Μνήμες
21η Απριλίου για μένα είναι ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, παραθαλάσσιο, έξω από την Αθήνα, μακριά από τον κεντρικό δρόμο, με κλειστά παραθυρόφυλλα κι απ’ έξω αστυνομικοί, που τους βλέπαμε απ’ τα κλειστά στόρια του καθιστικού.
21η Απριλίου είναι για μένα μια μνήμη ενός όμορφου σπιτιού με κήπο, σε βόρειο προάστιο της Αθήνας, μεσοτοιχία με το δικό μας, όπου ένα βράδυ μπήκαν άνθρωποι με μαύρες καμπαρντίνες και σε ένα φορτηγό φόρτωσαν ένα σωρό κιβώτια γεμάτα βιβλία και άσπρα χαρτιά, αφήνοντας την πόρτα με τα σιδερένια δελφίνια για χερούλι ανοιχτή... Αυτή η βαριά πόρτα έμεινε ανοιχτή πολλά χρόνια, μέχρι που κάποιο καλοκαίρι την είδα να κλείνει και σε λίγο να ξανανοίγει, το γκαζόν ήταν κουρεμένο, η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένα κορίτσι στην ηλικία μου, με ένα πλαστικό άσπρο μπλε στρογγυλό πικάπ philips...
…Ήταν ένα κορίτσι στην ηλικία μου, που μιλούσε τα ελληνικά με προφορά, γιατί, όπως μου είπε, έμενε σχεδόν 7 χρόνια στη Γαλλία «και τώρα που άλλαξαν τα πράγματα» γύρισε με τους γονείς της. Αυτή έγινε και η πρώτη παιδική μου φίλη.
Μαζί της είδα πρώτη φορά θέατρο, τον «Εχθρό λαό», στο καλοκαιρινό «Αθήναιον» Ηπείρου & Πατησίων με την Τζένη Καρέζη και επιστρέψαμε σπίτι με τα πόδια, όλη την Αλεξάνδρας και την Κηφισίας.
Μαζί της έκανα και τον πρώτο μου πολιτικό καβγά, σε κείνη την επιστροφή προς τα σπίτια μας… Μαζί της κάπνισα και το πρώτο τσιγάρο στα σκαλάκια της οδού Ευκαλύπτων, που με ζάλισε τόσο πολύ που πήγα να τη φιλήσω κι έφαγα το πρώτο χαστούκι της ζωής μου...
Αυτή η φίλη μου εδώ και χρόνια δεν ζει. Κι εγώ ελπίζω να μην ξαναζήσουμε ποτέ την 21η Απριλίου όπως την έζησα στην εφηβεία μου.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Απριλίου 2019
