Ποιους πονά η σφαλιάρα του Ρουβίκωνα
Η παρέμβαση (sic) του Ρουβίκωνα στο γραφείο του γιατρού που κατηγορείται ότι πήρε φακελάκι από καρκινοπαθή θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνικό πείραμα, το οποίο σε συνθήκες εργαστηρίου θα βοηθούσε να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.
Ενδεικτικά αναφέρω τη διαφθορά, το χρηματισμό δημόσιων λειτουργών, την κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια υγεία, τη λειτουργία των ελεγκτικών μηχανισμών, την αυτοδικία, το σύνδρομο «Ρομπέν των δασών» και την ανάγκη ύπαρξής του, και πολλά άλλα.
Αυτό όμως που είδαμε στο βίντεο που ανήρτησε στο διαδίκτυο η ίδια η ομάδα του Ρουβίκωνα είναι πραγματικότητα, συνέβη στ’ αλήθεια.
Έτσι, πέρα από την ικανοποίηση που προσέφερε στους περισσότερους Έλληνες η εικόνα του θύτη γιατρού σε ρόλο θύματος πια, να τρώει σφαλιάρα και να μην αρθρώνει λέξη, σε μια δεύτερη ανάγνωση θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά.
Κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν αβίαστα, ειδικά αν κάποιος διαβάσει τα σχόλια των χρηστών κάτω από το βίντεο, είναι ότι όλοι ξέρουμε και με κάποιο τρόπο αποδεχόμαστε πως το φακελάκι ζει και βασιλεύει, ιδιαίτερα στους χώρους της δημόσιας υγείας. Αυτήν την παραδοχή συνοδεύει τουλάχιστον άλλη μία. Ότι δεν υπάρχει περίπτωση η νοσηρή αυτή κατάσταση να αντιμετωπιστεί από τους μηχανισμούς όπως προβλέπει ο νόμος.
Ζούμε δηλαδή σε μια χώρα όπου γιατροί (επειδή δεν αμείβονται όσο θα έπρεπε, λένε κάποιοι) συμπληρώνουν το εισόδημά τους με χρήματα ασθενών, τα οποία παίρνουν εκβιαστικά, προκειμένου να προσφέρουν υπηρεσίες, χρησιμοποιώντας μάλιστα τις δημόσιες δομές υγείας. Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία πιστεύει (πιθανότατα ορθώς) ότι ούτε οι πολιτικοί ούτε η αστυνομία, ούτε η δικαιοσύνη ούτε φυσικά τα πειθαρχικά των συλλόγων θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα.
Αυτό το κενό έρχεται να αντιμετωπίσει, χωρίς να έχει κάποια νόμιμη εξουσιοδότηση, ο Ρουβίκωνας. Φυσικά είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι μια τέτοια ενέργεια μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Άρα τι συμβαίνει;
Υπάρχει μια στιγμιαία ηδονή στο κοινωνικό σώμα που βλέπει να τιμωρείται κάποιος έστω με την «ποινή» της σφαλιάρας και της ξεφτίλας η οποία λειτουργεί ως εκτόνωση.
Τα σχόλια του τύπου «και λίγα του έκαναν» ή «να αγιάσει το χέρι σας» όμως δεν εκφράζουν απλά το θυμικό μας. Ταυτόχρονα είναι μια επικίνδυνη παραδοχή ότι ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν μπορεί να το λύσει η συντεταγμένη πολιτεία, οπότε με «απευθείας ανάθεση» μια συλλογικότητα (sic) αναλαμβάνει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Ακόμη πιο τρομακτικό είναι ότι υπάρχουν στη Βουλή δυνάμεις που υποστηρίζουν αυτές τις πρακτικές, καθώς νιώθουν ότι έχουν ιδεολογική συγγένεια με το συγκεκριμένο σχήμα και δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε κοινωνικά επιτυχημένη «παρέμβαση» έρχεται να επιβεβαιώσει τη δική τους αποτυχία…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Μαρτίου 2019
