Τα χιλιόμετρα της ντροπής
Αμέτρητες λέξεις έχουν γραφτεί για τη σημασία της πρώτης εικόνας. Είτε αφορά σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, η εντύπωση που σχηματίζει κάποιος στην πρώτη επαφή είναι καθοριστική. Γι’ αυτό κάθε φυσιολογική χώρα φροντίζει με ιδιαίτερη επιμέλεια τα σημεία εισόδου, ώστε το πρώτο πράγμα που θα δει ο ξένος επισκέπτης να παραπέμπει σε μια κοινωνία οργανωμένη, πολιτισμένη .
Βέβαια στην Ελλάδα πολλές φορές θεωρούμε -ίσως λόγω της μεγάλης μας ιστορίας- ότι δεν είμαστε σαν όλους τους άλλους και άρα οι κανόνες δεν ισχύουν για μας.
Γι’ αυτό και δεν μας πειράζει που το πρώτο πράγμα που βλέπει κάποιος όταν μπαίνει οδικώς στη χώρα από τους Ευζώνους είναι ένας δρόμος με μια λωρίδα -και κάτι ψιλά- ανά κατεύθυνση, χωρίς φωτισμό της προκοπής και χωρίς διαχωριστική νησίδα, που παραπέμπει περισσότερο σε χωριό παρά σε ευρωπαϊκή χώρα.
Μάλιστα είμαστε τόσο περήφανοι για το δρόμο αυτό που έχουμε βάλει και διόδια, λες και περιποιεί κάποιου είδους τιμή στον επισκέπτη που το όχημά του θα πατήσει στην ελληνική άσφαλτο.
Φανταστείτε τώρα έναν Νορβηγό που έχει διανύσει μέσω του ευρωπαϊκού δρόμου Ε75 περίπου 5.000 χιλιόμετρα, έχοντας περάσει από οκτώ χώρες οδηγώντας σε μεγάλους, σύγχρονους και ασφαλείς αυτοκινητόδρομους, να μπαίνει στους Ευζώνους και να κινείται σε αυτό το χάλι.
Υπάρχει περίπτωση να σε πάρει στα σοβαρά; Θα μου πείτε βέβαια, σιγά, πόσοι Νορβηγοί κάνουν αυτή τη διαδρομή και έρχονται στην Ελλάδα;
Το θέμα είναι ότι κομμάτι της διαδρομής που καταλήγει στη χώρα μας το ακολουθούν χιλιάδες Ευρωπαίοι, οι οποίοι θέλοντας και μη περνούν νωρίτερα από τα Σκόπια.
Ξέρετε, εκείνη τη χώρα που άλλαξε όνομα με τη Συμφωνία των Πρεσπών και στην οποία αναφερόμαστε με σκωπτικό ύφος -μεταξύ των άλλων- και για τις ταπεινές οικονομικές της δυνάμεις. Ε λοιπόν η Βόρεια Μακεδονία -σε αντίθεση με την Μακεδονία- διαθέτει σύγχρονο αυτοκινητόδρομο από τα βόρεια μέχρι τα νότια σύνορά της.
Άφησα για το τέλος το θέμα της επικινδυνότητας του δρόμου. Εδώ και δεκαετίες, κάθε χρόνο δεκάδες συμπολίτες μας χάνουν τη ζωή τους στα χιλιόμετρα της ντροπής που συνδέουν τους Ευζώνους με την Θεσσαλονίκη. Όσον αφορά τους ντόπιους οδηγούς, οι περισσότεροι έχουν να διηγηθούν και μια ιστορία για το πώς γλίτωσαν τελευταία στιγμή από κάποιο φορτηγό που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα.
Μίλησα και με το νέο δήμαρχο Παιονίας, στα όρια του οποίου βρίσκεται ο δρόμος-καρμανιόλα.
«Θυμάμαι μια μέρα, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, περιμέναμε τους καθηγητές μας να έρθουν από τη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στο σχολείο, καθώς ο δρόμος είχε κλείσει εξαιτίας ενός φοβερού πολύνεκρου τροχαίου» μου είπε. Τότε ακόμη τα Σκόπια ήταν ομόσπονδο κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας. Ούτε καν ΠΓΔΜ…
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 8/9/2019.
