ΑΠΟΨΕΙΣ

Πάει καιρός από τότε που κινδύνευαν οι ιδέες στο ΑΠΘ. Δεν πρόλαβα την εποχή που χρειαζόταν το άσυλο, για να τις προστατεύει. Μόνο το ξύλο απέμεινε να πέφτει ανάμεσα σε Δαπίτες και Πασπίτες, κι αυτό χάριν ρουτίνας, μάλλον για λόγους παράδοσης παρά ιδεολογίας. Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του ’90, είκοσι χρόνια από την μεταπολίτευση κι εικοσιπέντε από σήμερα. 

Η Πανσπουδαστική είχε και τότε τη δική της ατζέντα, ενώ πού και πού εμφανίζονταν σποραδικά κάτι σχηματάκια με ντεμέκ ψαγμένα ονόματα, που αμφισβητούσαν το κατεστημένο του φοιτητοσυνδικαλισμού. Ακόμη δεν φοβόσουν να βολτάρεις νύχτα στο campus ούτε να μείνεις μέχρι τα μεσάνυχτα χαζοδιαβάζοντας στη βιβλιοθήκη. 

Δεν φοβόσουν ούτε ως θαμώνας σε κάτι σκοτεινά και ερεβώδη υπερώα του «ΑΧΕΠΑ», στα οποία σε μυούσαν οι μεγαλύτεροι φοιτητές για τις περιπτώσεις που δεν σε έπαιρνε για ακόμη ένα χαλαρό απόγευμα διαβάσματος, το οποίο θα έκλεινε με μπίρα στο Ναυαρίνο. Ακόμη και η γιορτή μνήμης του Πολυτεχνείου, που διατηρούσε τη φόρτισή της, δεν απειλούνταν παρά από τους συνήθεις υπόπτους που κρύβονταν στη Θεολογική και μετά το τέλος της πορείας έκαιγαν κάδους κι έριχναν πέτρες στους απέξω.

Εσχάτως η συζήτηση, που δυστυχώς ξεκίνησε αργά, προκλήθηκε από γεγονότα που μέρα με τη μέρα γίνονται πιο επικίνδυνα. Ακόμη και διερχόμενοι έξω από την παλιά Φιλοσοφική έχουν δει σακουλάκια με ναρκωτικές ουσίες που δειγματίζονται όπως τα τάπερ στις επιδείξεις της μαμάς.

Μία εβδομάδα πριν, καθηγητής του ΑΠΘ έπεσε θύμα ληστείας στο campus, έξω από το «ΑΧΕΠΑ», αποδεικνύοντας ότι δεν κινδυνεύουν από την ιδεοληπτική πλέον ανάγκη που κρατάει την αστυνομία μακριά από το πανεπιστήμιο μόνο οι φοιτητές και οι καθηγητές του ΑΠΘ, αλλά και οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς και οι συνοδοί ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της πόλης.

Επειδή για άλλη μια φορά αυτή η υποκριτική προσήλωση στο φετίχ της δήθεν διακίνησης ιδεών θα ελεγχθεί κατόπιν εορτής, όταν θα την έχει πληρώσει κάποιος με τη σωματική του ακεραιότητα, ίσως τώρα είναι η ώρα να αναληφθεί η ευθύνη για το επόμενο βήμα.

Είναι άδικο για την εξαιρετική δουλειά που γίνεται στο πανεπιστήμιο να υπάρχουν γονείς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξουν σπουδές στο εξωτερικό, αλλά τρομάζουν στην ιδέα «να περάσει το παιδί στο ΑΠΘ»…