ΑΠΟΨΕΙΣ

#μένουμε_ασφαλείς φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες ειδικά τώρα που τα κρούσματα έχουν πληθύνει, οι διασωληνωμένοι ασθενείς είναι κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι και κάθε μέρα προστίθενται τουλάχιστον είκοσι νεκροί συμπολίτες μας στη μακριά λίστα των Ελλήνων που χάθηκαν από τον κορονοϊό. Κι όλα αυτά με υψηλές θερμοκρασίες, που υποτίθεται πως δεν ευνοούν τον ιό, και με μόνο έναν στους δύο από εμάς να είμαστε εμβολιασμένοι! Και κοντά σε όλα αυτά οι ανύπαρκτες, κατά τον Ουμπέρτο Έκο, ειδήσεις του Αυγούστου είναι εντελώς υπαρκτές και απόλυτα τραγικές. Στάχτες κι αποκαΐδια και τοπίο ερήμωσης σε πολλές περιοχές στην Εύβοια, την Αττική, την Πελοπόννησο. Τελικά πρέπει να θεωρείται θαύμα το ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί, το ότι καταφέρνουμε να δούμε κάποια φίλη ή κανένα φίλο, από απόσταση πάντα, ή στις καλύτερες των περιπτώσεων καταφέρνουμε καμιά εκστρατεία, είτε μόνοι είτε με ένα ή δυο άτομα παρέα, στην Χαλκιδική για μπάνιο. Είμαστε στα αλήθεια τυχεροί φίλες και φίλοι που ζούμε στη Θεσσαλονίκη κι έχουμε την Χαλκιδική τόσο κοντά μας. Μπορείτε βέβαια, και με το δίκιο σας, να μου αντικρούσετε ότι δεν είναι όλος ο κόσμος που του αρέσουν τα μπάνια και η θάλασσα. Υπάρχουν και πολλοί, διεστραμμένοι αν με ρωτάτε, που προτιμούν το βουνό. Και θα σας υπενθυμίσω ότι η Χαλκιδική φημίζεται και για την ορεινή της ομορφιά. Γι’ αυτό κι όλοι συμφωνούμε ότι σαν την Χαλκιδική δεν έχει!

Μικρή επιστροφή στα μαθητικά θρανία για ένα φρεσκάρισμα στο μάθημα της Γεωγραφίας, μια που, κι ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι αναγνώστες μας Χαλκιδικιώτες ή βέροι Θεσσαλονικείς. Η Χαλκιδική που διοικητικά είναι νομός με πρωτεύουσα τον Πολύγυρο είναι ένα σχετικά μεγάλο τμήμα γης το οποίο μόνο στο βορρά του δεν βρέχεται από θάλασσα. Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με ανθρώπινη παλάμη που της λείπει ο αντίχειρας και το μικρό δάχτυλο. Οι τρεις χερσόνησοι είναι η Κασσάνδρα ή Παλλήνη, που είναι και η πιο κοντινή στην Θεσσαλονίκη, η Σιθωνία ή χερσόνησος του Λόγκου, που είναι η μεσαία χερσόνησος και η τρίτη είναι η χερσόνησος του Άθω ή το Άγιον Όρος, που γεωγραφικά είναι Χαλκιδική αλλά δεν υπάγεται στον νομό Χαλκιδικής, ούτε και σε κανέναν άλλο νομό αφού είναι ανεξάρτητο. Οι δύο χερσόνησοι βρίθουν από ωραιότατες παραλίες, εκ των οποίων μερικές είναι συγκλονιστικά όμορφες, του επιπέδου εκείνων που φωτογραφίζουν οι εθνικοί οργανισμοί τουρισμού για να προσελκύσουν τους κατοίκους των βόρειων και παγωμένων χωρών των οποίων η θάλασσα είναι μόνιμα φουρτουνιασμένη και σταχτιά. Το μόνο που βρίσκω να προσάψω, μετά από εικοσαετή σκληραγώγηση στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και τις Κυκλάδες, είναι η θερμοκρασία του νερού, αφόρητα ζεστό, χειρότερο κι από μπανιέρα.

Το πιο ψηλό βουνό της Χαλκιδικής είναι το όρος Άθως με υψόμετρο 2.033 μέτρα, που όμως είπαμε ότι δεν της ανήκει. Κατόπιν έρχεται ο Χολομώντας που έχει μέγιστο υψόμετρο 1.165 μέτρα. Βουνό με πυκνά δάση κωνοφόρων, βασική πηγή τροφοδοσίας με έλατα χριστουγεννιάτικα για μας τους Θεσσαλονικείς αλλά και για ολόκληρη τη Μακεδονία. Ξακουστό είναι και το μέλι Χαλκιδικής. Στον Χολομώντα είναι χτισμένος ο Πολύγυρος και επίσης η πολύ καλά διατηρημένη Αρναία. Οι πεδιάδες της «Σαν την δεν έχει» είναι γεμάτες λιόδεντρα κι αμπέλια. Από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τόπο ευλογημένο που θα ήταν πραγματικά μια «γωνιά του Παραδείσου» αν δεν ενσκήπταμε, σωστά λεφούσια, ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι εμείς οι Θεσσαλονικείς και τα τελευταία χρόνια στρατιές Ρώσων, Σέρβων, Βούλγαρων και Ρουμάνων τουριστών.

Αλλά έχουμε πολλά ακόμη να πούμε για την Χαλκιδική, γι’ αυτό και σας δίνω ραντεβού εδώ την επόμενη Κυριακή.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Αυγούστου 2021