ΑΠΟΨΕΙΣ

«Είναι δυνατόν μία κεντρική πλατεία της πόλης να είναι πάρκινγκ;», ωρυόταν πριν από χρόνια δημοτικός σύμβουλος στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης για την πλατεία Ελευθερίας.

Η αλήθεια είναι ότι το ιστορικό φορτίο της συγκεκριμένης πλατείας είναι βαρύ. Από την επανάσταση των Νεοτούρκων του 1908 μέχρι τη συγκέντρωση των εβραίων για το μακρύ και μαρτυρικό ταξίδι του αφανισμού το 1943.

Η ιστορία έδινε την αφορμή για μία άλλη πλατεία, μία άλλη διαμόρφωση, μία άλλη ανάδειξη της ιστορίας.

Όπως προέκυψε όμως, δεν έδινε την αφορμή απλώς.

Έδινε κάτι παραπάνω.

Έδινε το πρόσχημα.

Έγιναν αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί, εκδηλώσεις βαθιάς συγκίνησης και προκηρύξεις έργων.

Οι αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί προκάλεσαν δυσανάλογα μικρό ενδιαφέρον, αλλά συμβαίνουν αυτά.

Οι εκδηλώσεις βαθιάς συγκίνησης περιορίστηκαν σε πολιτικά στελέχη, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά.

Οι προκηρύξεις έργων οδήγησαν σε κατακυρώσεις που αποδείχτηκαν κοστοβόρες και καταστροφικές.

Η αποτυχία του όλου πρότζεκτ «αναδεικνύουμε την ιστορία» άγγιξε το 100%.

Μπορεί να βρεθούν πολλές ερμηνείες και πολλοί λόγοι για την πλήρη αποτυχία.

Όμως το βασικό πρόβλημα είναι ο πολιτικός εκβιασμός με μοχλό την ιστορία.

Μα είναι δυνατόν η κεντρική πλατεία της πόλης να είναι πάρκινγκ;

Ναι, είναι, αν η άλλη εκδοχή είναι η κεντρική πλατεία με λαμαρίνες, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ναι, είναι προτιμότερο η κεντρική πλατεία να είναι πάρκινγκ.

Δυστυχώς, η επιχειρηματολογία που οδήγησε στις λαμαρίνες στην πλατεία Ελευθερίας, είναι ακριβώς η ίδια που καθοδηγεί τις αντιδράσεις για τις αρχαιότητες στο σταθμό της Βενιζέλου.

Είναι δυνατόν να έχουμε την Πομπηία της Θεσσαλονίκης και να αποσπώνται οι αρχαιότητες;

Ναι, είναι αν η άλλη εκδοχή είναι ένα έργο χωρίς οικονομικό πάτο και μελέτη που να πιστοποιεί ότι μπορεί να γίνει.

Σε αυτήν την πόλη το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε τα σχέδια ούτε οι εργολάβοι. Το πρόβλημά μας είναι ότι η ευαισθησία και οι αφορμές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα.

Κάποιοι στη Θεσσαλονίκη ζουν αναδρομικά τον Μάη του 1968 και -κατά το γνωστό σύνθημα της εποχής- φαντασιώνονται ότι είναι ρεαλιστές, επειδή ζητούν το απραγματοποίητο κι έτσι στρώνουν το δρόμο για τους ρεαλιστές που το κάνουν όντως απραγματοποίητο.

Ενδόμυχα ελπίζω ότι οι πρώτοι με τους δεύτερους δεν είναι σε συνεννόηση αλλά ελπίζω να μάθω πόσο κόστισε το φιάσκο της πλατείας Ελευθερίας από την (προεκλογική) εξαγγελία μέχρι σήμερα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Ιανουαρίου 2020