ΑΠΟΨΕΙΣ

Εδώ και μισή ώρα περίπου έχω ένα λευκό έγγραφο word μπροστά μου και δεν ξέρω τι να γράψω… Μπορεί και τι να μην γράψω…

Αρχίζω μια λέξη, τη σβήνω, μία φράση - παράφραση από ένα βιβλίο κολλημένη στο μυαλό μου σαν την τσίχλα στο τακούνι, να την αποτυπώσω στο χαρτί ή να την αφήσω να πάει στο καλό;

Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές αμηχανίας μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Όταν τα δάχτυλα δεν κουνιούνται εύκολα πάνω στο πληκτρολόγιο, όταν το μυαλό σταματάει και δεν ξέρει τι να σκεφτεί και από πού να αρχίσει…

«Δεν περιγράφω άλλο», που είπε κάποτε και ένας γνωστός ραδιοφωνικός αθλητικογράφος, φράση που έχει μείνει παροιμιώδης.

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Όταν οι παύσεις, οι σιωπές, οι βουβές παρουσίες λένε πιο πολλά κι από τα ίδια τα λόγια, τόσο πολύ που μερικές φορές καταντούν «εκκωφαντικές».

Υπάρχουν όμως και οι άλλες: αυτές που συμβαίνουν με αφορμή τους ανθρώπους. Όσους θαυμάζουμε μα πιο πολύ τους άλλους, εκείνους που αγαπάμε για τις αδυναμίες τους.

Τους φίλους που αν και έκαναν λάθη αρνούμαστε να δούμε με υψωμένο φρύδι, τους δικούς μας που κάποιες φορές φοβούνται ότι μας απογοητεύουν.

Ποτέ δεν μας απογοητεύουν εκείνοι που πραγματικά αγαπάμε. Γιατί η αγάπη είναι μία λέξη που από μόνη της μισεί την απογοήτευση. Κι όταν τη νιώσεις, βαθιά και ειλικρινά, δεν μπορεί παρά να πορεύεσαι χωρίς αρνητικά συναισθήματα, ό,τι κι αν καμιά φορά ξεστομίζεις πάνω στην τρικυμία. Σαν το παλιό ρεμπέτικο του Τσιτσάνη που λέει: «Ό,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ»…

Και κάπως έτσι, με αυτή την παραδοχή και την αποδοχή, φτάνουμε συχνά να ξεπερνάμε την αμηχανία κι εκεί που φοβόμαστε ότι θα γίνουμε ένα λευκό χαρτί, έρχονται και οι λέξεις και οι πράξεις και μπορούμε να τις γράφουμε και να τις πραγματοποιούμε με μια ανάσα χωρίς να καταλάβουμε πώς φτάσαμε στο τέλος.

Όπως, καλή ώρα, τώρα. Που έφτασε πια η ώρα να πούμε: τέλος και τω Θεώ δόξα!

Καλή Κυριακή…