ΑΠΟΨΕΙΣ

Την ώρα που διαβάζετε αυτές οι γραμμές, οι κάλπες στην Ελλάδα έχουν ήδη ανοίξει και εσείς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές έχετε ήδη ρίξει το βόλι, ή ετοιμάζεστε να το ρίξετε.

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οι εκλογικοί και οι δικαστικοί αντιπρόσωποι αλλά και οι εκπρόσωποι των κομμάτων είναι στις θέσεις τους, για τη μεγαλύτερη γιορτή -όπως την αποκαλούν- της δημοκρατίας.

Έχει προηγηθεί μία σύντομη προεκλογική περίοδος που έγινε μακρά λόγω Τεμπών. Μία προεκλογική περίοδος που παίχτηκε με άλλους, πρωτοεμφανιζόμενους όρους: PREDATOR, μετεκλογικές συνεργασίες, Δήμητρες, TikTok.

Το προηγούμενο Σάββατο στο γνωστό οικογενειακό τραπέζι ο εικοσιδιάχρονος ανιψιός μου, που αποτελεί προφανώς εκλογικό στόχο όλων των κομμάτων μου λέει ότι του βγαίνουν στα social συνέχεια βιντεάκια των πολιτικών, αρχηγών και υποψηφίων, που χαιρετάνε τον κόσμο με ψεύτικες χαιρετούρες.

«Τι με νοιάζει ποιούς χαιρετάνε» μου λέει νευριασμένα. «Μόνο με εκνευρίζουν με όλα αυτά». «Τι θα ήθελες να βλέπεις;» τον ρωτάω. «Τι κάνανε και τι θέλουν να κάνουν» μου απαντάει αφοπλιστικά. Το αυτονόητο σκέφτομαι. Ξεχάσαμε τα ΣΟΣ.

Από τα τρία ανίψια μου είναι ο μόνος που θα πάει να ψηφίσει. Οι αδερφές του απέχουν από άποψη. Και δεν κάνουν κωλοτούμπες. Η ζωή τους, οι συνήθειες τους είναι συνεπείς με αυτά που πιστεύουν. Είναι κατά της υπερκατανάλωσης, οπότε δεν αγοράζουν τίποτα που δεν είναι μεταχειρισμένο.

Η μαμά μου τους έκανε σε κάποια γενέθλια δώρο ρούχα και έκτοτε υποψιάζεται πως τα έκαναν δώρο στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Η μία από τις δύο τελείωσε ιατρική. Αρχικά ήθελε να κάνει ειδικότητα ψυχιατρικής αλλά το Σάββατο στο ίδιο τραπέζι μου είπε πως μάλλον άλλαξε γνώμη, όχι επειδή δεν της αρέσει ως ειδικότητα, αλλά επειδή δεν την εκφράζει ο ρόλος του ψυχιάτρου. Θα ήθελε οι πάσχοντες της ψυχικής υγείας να θεραπεύονται με εναλλακτικούς τρόπους σε εναλλακτικές δομές. Η αστή μαμά μου και γιαγιά της χαμογελάει χαρούμενη που θα αλλάξει ειδικότητα και την ακούει να λέει πως σκέφτεται τη γενική ιατρική. Θέλει να δουλέψει σε κέντρα υγείας ή σε ΤΟΜΥ. Την ρωτάω εάν θα ανοίξει και κάποιο ιατρείο. «Ε όχι βέβαια» με διορθώνει η αδερφή μου, «αφού είναι αντίθετη στην ιδιωτική υγεία».

«Θέλω να δουλέψω στην πρωτοβάθμια υγεία για να κάνω δουλειά με πρόσφυγες και μετανάστες», μου εξηγεί. Η αστή γιαγιά της την κοιτάει αρχικά με παγωμένο χαμόγελο, αλλά μετά υπερήφανη.

Και εγώ μία εβδομάδα πριν τις εκλογές σκέφτομαι: Πώς να τα φτάσεις αυτά τα παιδιά; Τι να τους πουν οι χαιρετούρες.

Σας εύχομαι λοιπόν να ψηφίσετε με έμπνευση, χωρίς κολλήματα και με ανοιχτό μυαλό. Οι επιλογές μας είναι που καθορίζουν τη ζωή μας. Και η ψήφος είναι ιερή.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21.05.2023