ΑΠΟΨΕΙΣ

Ζούμε σε μια δύσκολη εποχή, στην οποία συνυπάρχουν η απειλή του θανάτου και η δίψα για ζωή, η ανάγκη για περιορισμό και η διάθεση για ελευθερία, η απαίτηση για πειθαρχία και η τάση για αμφισβήτηση. Στην εποχή που η αγωνία για το αν αύριο θα είμαστε σωματικά και ψυχικά υγιείς, ακολουθείται κατά πόδας από το αν -εφόσον καταφέρουμε αυτό- θα έχουμε δουλειά και εισόδημα για να επιβιώσουμε.

Ζούμε σε μια εποχή που περισσότερο από ποτέ, το άσπρο συνυπάρχει με το μαύρο, ο φόβος με την ελπίδα, το πρέπει με το «δεν θέλω».

Ζούμε σε μια εποχή απελπιστικής μονοτονίας, την οποία καθένας βιώνει με τον δικό του ΜΟΝΑΔΙΚΟ τρόπο, ανάλογα με την θέση του στην κοινωνία, την συγκρότησή του, τις ανάγκες του, τις επιδιώξεις του. Μια μοναδικότητα τόσο εξατομικευμένη, που όχι απλά δεν συμβαδίζει με αυτήν του διπλανού του, αλλά δεν συναντιέται καν μαζί της κινούμενη παράλληλα με αυτήν.

Ζούμε την εποχή της μοναδικότητας και της παραλληλίας. Παράλληλες ζωές, παράλληλες απόψεις, παράλληλες αλήθειες, παράλληλες τροχιές.

Άλλος ακούει τα στοιχεία από την εκτόξευση των κρουσμάτων και πανικοβάλλεται κι άλλος βλέπει τα πλάνα από το αδιαχώρητο στα νοσοκομεία κι αδιαφορεί, όντας πεπεισμένος πως δεν τον αφορούν προσωπικά.

Άλλος ακούει τα περιοριστικά μέτρα και τα θεωρεί ανεπαρκή πιστεύοντας πως χρειάζονται ακόμη περισσότερα, ενώ άλλος τα βρίσκει περιττά κι αχρείαστα.

Άλλος θεωρεί ότι ο ιός δεν κολλάει στις εκκλησίες αλλά στα σχολεία ή τις πλατείες, κι άλλος ότι οι λαϊκοί αγώνες – διαδηλώσεις είναι covid free.

Άλλος, πιστεύει ότι πρέπει να ανοίξει η αγορά και η εστίαση κι άλλος ότι η λύση είναι να κλειστούμε όλοι στα σπίτια μας για έναν μήνα με αυστηρό lockdown.

Άλλος, είναι βέβαιος πως στο εμβολιαστικό πρόγραμμα πρέπει να προηγηθούν οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ομάδες- με το σκεπτικό πως σε αυτούς η θνητότητα είναι υψηλότερη- κι άλλος ότι πιο αποτελεσματικό θα ήταν να ξεκινήσουμε με τους ντελιβεράδες και τους εργαζόμενους στον τουρισμό, την εστίαση, στην λιανική και σε όλους όσοι έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο.

Το θέμα είναι ότι έχει χαθεί η μπάλα. Και η ευθύνη της πολιτείας σε αυτό είναι τεράστια. Η πολιτεία -με πρώτη την κυβέρνηση- ήταν αυτή που μας είπε ότι οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα την δημόσια υγεία και με βάση τις προτάσεις των λοιμωξιολόγων. Στον δρόμο αυτό άλλαξε και ανακατώθηκαν στο μείγμα οι… οικονομολόγοι, αλλά και οι κοινωνιολόγοι. Οι πρώτοι γιατί πρέπει να υπάρξει οικονομική δραστηριότητα (τελειώνουν τα λεφτά των επιδοτήσεων) και οι δεύτεροι, γιατί ο μακρύς εγκλεισμός παρατηρήθηκε ότι διαλύει την ψυχική υγεία μικρών, παραγωγικών και μεγαλύτερων.

Μέσα σε ένα τέτοιο αλαλούμ, παρακολουθούμε αμήχανοι κυβερνητικά στελέχη να εμφανίζονται τρομοκρατημένα για τα χειρότερα που επίκεινται αναφορικά με την πανδημία και την άλλη στιγμή, να συζητούν (και να αποφασίζουν) για περαιτέρω χαλάρωση των μέτρων και απόφαση για επιστροφή στην κανονικότητα.

Μπάχαλο. Όπως μπάχαλο είναι και η συνύπαρξη ενός κράτους που αποφασίζει αυστηρά μέτρα των οποίων την εφαρμογή δεν ελέγχει και ενός λαού που απαιτεί να τον προστατέψουν, δαπανώντας όλη του την εφευρετικότητα στο πώς θα αποφύγει τον περιορισμό και τις προφυλάξεις.

Για να φτάσουμε πλέον στο αποκορύφωμα, εκείνοι που αμφισβητούν την ανάγκη των μέτρων, να είναι οι πρώτοι που ξιφουλκούν κατά της χαλάρωσής τους.

Καλά ξεμπερδέματα. Με τους εαυτούς μας…

******************************************************************************************************

«Γενέθλια» στον κορονοϊό κάναμε, ένα κεράκι για την επέτειο του πρώτου lockdown σβήσαμε, για χίλια σοβαρά κι άλλα τόσο ασόβαρα ξιφουλκήσαμε στα σόσιαλ μίντια, με το αν πρέπει να ανοίξουν πρώτα τα κομμωτήρια και τα νύχια και μετά η εστίαση ή ανάποδα ασχοληθήκαμε όσο κανείς ποτέ στην ιστορία, κόντρες στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών –μάλιστα- είδαμε ξανά και ξανά και κάπως έτσι μου φαίνεται πως «χάσαμε» το σοβαρότερο θέμα της επικαιρότητας και της ίδιας μας της ζωής, τα εμβόλια.

