ΑΠΟΨΕΙΣ

Η πρώτη εντύπωση από το Κάιρο είναι ότι είναι όλο έτοιμο να γκρεμιστεί ή να ξαναχτιστεί.

Τα σπίτια είναι στην πλειοψηφία τους μισογκρεμισμένα με τα δοκάρια στις στέγες να υπόσχονται έναν ακόμα όροφο. Είναι όλα στο χρώμα της άμμου. Δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γειτονιές, τα συγκροτήματα εναλλάσονται το ένα το άλλο.

Στις στέγες των μισογκρεμισμένων σπιτιών βλέπει κανείς μπάζα. Οι δύο ξεναγοί που ρωτήσαμε μας έδωσαν διαφορετικές εκδοχές. Ο ένας μας είπε ότι η κυβέρνηση τιμωρεί τους ιδιοκτήτες των σπιτιών γκρεμίζοντας μέρος των κτιρίων επειδή έχουν χτίσει παράνομα και δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τα πρόστιμα. Ο δεύτερος μας είπε ότι οι ιδιοκτήτες των σπιτιών δεν έχουν χρήματα για να χτίσουν άλλους ορόφους ούτε χρήματα για να φτιάξουν τις προσόψεις των σπιτιών. Έτσι αφήνουν τα μπάζα στις ταράτσες και τους ενδιαφέρει μόνο το εσωτερικό των κατοικιών. Κάποιοι έχουν στις ταράτσες περιστεριώνες, εκτρέφουν περιστέρια και μετά τα πουλάνε. Κάποιοι έχουν κατσίκες που και αυτές μετά τις σφάζουν, κάποιοι πάπιες.

H οδήγηση είναι κάτι πολύ επικίνδυνο στους δρόμους του Καίρου. Ο ταξιτζής μας είπε ότι γνωρίζει ότι θεωρούμε πως είναι κακοί οδηγοί, αλλά εξήγησε πως μόνο καλοί οδηγοί μπορούν να οδηγήσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Φανάρια δεν υπάρχουν. Στα δύο που συναντήσαμε τις 4 μέρες που μείναμε εκεί οι οδηγοί που είχαν κόκκινο κόρναραν στον μπροστινό για να το αγνοήσει. 

Στο δρόμο μίας κυκλοφορίας βλέπεις αυτοκίνητα -συνήθως τρακαρισμένα, κάρα, καμήλες, άλογα, πεζούς που διασχίζουν τρέχοντας τα στενά ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Τα κάρα αλλά και τα αυτοκίνητα συχνά πάνε αντίθετα. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι κάτι άσπρα βανάκια που στοιβάζουν μέσα 12 ανθρώπους. Δεν υπάρχουν πινακίδες για να δείχνουν την κατεύθυνση του λεωφορείου. Άνθρωποι στην άκρη του δρόμου που δεν έχει πεζοδρόμιο περιμένουν και κάνουν νοήματα για να εξηγήσουν πού πάνε. Πυραμίδες, κάτω από τη γέφυρα πάνω από τη γέφυρα κ.τ.λ. 

Εάν κάποιος οδηγός δεν είναι καλός τον κατεβάζουν κάτω και τον πλακώνουν στο ξύλο. Η πόλη είναι μία από τις πλέον πυκνοκατοικημένες στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2035 θα αριθμεί 35 εκατομμύρια κατοίκους. Ο ξεναγός μας ζούσε τρεις ώρες μακριά από το ξενοδοχείο μας. Η οδήγησή τους είναι τόσο τρομακτική, επειδή συνδυάζει τους ελιγμούς με την ταχύτητα. Ακόμα και στο αεροδρόμιο αυτός που οδηγούσε το βανάκι με τις βαλίτσες οδηγούσε τόσο γρήγορα στις στροφές που ανατράπηκε το βαγόνι με τις βαλίτσες των επιβατών.

Η φτώχεια και η αστεγία είναι παντού. Άνθρωποι κάθονται παντού στους δρόμους υπομονετικά. Δεν ξέρω τι περιμένουν. Αν τους κοιτάξεις όμως σου χαμογελάνε. Και την ώρα που δύει ο ήλιος, την περίοδο του ραμαζανιού ακόμα και φτωχοί άνθρωποι στα φανάρια μοιράζουν δωρεάν πρωινό σε όσους δουλεύουν και δεν μπορούν να φάνε πρωινό με τις οικογένειές τους. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν επιτρέπεται να πιουν ούτε νερό. Η αλληλεγγύη ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους όμως είναι λαμπερή. Δεν μιλάνε άσχημα ο ένας στο άλλον, δεν θυμώνουν στο δρόμο, και αλληλοβοηθιούνται.

Στο ταξίδι κάθε μέρα είναι ένα μάθημα. Στην Αίγυπτο όλα είναι αστεία και μαζί έχουν μεταφυσικό νόημα. Οι οδηγοί επικοινωνούν με την κόρνα. Υπάρχει κορνάρισμα για να πεις σ’ αγαπώ και κορνάρισμα για να πεις μου τη σπας. Η λέξη χώνεψη στα αιγυπτιακά στα λιβανέζικα σημαίνει αστείο μας λέει ο ξεναγός. Και προσθέτει: Για να μείνεις στην αιωνιότητα πρέπει ή να κάνεις παιδιά ή να κάνεις κάτι σπουδαίο. Ένας άντρας από το γκρουπ της ξενάγησης αγκαλιάζει το γιο του μέσα στο μουσείο.

Και εγώ σκέφτομαι τις πυραμίδες. Που απέχουν ίσα από το βόρειο και το νότιο πόλο. Που σημαίνει πως οι αρχαίοι αιγύπτιοι ήξεραν πως η γη είναι στρογγυλή. Σκέφτομαι τον Τρυποκάρυδο, το βιβλίο του Τομ Ρόμπινς όπου οι δύο ήρωές του εγκλωβίστηκαν μέσα στη μεγάλη πυραμίδα. Εκεί που με ελαφρά ταχυκαρδία έφτασα κι εγώ και είδα άλλους σαν εμένα, να προσεύχονται, να τραγουδάνε ή απλώς να υπάρχουν.