Σε δύο βάρκες η αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα
Γνωρίζει πολύ καλά ο μέχρι χθες πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ότι δεν πρόκειται να κλονιστεί εύκολα η νέα κυβέρνηση, η οποία έχει καθαρή πρωτιά και αυτοδυναμία. Όμως, όπως τουλάχιστον διεφάνη και από την ομιλία του και τη γενικότερη παρουσία του στη Βουλή κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων, θέλει από τώρα να διαμορφώσει ένα κλίμα ότι ο ίδιος θα είναι επικεφαλής του αντιπολιτευτικού μετώπου ενάντια στον Κυριάκο Μητσοτάκη και πως δεν θα αφήσει τη νέα κυβέρνηση σε χλωρό κλαδί. Όμως η αντιπολίτευση που άρχισε ήδη να κάνει πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μια προσπαθεί να υποστηρίξει ότι αρκετά από τα μέτρα της νέας κυβέρνησης τα είχε θεσπίσει και η δική του και από την άλλη κάνει κριτική «από τα αριστερά» στον, κατ’ αυτόν, νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη. Αλλά οι δύο αυτές βάρκες δεν είναι και τόσο συμβατές.
Γιατί εκεί που ο Τσίπρας λέει ότι η νέα κυβέρνηση πατάει πάνω στα μέτρα που είχε πάρει η προηγούμενη, στην πραγματικότητα παραδέχεται ότι εφάρμοσε μια σκληρή νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Αυτό δεν μπορεί να συνδυαστεί με εύκολες κριτικές από τα «αριστερά». Γιατί κάθε φορά που κάνει κριτική στον Μητσοτάκη, ο κόσμος θυμάται τα δικά του πεπραγμένα. Την «κωλοτούμπα» που έκανε, τα μέτρα λιτότητας που εφάρμοσε, τις ιδιωτικοποιήσεις που (δεν) προώθησε, τις υποσχέσεις που δεν τήρησε. Για να μπορέσει να κάνει αντιπολίτευση και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει πρώτα να κάνει αυτοκριτική. Να σταματήσει το αλαζονικό «όλα τα κάναμε καλά».
Όπως και το εξίσου αλαζονικό «δεν μας άφηναν οι δανειστές να κάνουμε παραπάνω». Να εξηγήσει γιατί δεν μπόρεσε να εφαρμόσει «αριστερή» πολιτική, δηλαδή να παραδεχτεί ότι δεν είχε πολιτικό σχέδιο και προετοιμασία για την αναμέτρηση με τους δανειστές. Να δείξει, δηλαδή, ότι κάτι έμαθε και ότι όντως άλλαξε μέσα από την εμπειρία. Η πρώτη εμφάνισή του όμως στη Βουλή και οι τοποθετήσεις του ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο μας έδειξαν. Ο κ. Τσίπρας εμφανίσθηκε ως ένας... κλασικός έλληνας πολιτικός, που όταν χάνει την εξουσία κατηγορεί την επόμενη κυβέρνηση ακόμη και εάν εφαρμόζει τη δική του πολιτική. Αυτό όμως δεν είναι «αλλαγή», δεν είναι «μεταμόρφωση». Δεν είναι «κυριαρχία στο χώρο της αντιπολίτευσης».
*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 28 Ιουλίου 2019.