Θυμάμαι πέρσι τέτοιο καιρό που καλά καλά δεν ξέραμε καν τι είναι lockdown και πόσο θα μας κοστίσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που έλεγαν κάποιοι έμπειροι και με πιο αναλυτική σκέψη και γνώσεις από τους υπόλοιπους, πως μοναδική σωτηρία μας θα είναι τα εμβόλια γιατί ο (αβάπτιστος ακόμη τότε) COVID-19 δεν θα κάνει απλώς τον κύκλο του και θα φύγει ή έστω θα γυρίσει από εκεί που έφυγε. Κι απορούσαμε πώς είναι δυνατόν όσο προχωρημένη και να είναι η επιστήμη, να βρεθεί εμβόλιο τόσο γρήγορα που θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Κι όμως, όχι απλά πέσαμε έξω πανηγυρικά, αλλά... πανηγυρίζουμε που πέσαμε έξω. Τα έφτιαξαν τα εμβόλια οι ήρωες, ξανάρθε και η ελπίδα, όμως όταν αυτά έφυγαν από το εργαστήριο και έπεσαν στα χέρια πολιτικών, γραφειοκρατών και golden boys, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά.

Για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι. Ούτε τους πολιτικούς εν γένει καταδικάζω, ούτε ζω στο σύννεφο πως εδώ ζωές και οικονομίες ισχυρές χάνονται, αλλά το αντίδοτο θα ήταν τζάμπα. Όμως, η ζημιά που τόσα χρόνια έκαναν με αργά και ύπουλα βήματα οι κάθε λογής ψεκασμένοι αντιεμβολιαστές, δεν ήταν τίποτα μπροστά σ’ αυτό που κατάφεραν όσοι ανέλαβαν να μας παραδώσουν το εμβόλιο, καθώς πέτυχαν το αδιανόητο: από την κόντρα τους για logistics, τιμές και παραδόσεις να βγει χαμένη η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το ίδιο το σκεύασμα (κι όχι μονάχα αυτό της AstraZeneca, γιατί θυμόμαστε καλά τα περί αλλαγής DNA που κυκλοφορούσαν για τα άλλα δύο) αλλά και τον εμβολιασμό γενικότερα.

Για να σοβαρευτούμε, λοιπόν. Το αφήγημα της ατομικής ευθύνης μπορεί να πιάνει έως ενός σημείου όσον αφορά στα μέτρα προστασίας και μη διασποράς, όμως ο εμβολιασμός δεν είναι σ’ αυτή την κατηγορία. Ο παππούς στο τάδε χωριό της Ηπείρου και στο δείνα κορφοβούνι των Αγράφων, ούτε τάμπλετ έχει να ψάχνει μόνος του την αλήθεια, ούτε τις γνώσεις έχει να αποκωδικοποιήσει τι διαβάζει, ούτε τα παιδιά του ξέρουν αν δεν είναι επιστήμονες να καθησυχάσουν τους φόβους του όταν ακούει πως θα πάθει εμβολή άμα κάνει το εμβόλιο. Ευθύνη της πολιτείας είναι καιρό τώρα με διαφάνεια και σε γλώσσα κατανοητή να του πει τα οφέλη ένα ένα (κι όχι να επαναλαμβάνει πως τα οφέλη είναι περισσότερα), να του πει και τις παρενέργειες μια μια κι αυτές, να του πει σαν ίσος προς ίσο τι διακυβεύεται για τα εγγόνια του και το μέλλον τους κι όχι να τον απειλεί πως αν δεν το κάνει δε θα τα ξαναδεί γιατί θα του κλείσουν τα σύνορα κλπ.

Κι αν για τη δυσφήμηση κάποιων σκευασμάτων και τον εκτροχιασμό του εμβολιασμού δεν έχει ευθύνη η δικιά μας η κυβέρνηση, αλλά η Ευρώπη, εκείνη πρέπει επιτέλους να σταματήσει τα παιχνίδια, τις μικροπολιτικές και τις κόντρες γοήτρου με την οποιαδήποτε εταιρεία ή με τη χώρα που μόλις έφυγε από την αγκαλιά της.

Ήδη μεγάλο ποσοστό των Ευρωπαίων δηλώνει μεγάλη απροθυμία απέναντι στο εμβόλιο της AstraZeneca κι αν αυτοί όντως αρνηθούν, ούτε η πανδημία θα φύγει, ούτε εμείς μπορούμε να ποντάρουμε στον τουρισμό, τον παλιό, τον κανονικό που φέρνει τα λεφτά κι όχι τον αποστειρωμένο. Είναι επιτέλους ώρα να αφήσουμε το αφ’ υψηλού ύφος, τη λογική του «να καταλάβουν μόνοι τους ποιο είναι το καλό τους» και να πούμε πως όλα τα εγκεκριμένα εμβόλια είναι ασφαλή, προστατεύουν μέχρι 100% από σοβαρή νόσηση επομένως νοσηλεία και φυσικά θάνατο, πώς υπάρχουν και σοβαρές ενδείξεις ότι σταματούν και τη μετάδοση, πώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Και κυρίως να σταματήσουμε να πυροβολούμε τα πόδια μας και να δημιουργούμε νέες μελλοντικές γενιές αρνητών της προόδου. Η επιστήμη έκανε το... θαύμα της και έστω και σαν τέτοιο πρέπει να το πιστέψουμε.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 21.03.2021