ΑΠΟΨΕΙΣ

Υπάρχουν κάποιοι που βρίσκονται κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, βλέποντας το μεσοπρόθεσμο μέλλον, επιδιώκουν τη συμμαχία με την κεντροαριστερά. Δεν κυριαρχούν στον κομματικό μηχανισμό, δεν είναι μέλη της κυβέρνησης, είναι κατά κανόνα πιο μετριοπαθείς και εξετάζουν το ζήτημα με κάποια στοιχεία στρατηγικής και όχι εκλογικής τακτικής. 

Σε αυτήν την προσπάθεια έχουν σύμμαχο τις ευρωπαϊκές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, που για δικούς τους λόγους έχουν αναδείξει τον έλληνα πρωθυπουργό σε προνομιακό συνομιλητή τους. Έχουν σύμμαχό τους ορισμένα παραδείγματα πετυχημένα, όπως του Κόρμπιν στην Αγγλία, του Σάντερς στις ΗΠΑ, την πορτογαλική σύγκλιση των δυνάμεων που βρίσκονται δεξιότερα του κέντρου και της Ισπανίας όπου το PSOE έστριψε προς τα αριστερά με σαφή αντιδεξιά τοποθέτηση.

Αναλύουν τα δεδομένα και θέτουν κεντρικά ερωτήματα, η απάντηση των οποίων οδηγεί στο επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα. Διαβλέπουν το στρατηγικό αδιέξοδο του κυβερνώντος κόμματος στο ζήτημα των συνεργασιών, διαβλέπουν μία πολιτική και κοινωνική καραντίνα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιλαμβάνονται πως η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δεν μπορεί να πάει μακριά καθώς ναρκοθετεί την προσπάθειά τους και απονομιμοποιεί τη συγκεκριμένη στρατηγική.

Ενδεχομένως να έχουν αντιληφθεί το αναπόδραστο της ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές, καθώς δημοσκοπήσεις αλλά και πολιτικές εκτιμήσεις συνηγορούν προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά η πολιτική δεν σταματά εκεί. 

Η επόμενη ημέρα είναι ίσως ακόμη πιο σημαντική. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να διατηρήσει ένα σημαντικό ποσοστό, μοιραία θα είναι πρωταγωνιστής στην υπόθεση της ανασύνταξης της προοδευτικής παράταξης και εκ των πραγμάτων θα τεθούν σημαντικά ζητήματα μετ’ επιτάσεως.

Το εγχείρημά τους στην παρούσα φάση είναι δύσκολο καθώς μέσα στο ίδιο το κόμμα υπάρχουν πυρήνες που προκρίνουν τη διατήρηση της επαφής με κοινά που έλκονται από τον λαϊκιστικό λόγο, τον αντισυστημισμό και την ακραία πόλωση.

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας άλλωστε συνεχίζει με έναν διπλό λόγο, που στο εξωτερικό τον αναδεικνύει σε μετριοπαθή ηγέτη που δέχεται αδιαμαρτύρητα τις οδηγίες των δανειστών. αλλά στο εσωτερικό ξιφουλκεί εναντίον της αντιπολίτευσης με τρόπο χοντροκομμένο και συνεχίζει μία πολιτική εντελώς αντιαναπτυξιακή.

Η οργανωμένη επικοινωνιακή επίθεση προς το ΠΑΣΟΚ, τον πρώην πρωθυπουργό και στελέχη προηγούμενων κυβερνήσεων υψώνει τείχη αντί να ρίχνει γέφυρες.

Από την άλλη πλευρά, το ΚΙΝΑΛ δεν φαίνεται να επιθυμεί την άλωση της κομματικής και κοινωνικής του βάσης και ορθά αναπτύσσει επιχειρήματα περί του αντιθέτου -μίας αυτόνομης πορείας προς τις εκλογές και μίας διαρκούς προσπάθειας ανασύστασης του ευρύτερου χώρου με κεντρικό όχημα το ίδιο.

Οι δημοσκοπικές επιδόσεις του και η αδυναμία εκφοράς ενός προοδευτικού πολιτικού λόγου με απήχηση από την άλλη, προβληματίζουν. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι εάν το εκλογικό αποτέλεσμα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ με τριπλάσιο ή τετραπλάσιο ποσοστό από αυτό του ΚΙΝΑΛ, τότε οι συσχετισμοί στον πέραν της κεντροδεξιάς χώρο θα έχουν παγιωθεί. 

Για να το πετύχει όμως χρειάζονται μεγάλες πρωτοβουλίες εξωστρέφειας, νέος πολιτικός και προγραμματικός λόγος και επαναπροσέγγιση ενός υπαρκτού στελεχιακού δυναμικού, που για πολλούς λόγους έχει απομακρυνθεί. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος.