ΑΠΟΨΕΙΣ

Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η στιγμή της φροντίδας για το δικό του άνθρωπο που «φεύγει» κι ένα από τα κρίσιμα ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν τα συστήματα υγείας είναι η προετοιμασία για αυτήν τη στιγμή.

Πολλοί γιατροί επισημαίνουν ότι στο δικό μας σύστημα υγείας δεν υπάρχουν αυτές οι δομές, που στον μεν ασθενή θα δώσουν ένα τέλος με αξιοπρέπεια, στους δε δικούς του ανθρώπους θα δώσουν μία ανακούφιση για την ποιότητα των τελευταίων ημερών του.

Πολλοί συγγενείς ασθενών λένε ότι η φροντίδα των τελευταίων ημερών των δικών τους ανθρώπων σε ιδιωτικές νοσηλευτικές μονάδες και είναι τόσο δυσβάσταχτη οικονομικά, που δεν μπορούν να την προσφέρουν.

Χρειάζονται χρήματα για ένα αξιοπρεπές τέλος.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο κάτι κινείται.

Κατ’ αρχήν οι κοινωνικές υπηρεσίες που λειτουργούν στα νοσοκομεία, οι κοινωνικοί λειτουργοί δηλαδή, είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εξαιρετικά ευαίσθητοι στις κοινωνικές διαστάσεις της ασθενείας και τις επιπτώσεις τους στον περίγυρο του ασθενούς.

Κι είναι εντυπωσιακό ότι σε πολλά νοσοκομεία οι ίδιοι οι γιατροί αγνοούν την ύπαρξη της κοινωνικής υπηρεσίας και τη συνδρομή της στους ασθενείς και τις οικογένειές τους.

Δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει.

Στην Αθήνα λειτουργούν κάποια δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, τα οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την ανάγκη του αξιοπρεπούς τέλους που δικαιούται ο κάθε άνθρωπος. Άλλωστε, πρόκειται για ιατρική φροντίδα που την έχει ήδη πληρώσει ο ασθενής. Δεν είναι ούτε χάρη ούτε ελεημοσύνη.

Δύσκολα, με ελλείψεις, με χρονοκαθυστέρηση, με χρεώσεις για τις υπηρεσίες που παρέχονται και με άλλα προβλήματα η προσπάθεια γίνεται.

Προφανώς δεν φτάνει, αλλά γίνεται.

Στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν παρόμοια δημόσια ιδρύματα. Και τα ιδιωτικά είναι ακριβά.

Θα μπορούσαν οι υπηρεσίες υγείας να αναλάβουν την πρωτοβουλία να προχωρήσει μια τέτοια μονάδα;

Δεν θα μπορούσαν απλώς, θα έπρεπε! Πρέπει τώρα αμέσως! Και σε κάθε περίπτωση είναι ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα, στο οποίο όλοι έχουμε λόγο.

Η διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς τέλους είναι υποχρέωση κάθε κοινωνίας στα μέλη της.

«Της ευπρεπεστάτης λάχωσιν, τελευτής», λέει ο Θουκυδίδης στον «Επιτάφιο», αναφερόμενος στον ένδοξο θάνατο των στρατιωτών.

Ας μην είναι ένδοξος! Αξιοπρεπής πρέπει να είναι!

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26-27 Οκτωβρίου 2019