Ο νους μου αναπολεί του Γκάλη τη βολή. Του Κώστα Μπλιάτκα
Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι θα γίνει…
Ποιος είναι ο πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης, πολιτικός, επιστήμονας, αθλητής, επιχειρηματίας;
Ο ορισμός της πραγματικά μεγάλης φυσιογνωμίας στον πνευματικό, πολιτικό, αθλητικό, κοινωνικό στίβο είναι πως όταν αποχωρήσει από την λεγόμενη ενεργό δράση, από τον δικό του χώρο και το γνωστικό του αντικείμενο το έχει αλλάξει οριστικά και καταλυτικά.
Μη λέμε αυτονόητα και διαρκώς δικαιωμένα από τη ζωή πράγματα. Ο Νίκος Γκάλης είναι ένα από τα πιο λαμπρά τέτοια παραδείγματα.
Δεν βούρκωσε αυτός, εμείς βουρκώσαμε διότι έδωσε σχήμα και μορφή στο όραμά μας για τον αθλητισμό.
Θυμάστε το ΠΩΣ έβαλε το μπάσκετ στη ζωή ακόμα και των κοριτσιών μας που δεν είχαν καμία σχέση μ' αυτό. Στη ζωή της γιαγιάς ή του πιο βλοσυρού συνταξιούχου φιλόλογου ή του μόρτη ταξιτζή;
Η ζήτηση για γενική συγκίνηση, αναμνήσεις και ιστορία, που πάντα μας κάνει καλύτερους, θα μας δώσει και άλλες ευκαιρίες να αποθεώσουμε τον Νίκο Γκάλη. Σε εκδηλώσεις, επετείους, ονοματοδοσίες δρόμων και κτιρίων.
Αυτή τη φορά αφορμή ήταν η θρυλική φανέλα του της εθνικής που κρέμεται πια από στην οροφή του ΟΑΚΑ. Δεν πρόκειται να την ξαναφορέσει κανείς.
Αρχίζουμε και νιώθουμε πια την αναγνώριση των συμβόλων μας ως διαρκή ανάγκη.
Θυμήθηκα και ένα «βαθύ» σε αίσθημα και συμβολισμούς τραγούδι που έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1999 για τον «γκάγκστερ» της νιότης μας.
«Λάμποντας μες στον ουρανό τους
μέρες προπάντως σαν κι αυτές
δεν ξεπερνούν τον διπλανό τους
μα τον εαυτό τους οι αθλητές.
Κι όλοι εμείς μέσα στη ζάλη
με μια θολή προοπτική
να η σημασία του Νίκου Γκάλη
ό, τι νικάει είναι από ‘κεί.
Κι έτσι όταν σκιάζομαι
και κουλουριάζομαι
στην νύχτας τον βυθό
και πως να κοιμηθώ;
Ο νους μου αναπολεί
του Γκάλη τη βολή
μ’ ένα αναστεναγμό
λύνομαι κι ηρεμώ.»
