Της μητέρας
#μένουμε_ασφαλείς και θυμόμαστε φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες ότι το Γιομ Κιπούρ, τη μεγάλη εβραϊκή θρησκευτική γιορτή γνωστή και σαν Μαύρη Ημέρα ή και σαν Ημέρα της Μεγάλης Συγχώρεσης, ήταν ο πατέρας που με πήγαινε στη Συναγωγή κι όλη η ημέρα κυλούσε με νηστεία, αποχή από οποιοδήποτε ποτό, προσευχή και κατάνυξη και στο τέλος της γιορτής, με τη δύση του ηλίου, ήταν ο υπέροχος ήχος, που ο ραβίνος έβγαζε φυσώντας σε ένα κέρας, που σφράγιζε το συμβόλαιό μας με τον Θεό για τον χρόνο που θα ακολουθούσε.
Το πέρας της γιορτής το σήμαινε ο αέρας που βγαίνοντας από τα πνευμόνια του ραβίνου περνούσε από το κέρας δημιουργώντας ήχους οξείς, αξέχαστους κι αφυπνιστικούς. Ό,τι χρειαζόταν για ένα ποίμνιο που μετά την 26ωρη ιδιότυπη νηστεία έμοιαζε ζαβλακωμένο. Κι επιστρέφαμε στο σπίτι για να γευθούμε το πλούσιο δείπνο της μητέρας που ξεκινούσε απαρέγκλιτα με σούπα. Κι έπειτα να βάλουν οι γονείς τον μικρότερο γιο τους, εμένα, στο κρεβάτι και για να τον αποκοιμίσουν να του αφηγηθούν μια από τις αγαπημένες του ιστορίες από την ελληνική μυθολογία. Πολλές μου άρεζαν αλλά αυτή που κυριολεκτικά λάτρευα ήταν η ιστορία του Ιάσονα και των Αργοναυτών που οργάνωσαν ολόκληρη εκστρατεία για να φέρουν το χρυσόμαλλο δέρας. Και για να μου κάνουν την ιστορία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η γλυκιά φωνή της μητέρας ή, πιο σπάνια, ο πατέρας πρόσθεταν και την πάλη του Ιάσονα με κάποιο επινοημένο τέρας. Κι αποκοιμιόμουν κατευχαριστημένος. Κάτι άλλο που με χαρά έκαμναν οι γονείς μου ήταν να με πηγαίνουν την Κυριακή το απόγευμα στον κινηματογράφο.
Διπλό οικογενειακό πρόγραμμα με ελληνικό, ή ακόμη καλύτερα ινδικό, μελό και κάποια κωμωδία εγχώρια ή ξένη «με πρωταγωνιστάς τους διασημοτέρους αστέρας» όπως έλεγε το πρόγραμμα που μας μοίραζαν στην είσοδο του κινηματογράφου μετά την αγορά των εισιτηρίων. Και πέρασε ο καιρός κι ανδρώθηκα σε αυτή την πόλη την πόλη που αυτές τις μέρες ετοιμάζεται να λάμψει σαν αστέρας κινηματογραφικός χάρις σε μια χολιγουντιανή παραγωγή στην οποία η πολυτραγουδισμένη και πανέμορφη νύφη του Θερμαϊκού θα υποδύεται το Μαϊάμι και στην οποία θα πρωταγωνιστεί ο διεθνής αστέρας της οθόνης, ο Αντόνιο Μπαντέρας.
Δεν γνωρίζω αν στα γυρίσματα προβλέπεται και κάποια σκηνή που να εκτυλίσσεται στο Βαρδάρη αλλά γνωρίζοντας τις μεγάλες δυνατότητες των Αμερικανών στα οπτικά και ηχητικά εφέ είμαι πεπεισμένος ότι ο Βαρδάρης, αυτός ο ιδιαίτερος Θεσσαλονικιώτικος αέρας, θα κάνει έστω και κάποιο φευγαλέο πέρασμα σε κάποια από τις σκηνές. Ο Μπαντέρας που είναι και πατέρας και αυτές τις μέρες, και μέχρι νεωτέρας, παρεπιδημεί στην πόλη μας είναι ένας πολυτάλαντος κι ολοκληρωμένος καλλιτέχνης. Όπως μας πληροφορεί το λήμμα γι’ αυτόν στην Βικιπαιδεία εκτός από ηθοποιός είναι και τραγουδιστής και σκηνοθέτης και παραγωγός. Κι όπως ο κινηματογράφος είναι για μένα, παιδιόθεν, μια από τις αγαπημένες μου ενασχολήσεις τον θυμάμαι τον Μπαντέρας στα πρώτα του βήματα, προτού δηλαδή γίνει διεθνής αστέρας, στις ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ την δεκαετία του ’80. Από τον «Λαβύρινθο των παθών» του 1982 και τις υπόλοιπες μέχρι τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Δέσε με» του 1990. Στην τελευταία αυτή ταινία υποδύεται ένα ψυχοπαθές τέρας που αιχμαλωτίζει και κρατά δεμένη μια σταρ του πορνό έως ότου αυτή υποκύψει στις ερωτικές του επιθυμίες.
Εύχομαι η Σαλονικιώτικη περιπέτεια του Αντόνιο Μπαντέρας να έχει «αίσιον πέρας», όπως λένε, και να τα καταφέρει με το υποκριτικό του ταλέντο χάρις σε αυτή την ταινία να τιμηθεί, του χρόνου, με το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Ιουλίου 2021
