ΑΠΟΨΕΙΣ

Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που ο εκλογικός κύκλος παρασύρει μια κυβέρνηση σε ακατάσχετη παροχολογία και υποσχεσιολογία. Ούτε είναι η πρώτη φορά που όλα είναι έτοιμα να θυσιασθούν προς χάριν της εξουσίας. Και τώρα, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, ακολουθώντας ο πρωθυπουργός την τακτική προηγούμενων κυβερνήσεων, τα δίνει όλα προκειμένου να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα για τη σημερινή. 

Αφού προηγουμένως, μας επέβαλε ένα τρίτο μνημόνιο κόστους 90 δις. ευρώ και έχει ξεζουμίσει μισθωτούς, συνταξιούχους και ελεύθερους επαγγελματίες με την επιβολή υπέρμετρης φορολογίας. Βέβαια προς άμεση πολιτική και εκλογική κεφαλαιοποίηση είναι τα φιλολαϊκά μέτρα αμέσου εφαρμογής που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, όπως η παροχή της αποκαλούμενης 13ης σύνταξης, η επαναφορά του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13%, ο συντελεστής στον οποίο μετατάσσονται τα τρόφιμα, καθώς και η μείωση του ΦΠΑ στην ενέργεια και τον ηλεκτρισμό. Είναι και εκείνα που δρομολογούνται για το 2020. Πολιτικά, τα μέτρα για το 2020 είναι, περίπου, σαν να μην υπάρχουν, καθώς πρόκειται για εξαγγελίες επί των οποίων η αντιπολίτευση δύναται να πλειοδοτήσει.

Και το ερώτημα είναι αν αυτές οι παροχές μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα και να ανακόψουν την αντίστροφη μέτρηση, όπως προσδοκά η κυβέρνηση. Τα ιστορικά πολιτικά προηγούμενα πάντως, από την εποχή της μεταπολίτευσης, δεν ευνοούν τις κυβερνητικές προσδοκίες. Το φθινόπωρο του 1981 π.χ. η τότε κυβέρνηση του Γ. Ράλλη μοίρασε ατέλειωτα «δώρα», αλλά τις εκλογές τις έχασε από το ΠΑΣΟΚ. Την άνοιξη του 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου προκήρυξε εκλογές κάνοντας παροχές και υποσχόμενος «καλύτερες μέρες». Κέρδισε τις εκλογές εκείνες, αλλά τρεις μήνες μετά επέβαλε το πρώτο πρόγραμμα λιτότητας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1989, με υπόσχεση να τα «δώσει όλα», θυσίασε τα όποια αποτελέσματα του τριετούς προγράμματος σταθεροποίησης , προκειμένου να ελέγξει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Στις εκλογές του 1993 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υποσχόταν 14 % «κέρδη» για τους εργαζόμενους με αυξήσεις... 0% το πρώτο εξάμηνο και 0% στο δεύτερο (ακολουθούσε το μαθηματικό αξίωμα: κάθετες μειώσεις μισθών, προς όφελος της ανάπτυξης). Οι ψηφοφόροι όμως προτίμησαν «παπάκι και όχι Μητσοτάκη» και επανέφεραν στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος εφάρμοσε αρχικώς νέο πρόγραμμα λιτότητας.

Το 2004 η κυβέρνηση Σημίτη μοίρασε περίπου 7 δισ. ευρώ μήπως και αντιστρέψει τη φορά των πραγμάτων. Μάταιος κόπος. Οι πολίτες εισέπραξαν τις παροχές και ψήφισαν μαζικά τον Κώστα Καραμανλή. Ο οποίος, στις εκλογές του 2009 -παρότι έταζε «ρεαλιστικά πράγματα»- έχασε από τα... «λεφτά υπάρχουν». Κι αυτό γιατί συνήθως οι άνθρωποι ψηφίζουν με βάση αυτό που περιμένουν να κερδίσουν και όχι αξιολογώντας αυτά που έχουν ήδη πάρει. Και η πολιτική ιστορία δείχνει ότι ουδείς πρωθυπουργός που μοίρασε επιδόματα και υποσχέσεις για καλύτερες μέρες -καλλιεργώντας παράλληλα τον φόβο, τον διχασμό και την ένταση- δεν διασώθηκε στο τέλος...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Μαΐου 2019