ΑΠΟΨΕΙΣ

Πάει και αυτή η ΔΕΘ. Η Θεσσαλονίκη υποδέχτηκε, γιόρτασε, ταλαιπωρήθηκε, στέναξε, αποχαιρέτησε. Κέρδισε ένα τεύχος με 30 έργα που θα γίνουν στην πόλη. Όλα αυτά ενώ οι εργαζόμενοι στη Μαλαματίνα παραμένουν απολυμένοι. Το Μετρό κάνει δοκιμαστικές διαδρομές. Τα κτίρια υπό κατάληψη παραμένουν υπό κατάληψη και τα κτίρια υπό εγκατάλειψη παραμένουν υπό εγκατάλειψη. Τα πεζοδρόμια στρώνουν πάλι τα χαλιά από κουτσουλιές. Γίνονται κάποιες πεζοδρομήσεις σε σωστή κατεύθυνση. Οι θεσσαλονικείς αντιδρούμε στην ανάπλαση της Αριστοτέλους. Δεν θέλουμε φοίνικες, θέλουμε καθαριότητα και συντήρηση των υποδομών. Ελπίζουμε για το Μητροπολιτικό Πάρκο Παύλου Μελά. Όσοι περπατάμε Δυτικά, και δη κατά μήκος των βορειοδυτικών τειχών βλέπουμε την πόλη να ασφυκτιά. Σκουπίδια, γκρέμια, πολεοδομικές παραβάσεις και παρανομίες. Στην Άνω Πόλη παίρνουμε ανάσες από τα ανακαινισμένα κτίρια και αποστρέφουμε το βλέμμα από τα γκράφιτι, τα τσαντίρια που έχουν γίνει δίπλα στα τείχη, και τα άπειρα σκουπίδια που αμαυρώνουν τα βήματα μας. Οι κάδοι σκουπιδιών έχουν αυξηθεί αλλά είναι τόσο βρώμικοι που πρέπει να κρατάμε αντισηπτικό για να πετάξουμε τα σκουπίδια μας. Η παραλία παραμένει όαση, αλλά κακοσυντηρημένη. Βανδαλισμοί, υποφωτισμός, σπασμένα κράσπεδα, διαλυμένα φυτά επειδή το σύστημα ποτισμού φαγώθηκε από τα σκυλιά. Και αυτό επειδή το σύστημα ποτισμού δεν πληρούσε τις προδιαγραφές που ζήτησαν οι αρχιτέκτονες. Επιπλέον τα πεζοδρόμια είναι αδιάβατα και απροσπέλαστα. Τα ΑμεΑ αναγκάζονται σε εγκλεισμό. (Πόσο χαίρομαι στις ευρωπαϊκές πόλεις να βλέπω ΑμεΑ να συμμετέχουν σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας και πόσο ντρέπομαι να βλέπω εδώ να απέχουν). Επιπλέον εάν κάποιος κυκλοφορεί με το μωράκι του στο καρότσι θα καταλάβει τι σημαίνει άναρχη τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Για να αποβιβαστώ από αυτοκίνητο με βαλίτσα και να ανέβω στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου πρέπει να καβαλήσω το πεζούλι, να κάνω παράκαμψη τα γυάλινα προπετάσματα του καφέ (παντελώς παράνομα) και τα τραπεζοκαθίσματά του, να αποφύγω τα απολιθωμένα περιττώματα των σκύλων, και όλα αυτά φυσικά μην ακουμπώντας τη βαλίτσα κάτω, ώστε να μην κινδυνεύσω από κάποια σοβαρή ασθένεια που μεταδίδουν τα περιστέρια. (Στο Μπιλμπάο κάθε βράδυ ερχόταν μικρά απορριμματοφόρα έπαιρναν τους πεντακάθαρους κάδους τους μετέφεραν προφανώς σε κάποιο σημείο μεταφόρτωσης και κάθε βράδυ στις 12 έβγαιναν από τα πεζοδρόμια μικρές βρύσες, ερχόταν οι κομάντος της καθαριότητας και με το νερό από τις βρύσες και ένα φάρμακο που μοσχομύριζε λάιμ έπλεναν τα πάντα).

Τέλος, κάθε φορά που περπατάω στο δρόμο θέλω να σβήσω φωτεινές επιγραφές, γκράφιτι, κλιματιστικά, κακοτεχνίες, σωλήνες που κρέμονται από τις απαράδεκτες ασυντήρητες πολυκατοικίες. Και όλα αυτά -θα το πω-στην ομορφότερη, κατά τη γνώμη μου, πόλη του κόσμου.

Υ.Γ. Δεν είμαι γκρινιάρα, απαιτώ κάτι παραπάνω.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25.09.2022