ΑΠΟΨΕΙΣ

«Κι έστρεψα το βλέμμα μου

Στα μέσα μου τοπία

Και αναφώνησα:

Ακόμη και στους άνυδρους ετούτους καιρούς

Χλωρή παραμένει η καρδιά μου» *

Ανάμεσα σε δυο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το 59ο Διεθνές Φεστιβάλ του Νοέμβρη και το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε την Παρασκευή, το βιβλίο που με συντρόφευε τα μοναχικά κινηματογραφικά μου βράδια, μετά τις προβολές, ήταν η τελευταία ποιητική συλλογή ενός ανθρώπου που γνωρίζω περισσότερο μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες και πολύ λιγότερο στο φως της μέρας.

«Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια» του Δημήτρη Χαρίτου είναι μια ύπουλη ποιητική συλλογή, γιατί συνδυάζει το εσωτερικό κάψιμο ενός πνευματικού ανθρώπου με ένα καταστάλαγμα πείρας, γνώσης, εμμονής και έρωτα, ενός ανθρώπου που τόλμησε να καταγράψει εμπνεύσεις ενός ολόκληρου χρόνου με αφορμή ένα συλλεκτικό έντυπο ημερολόγιο λευκών σελίδων, σε μια συλλογή που ο παραπλανητικός της τίτλος σε προετοιμάζει για κάτι σαν τυπικό καθημερινό σημειωματάριο ιδεών, όμως είναι ακριβή εκλεκτή και σπάνια Ποίηση. Είναι εμπνευσμένες αναφορές ενός ανθρώπου που τολμά να μετασχηματίζει τις λέξεις σε συναισθήματα, τα συναισθήματα σε ιδέες που αντέχουν στα ευτελή μας χρόνια που δημιουργούν προϋποθέσεις θεραπευτικών ιδιοτήτων σε ανύποπτους με την ποίηση αναγνωστών.

Ταυτόχρονα είναι κι ένας χαιρετισμός, ένα απροσδιόριστο κούνημα του κεφαλιού, κατανόησης του σήμερα με σοφία και αμφισβήτηση, όπως πρέπει να είναι όλα τα σοφά κείμενα, ώστε να λειτουργούν σαν παρακαταθήκη στους νεότερους για τις ημέρες που έρχονται και σιωπηλή αποδοχή των ημερών που πέρασαν.

Τύχη καλή την Τετάρτη 6 Μαρτίου στις 7 το απόγευμα στον «Ιανό» θα μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω περισσότερο για αυτόν τον άνθρωπο. Τον γνωστό άγνωστο Δημήτρη Χαρίτο, τις λέξεις του και την τόσο οικουμενική «ιδιωτική του μυθολογία».

*Δημήτρης Χαρίτος: «Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια» εκδόσεις Κίχλη

* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Μαρτίου 2019