ΑΠΟΨΕΙΣ

Η αλήθεια είναι -και δεν αμφισβητείται από κανέναν- ότι μετά την κρίση του κορονοϊού, το δημόσιο σύστημα υγείας της χώρας αποδείχτηκε πολύ καλύτερο των προσδοκιών που (δεν) είχαν οι Έλληνες πολίτες από αυτό πριν ξεκινήσει η κρίση.

Όταν έτρεμαν για το ενδεχόμενο να αρχίσει η κρίση και ακόμη περισσότερο όταν ανακουφίστηκαν βλέποντας τι γίνεται στην Ελλάδα σε σύγκριση με όσα γίνονταν σε άλλες χώρες γειτονικές και μη, οι οποίες αποτελούσαν για δεκαετίες πρότυπο για την ανάπτυξη και τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στον πολίτη.

Απάντηση στο τι άλλαξε είναι δύσκολο να δοθεί. Μπορεί και να μην άλλαξε τίποτε, αλλά να αποδείχτηκαν όσα μπορούν να γίνουν, όμως δεν τα σκεφτόταν κανείς μέχρι τώρα. Τώρα είμαστε ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες που προσφέρει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, το οποίο πριν από λίγο καιρό κατηγορούσαν πολλοί για φακελάκια και άλλες ιδιοτελείς πρακτικές.

Όμως, πέρα από τις ατομικές υπηρεσίες υγείας υπάρχουν και οι διοικητικές, με τις οποίες κανείς δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό.

Για παράδειγμα, το ελληνικό κράτος υποχρεώνει το σύνολο των επαγγελματιών της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των περιπτέρων και των ταξί, να έχουν POS για συναλλαγές με πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες.

Πολλοί κλάδοι υποχρεώνονται να δέχονται πληρωμές με μεταφορές ποσών από τον λογαριασμό στον λογαριασμό του προμηθευτή και διάφορα άλλα συστήματα ηλεκτρονικών πληρωμών, τα οποία ενισχύουν την διαφάνεια και καταπολεμούν την φοροδιαφυγή. Μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις εξετάζονται τρόποι να εξαναγκασθούν οι ιδιώτες γιατροί να δέχονται πληρωμές με POS.

Όμως ενώ συμβαίνει αυτό στους γιατρούς, δυστυχώς τέτοιες υπηρεσίες δεν προβλέπονται στα δημόσια νοσοκομεία. Ο πολίτης, ο οποίος για διάφορους λόγους πρέπει να πληρώσει τη συμμετοχή του για τις υπηρεσίες που του παρέχονται, υποχρεούται να πληρώσει σε ρευστό, βγάλει χρήματα από την τσέπη και να τα δώσει ιδιοχείρως στο ταμείο.

Προφανώς αυτό δεν είναι υπόθεση της ταμειακής υπηρεσίας του νοσοκομείου. Ούτε καν του διοικητή του νοσοκομείου, ούτε καν της ΔΥΠΕ στην οποία υπάγεται το νοσοκομείο.

Αυτό είναι υπόθεση της κεντρικής διοίκησης, δηλαδή του υπουργείου.

Όπως υπόθεση του υπουργείου ήταν και η συμφωνία με μία συγκεκριμένη τράπεζα να έχει μηχανήματα αναλήψεων μέσα στα νοσοκομεία.

Δηλαδή για να πληρώσει σε ρευστό κάποιος μέσα στο νοσοκομείο, αν δεν έχει χρήματα μαζί του, πρέπει να κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της συγκεκριμένης τράπεζας, η οποία χρεώνει τρία ευρώ, αν αυτός που θέλει να κάνει ανάληψη δεν έχει λογαριασμό σε αυτήν, αλλά παίρνει μέσω του συστήματος ΔΙΑΣ.

Μήπως είναι ώρα να το φροντίσει και αυτό η ηγεσία του υπουργείου;

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Απριλίου 2020