Η ανθρωπιά στοιχίζει
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες νιώθουν ικανοποίηση και περηφάνια για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα αντιμετώπισε μέχρι στιγμής την πανδημία του κορονοϊού. Η προτεραιότητα που δόθηκε στην ανθρώπινη ζωή έναντι του οικονομικού κόστους είναι μια αρχή που μας εκφράζει ως λαό και φαίνεται ότι διαπερνά εγκάρσια όλο το εγχώριο πολιτικό φάσμα εντός και εκτός Βουλής.
Φυσικά υπήρξαν φωνές που εστίασαν από την πρώτη στιγμή στις οικονομικές συνέπειες του lockdown, οι οποίες ωστόσο δεν υιοθέτησαν, τουλάχιστον ανοιχτά, την προσέγγιση της «ανοσίας της αγέλης» μέσω της έκθεσης στον Covid 19 η οποία είναι σίγουρο ότι θα αποτελούσε εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης αφού οι επαγγελματικές δραστηριότητες θα συνεχίζονταν κανονικά ενώ ο πληθυσμός που απέμενε θα ήταν, συγχωρήστε μου τη λέξη, «απαλλαγμένος» από μεγάλο αριθμό συνταξιούχων οι οποίοι μόνο έξοδα σημαίνουν για τα δημόσια ταμεία και το ΕΣΥ.
Στο πεδίο αυτό λοιπόν κινηθήκαμε με την εθνική πεποίθηση ότι σε αυτή τη χώρα πρώτα βάζουμε τον άνθρωπο και μετά τα χρήματα.
Το πέρασμα στην επόμενη φάση, στην οποία θα αρχίσουν να εμφανίζονται με όλο και μεγαλύτερη ένταση οι οικονομικές συνέπειες της πανδημίας, θα (απο)δείξει αν όντως προτάσσουμε την ανθρώπινη ζωή ή αν οι διακηρύξεις μας -προσωπικές, πολιτικές και κοινωνικές- είναι ενταγμένες στο άκρως διαδομένο «λογισμικό» της ανθρωπιστικής μαγκιάς που αγωνίζεται υπέρ πάντων μέχρι τη στιγμή που έρχεται ο λογαριασμός. Μετά ο αγώνας δίνεται για να πληρώσουν οι άλλοι. Το κράτος, το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, οι εταιρείες, οι έχοντες και κατέχοντες…
Είναι προφανές ότι κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει τη δυνατότητα να «απορροφήσει» μόνο του τη ζημιά που έχει γίνει και να προφυλάξει τους πολίτες, ακόμη και αν το θέλει, από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας.
Όσο για τις επιχειρήσεις -μικρές και μεγάλες- επίσης προφανές είναι ότι θα λάβουν μέτρα περιορισμού του κόστους λειτουργίας πράγμα που σημαίνει κυρίως απολύσεις.
Το σκηνικό που φτιάχνεται έχει όλα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις ανάλογες της οικονομικής κρίσης που περάσαμε, όπου όπως θα θυμάστε, είχαμε περίσσευμα καταγγελιών και υστέρημα χρημάτων.
Αυτό που θεωρητικά μάθαμε, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε ως βάση για να διαμορφώσουμε ως κοινωνία αιτήματα που χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό και δικαιοσύνη.
Δεν πρέπει να δοθεί χώρος στους κάθε είδους λαϊκιστές που θα βρουν ευκαιρία να τάξουν και πάλι «όλα σε όλους». Την ίδια στιγμή θα πρέπει να εξασφαλισθεί ότι το βάρος κατανέμεται δίκαια σε όλους και είναι ανάλογο με τις δυνατότητες που έχει ο καθένας να το σηκώσει.
Για να έχουμε αληθινό ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στον Σόιμπλε που δήλωσε κυνικά ότι «δεν είναι απόλυτο πως όλα υποχωρούν μπροστά στην ανθρώπινη ζωή» θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε γι΄ αυτό. Μόνο τα ψέματα και ο λαϊκισμός είναι τζάμπα. Η πραγματική ανθρωπιά έχει κόστος…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Μαΐου 2020
