Το πρόσωπο (και τα μάτια κυρίως) είναι ο καθρέφτης της ψυχής, λένε. Θυμάμαι να μου διηγούνται πως παλιά, όταν σε κάποιο σπίτι πενθούσαν για έναν θάνατο, οι άνθρωποι σκέπαζαν τους καθρέφτες τους με μαύρα πανιά. Σαν να απαγορευόταν να εκφράσει το είδωλο κάτι διαφορετικό από το μαύρο της απώλειας. Στις μέρες μας οι μάσκες ήρθαν για να μας προστατεύσουν, μα με κάποιον τρόπο αποτυπώνουν και ένα προσωπικό πένθος για την υποχώρηση εκείνης της αυτονόητης ελευθερίας που είχαμε να μοιραζόμαστε τουλάχιστον τα αυθόρμητα χαμόγελά μας.

Οι μάσκες μπορεί να κρύβουν ένα μεγάλο μέρος από το πρόσωπό μας, μα τουλάχιστον αφήνουν τα μάτια μας να μιλήσουν. Μας παρατηρώ από την αρχή ως μασκοφόρους και προσπαθώ να καταλάβω την διάθεσή μας μόνο μέσα από τη ματιά μας. Στην αρχή μου ήταν σχεδόν αδύνατο να διαβάσω συναισθήματα και προθέσεις. Με τον καιρό σα να εξασκήθηκα σε αυτό το νέο είδος αντίληψης και πια μπορώ να βλέπω πιο εύκολα μάτια που χαμογελούν, που λυπούνται, που προβληματίζονται, που αγαπούν, που φλερτάρουν, που συγκινούνται, που θυμώνουν, που αδιαφορούν, που αληθινά νοιάζονται.

Η καραντίνα έχει αφήσει ξεκάθαρα σημάδια πάνω μας. Μας έχει σκληρύνει, μας έχει φοβίσει, μας έχει απομακρύνει, μας έχει αποκοινωνικοποιήσει, έχει ενισχύσει τον ατομισμό μας και έχει συρρικνώσει τη γενναιοδωρία μας. Η μάσκα είναι ακόμα εδώ και μας το υπενθυμίζει. Αλλά μας προστατεύει.

Φοράμε τη μάσκα και κοιταζόμαστε στα μάτια.

Είναι η μεγάλη μας άμυνα μέχρι να μαζέψουμε τα μαύρα πανιά από τους εύθραυστους καθρέπτες της ζωής μας.

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 28.05.2020.