ΑΠΟΨΕΙΣ

Όχι δεν ήπια από το Αθάνατο Νερό της Ικαρίας! Κι ας με παρακαλούσε η Νατάσα να μου το μαζέψει εκείνη σε ένα μπουκαλάκι για να μην χάσω την… αιώνια ζωή.

Λίγο η γλίτσα που μου φαινόταν πως είχε μπουκώσει το στόμιο στο σωληνάκι απ’ όπου έτρεχε το υψηλής αξίας ύδωρ (τέτοια είμαι…), λίγο ο ειλικρινής αυτόχθων νεαρός που συναντήσαμε στην αρχή του χωριού και μας έδωσε κατευθύνσεις πού να το βρούμε παραδεχόμενος στο τέλος πως «ε, ναι είναι λίγο βλακεία όλο αυτό», λίγο ο αγαπημένος Τζάρμους με το «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» που έδειχνε ένα ζευγάρι βαμπίρ οι οποίοι ζούσαν ανά τους αιώνες και στο τέλος, όπως κατάλαβα, δεν ήξεραν τι να κάνουν απ’ τη βαρεμάρα, με κράτησαν μακριά από το «πολύτιμο δώρο» του νησιού του ανατολικού Αιγαίου.

Έτσι το αποφάσισα. «Θέλω να παραμείνω θνητή», είπα και άφησα τους άλλους να περιδιαβαίνουν στο πολύ μακρινό μέλλον και να με θυμούνται μετά θάνατον ως την Κυριακή που δεν ήπιε το αθάνατο νερό και τι κρίμα που τώρα δεν την έχουμε πια κοντά μας.

Άλλωστε, στο μόνο σίγουρο γεγονός της ζωής μας, αυτό το μεγαλειώδες μυστήριο που λέγεται θάνατος και ευχόμαστε να αργήσει όσο γίνεται περισσότερο και να έρθει τελικά γλυκά κα ευτυχισμένα, παζάρια δεν χωράνε!

Το βράδυ, δεν ξέρω γιατί, η ιστορία που μας έλεγε ο Νίκος στο παλιό ταβερνάκι στις ορεινές Ράχες μου θύμισε ξανά το αθάνατο νερό και πόσο αν ήταν δυνατόν να επιλέξουμε να ζήσουμε αιώνια και μάλιστα μέσα από έναν τόσο απλό τρόπο, διλήμματα δεν θα είχα:

Στο μεγάλο περιβόλι που έχουν σε ένα σημείο των πολλών στρεμμάτων της αυλής του πατρικού σπιτιού του, κάποτε οι καρακάξες δεν άφηναν σπαρτό για σπαρτό. Εκείνοι φύτευαν, εκείνες ξεπάτωναν. Στο τέλος, ο δικηγόρος πατέρας, αγροτοθρεμμένο παιδί της επαρχίας, έδωσε τη λύση των παλιών: καρφώστε μια ψόφια καρακάξα με τα φτερά προς τα κάτω!

Βάρβαρο αλλά αποτελεσματικό, έλεγε ο παιδικός φίλος. Μόνο που δεν μπορούσε να εξηγήσει το ανεξήγητο: Πώς μόλις τα υπόλοιπα πουλιά του ίδιου είδους είδαν το κουφάρι του συν-πλάσματός τους καταγής να κείτεται έτσι νεκρό ακολούθησε ένα χιτσκοκικό σκηνικό ενός τεράστιου σμήνους από καρακάξες, που έπεσαν πάνω στο πεθαμένο πουλί, έκρωζαν και ούρλιαζαν σαν να θρηνούσαν γοερά και να κήδευαν το μέλος της οικογένειας που χάθηκε. Έκαναν έτσι την κηδεία και όλα τα δέοντα που, προφανώς, ακολουθεί το τελετουργικό τους και έκτοτε δεν ξαναπάτησαν ποτέ στο σημείο αυτό. Άρα, αποστολή… εξετελέσθη!

Και δεν ξέρω γιατί, όπως άκουγα την ιστορία αναρωτήθηκα: Άμα «κινδυνεύει» η περιουσία σου το δίνεις ή δεν το δίνεις το αθάνατο νερό στην καρακάξα για να μην την πιάσει κανένα βόλι και πάθει αυτό που έπαθε και τη βρούνε καρφωμένη την καψερή σε κανένα μποστάνι;

Και τώρα, με όλα τα δεινά που έχουν συμβεί στους συνανθρώπους μας της Αττικής, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου τις τελευταίες μέρες και δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίνη, δεν ξέρω γιατί μου έχει καρφωθεί στο μυαλό εκείνη η κηδεία της καρακάξας. Και θα ήθελα πολύ το σωληνάκι με το αθάνατο νερό της Ικαρίας, έστω έτσι μ’ αυτή τη φειδώ που έτρεχε, να το συνδέσω με χιλιάδες υδροφόρα, να το ρουφήξουν, να βρέξουν βροχή σωτήρια και λυτρωτική…

Αλλά θα μου πείτε γίνονται αυτά;

Όχι, δεν γίνονται. Είναι κι αυτά σαν την αθανασία!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14-15 Αυγούστου 2021