ΑΠΟΨΕΙΣ

Παρακολουθώντας το δημόσιο διάλογο, την ημερήσια ατζέντα που απασχολεί τα ΜΜΕ, τον Τύπο, τα social media και το πολιτικό σύστημα, διαπιστώνει κανείς πως η χώρα έχει μία μοναδική δυνατότητα. Μπορεί επί μέρες και μήνες να ασχολείται με θέματα σημαντικά μεν, όχι όμως τα σημαντικότερα.

Για παράδειγμα. λίγες ημέρες πριν είχαμε το κοινωνικό μέρισμα, τις υποσχέσεις για φοροελαφρύνσεις, το υπερπλεόνασμα, την υποτιθέμενη μείωση της ανεργίας, το σκάνδαλο Novartis. Ακολούθως και σε σχέση με την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών έχουμε μπει σε ένα γαϊτανάκι εκλογολογίας, ψήφου εμπιστοσύνης, αποχώρησης των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση. 

Παράλληλα εξετάζουμε την επίσης υποτιθέμενη στροφή του κυβερνώντος κόμματος προς την κεντροαριστερά με τα ανοίγματα προς πολιτικούς και στελέχη του χώρου αυτού. Ακούσαμε από το βήμα της Βουλής από το στόμα του πρωθυπουργού πως το εμφανές πλεονέκτημά του είναι η οικονομία. Μαθαίνουμε για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ και τη μετατροπή τους σε πανεπιστήμια μέσα σε ένα βράδυ, χωρίς σχέδιο.

Φαίνεται δηλαδή πως η χώρα έχει μία κάποια πολυτέλεια να ασχολείται με θέματα που θα ασχολούνταν εάν είχε περάσει σε μία κανονικότητα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Ας ρίξουμε μία ματιά στα στοιχεία καθώς ο ανθρώπινος πολιτισμός έδωσε μεγάλες μάχες και έκανε υπερβάσεις, ώστε να καταλήξει να πιστεύει σε στοιχεία, μετρήσεις, δεδομένα και όχι σε υπερφυσικές δυνάμεις και δεισιδαιμονίες.

Ανάπτυξη: Η αισιόδοξη πρόβλεψη για +2,5% είναι χαμηλότερη από το μέσο προβλεπόμενο ρυθμό ανάπτυξης για την επόμενη χρονιά και τοποθετεί τη χώρα μας στην 11η θέση, στο σύνολο των 19 χωρών-μελών της ευρωζώνης.

Επενδύσεις: Μία από τις τρεις χειρότερες επιδόσεις όσον αφορά την πορεία του ακαθάριστου σχηματισμού παγίου κεφαλαίου, ο οποίος και αποτυπώνει ουσιαστικά την πορεία των επενδύσεων.

Κατανάλωση: Η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη χειρότερη θέση της ευρωζώνης για φέτος όσον αφορά το ρυθμό της δημόσιας κατανάλωσης. Σε ό,τι αφορά την ιδιωτική κατανάλωση και εκεί η ασθενική αύξηση του 1% είναι η δεύτερη χειρότερη της ευρωζώνης.

Αν λοιπόν κάποιος παρατηρούσε τη χώρα από μία απόσταση ασφαλείας, θα απορούσε με τις προτεραιότητές μας, την ιεράρχηση των θεμάτων που κάνουμε συλλογικά, την ανεμελιά μας και τη δυνατότητα να αντιπαρατεθούμε για τη μοιρασιά ενός πλούτου που απλά δεν παράγεται. 

Είμαστε ικανοί να αντιπαρατεθούμε για τον αν η ανάπτυξη θα είναι δίκαιη ή άδικη κοινωνικά, ενώ δεν έχουμε σημαντική ανάπτυξη. Μπορούμε να μοιράσουμε υπερπλεονάσματα, ενώ προμηθευτές του δημοσίου παραμένουν απλήρωτοι. Μπορούμε να σχεδιάσουμε το ασφαλιστικό της επόμενης τριαντακονταετίας, ενώ όλες οι προβολές φωνάζουν πως δεν υπάρχει βιώσιμη λύση ως έχουν τα πράγματα.

Μέχρι ενός σημείου υπάρχει μία λογική εξήγηση που θέλει το δομικό πρόβλημα της χώρας να είναι πρωτίστως πολιτικό. Από την πόρτα της πολιτικής μπήκε η κρίση και όχι από της οικονομίας. 

Σε μία χώρα που το κράτος και η διαχείρισή του είναι περίπου το 50% - 60% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας, οι αποφάσεις και οι εξελίξεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την πολιτική κατάσταση. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του να μη μας απασχολεί σχεδόν καθόλου η οικονομία και να τρεφόμαστε με καθημερινά πολιτικά show, κακής μάλιστα ποιότητας, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιανουαρίου 2019