη θέση, καθώς οι οπαδοί του απόντος Πάχτα σφύριζαν αδιάφορα- όπως κατήγγειλε η πλευρά του Δριβελέγκα.

Η ιδιαιτερότητα της Χαλκιδικής, έγκειται στο γεγονός ότι αυτή είναι τριεδρική εκλογική περιφέρεια, πράγμα που σημαίνει ότι για να κερδίσει κάποιο κόμμα βουλευτική έδρα από την πρώτη κατανομή, θα πρέπει να ξεπεράσει το ποσοστό του 33.3%.

Με το πρώτο κόμμα να εξασφαλίζει περίπου 40% και το δεύτερο 35%, αμφότερα παίρνουν από μία έδρα ενώ την επόμενη διεκδικούν στην δεύτερη κατανομή είτε το πρώτο κόμμα που θα μπαίνει με το υπόλοιπο του 6.7% (40 μείον 33.3), είτε το τρίτο κόμμα που θα κερδίσει εφόσον έχει μεγαλύτερο ποσοστό του 6.7.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι δύο πρώτες θέσεις θα καταληφθούν από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δίχως ωστόσο κανένα από τα δύο να δείχνει πως ξεπερνά το 40%. Αυτό σημαίνει ότι με ποσοστό της τάξης του 7% το τρίτο κόμμα θα καταλάβει την απομένουσα έδρα.

Διαβλέποντας ότι ο στόχος να ξεπεράσει την Χρυσή Αυγή συγκεντρώνοντας  ποσοστό της τάξης του 7% είναι ρεαλιστικός, η Φώφη Γεννηματά ζήτησε από τους δύο να συμπεριληφθούν στο ψηφοδέλτιο ενώνοντας τις δυνάμεις τους. Έμαθα ότι ο ένας δέχτηκε, ενώ ο άλλος επέμενε στο… βέτο. Μάλιστα όταν τους κάλεσε σε ραντεβού προσήλθαν, αλλά μόλις ο δεύτερος είδε τον πρώτο, προτίμησε να αποχωρήσει.

* Το σχοινί τέντωσε και ο γραμματέας της τοπικής οργάνωσης του κόμματος Γιώργος Παπαδόπουλος, που κλήθηκε στη συνέχεια από την Φώφη και ο οποίος ζήτησε να κοπούν αμφότεροι και να γίνει ένα ψηφοδέλτιο εξωστρεφούς μάχης.

Δεν ξέρω τι άλλο μεσολάβησε, αλλά η απόφαση της Χαριλάου Τρικούπη, ήταν να κοπούν και οι δύο, ανοίγοντας τον δρόμο στην επόμενη γενιά στελεχών να διεκδικήσουν την διάκριση. «Εβδομήντα χρονών έγιναν, ας βγουν στην σύνταξη» είναι το σχόλιο που μου έκανε κάποιος από το περιβάλλον της προέδρου.

* Με την απόσυρση των «γεροντοπαλίκαρων» ο δρόμος ανοίγει για άλλους επίδοξους βουλευτές. Έτσι, δύο πρώην δήμαρχοι (Ιερισσού ο Μ. Βλαχόπουλος και Κασσάνδρας ο Αρ. Κανέλλης) κι ένας πρώην περιφερειακός σύμβουλος (Απ. Πάνας) μπαίνουν στην μάχη του σταυρού.

* Δεν αντέχω να βλέπω άλλο ανθρώπους που είχαν καταφέρει κάποια πράγματα στη ζωή τους, να πέφτουν τόσο πολύ στα μάτια μου λόγω της παντελώς αβάσιμα μεγάλης ιδέας που έπλασαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Ακόμη χειρότεροι από εκείνους που ξευτελίζονται για ένα χιλιάρικο. Και το πλέον τρελό της υπόθεσης είναι ότι όλοι τους, ούτε νιώθουν ντροπή ούτε συνειδητοποιούν τον εξευτελισμό τους. Είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι ετάχθησαν να μας σώσουν και οφείλουμε να τους υμνούμε.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 5 Μαΐου 2019.