Το μπαούλο του προπάππου
Πριν από λίγες εβδομάδες έγινα γιαγιά! Όχι, δεν το ανακοινώνω για να μοιραστώ τη χαρά και τη συγκίνηση, αλλά για να μοιραστώ μία πτυχή του χρόνου μαζί σας. Όταν το 1978 περνούσα την είσοδο της Νομικής στη Σόλωνος για να εγγραφώ καμαρωτή καμαρωτή στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών, αφού έπαθα ένα πρώτο σοκ από το αφισομάνι στους τοίχους και τα τραπεζάκια των νεολαιών στην είσοδο και τους διαδρόμους, έπαθα ένα δεύτερο σοκ όταν είδα το πρόγραμμα που τότε ξεκινούσε το πρωί και τις μισές μέρες τελείωνε το βράδυ με κάτι πολύωρα κενά στο ενδιάμεσο… Μετά άρχισα να χλομιάζω, καθώς άρχισα να ζω τη φοιτητική πλευρά του «αμφιθεάτρου» με τους μισούς καθηγητές να κάνουν μονολόγους και να φεύγουν, τους άλλους μισούς να είναι ανεπιθύμητοι, διότι δεν ήταν αρκούντως «δημοκράτες» και δυο τρεις να διδάσκουν όπως ακριβώς ονειρευόμουν βάσει… των ξένων σίριαλ που είχα δει στην τηλεόραση. Επίσης πολύ γρήγορα έμαθα ότι το πιο συχνό μάθημα ήταν οι συνελεύσεις μας για να αλληλοβρίζονται οι φοιτητοπατέρες στελέχη των κομμάτων. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, που ήταν ήδη φοιτητής, χαμογελούσε γιατί η Ιατρική ήταν πολύ διαφορετική, αλλά εγώ Σόλωνος και Σίνα είχα πάθει πρώιμη φοιτητική κατάθλιψη… Αν τότε ήταν μια απογοήτευση για κάθε ανόητο κοριτσάκι που πίστευε ότι θα γίνει διπλωμάτης, τώρα δεν ξέρω τι είναι κάποιες ή πολλές σχολές. Γιατί τα δικά μου παιδιά τα δρομολόγησα κατευθείαν για σπουδές εκτός, με όποιο κόστος. Μεταξύ μας δεν ήταν μεγαλύτερο από τέσσερα χρόνια φροντιστήρια και διαμονή για άλλα τέσσερα χρόνια εκτός Αθήνας, αν περνούσαν σε άλλη πόλη…
Εγώ λοιπόν ως γιαγιά πλέον είμαι έτοιμη να ξεπεράσω την τραυματική μου εμπειρία και να δω ξανά το πανεπιστήμιο της εγγονής μου σε μερικά χρόνια. Και τι βλέπω σαν προοπτική; Αν ισχύσουν αυτά που η προοδευτική αριστερά μάς σέρβιρε στην έκθεσή της, βλέπω το σκουριασμένο μπαούλο του προπάππου Γαβρόγλου, να προσπαθεί να πλασαριστεί σαν… 3D printer την ώρα που οι μεντεσέδες του τρίζουν και το ξύλο του έχει πιάσει σαράκι. Απ’ αυτό το μπαούλο ιδεών και αντιλήψεων βγαίνουν σκονισμένα χειρόγραφα άνευ αξίας, για να πάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας πια στον 21ο αιώνα. Όλη η υφήλιος επενδύει και επανεπενδύει στη γνώση και την καινοτομία, αλλά το βλαμμένο γαλατικό χωριό της Ε.Ε. αντιστέκεται ηρωικά, χωρίς να έχει μαγικό φίλτρο. Μόνο σκουριές κι αράχνες στα μπαούλα.
