Με δίκανο στο 2020
Σε λίγες ημέρες ξεκινά μία καινούργια χρονιά για όλους μας. Και μία καινούργια χρονιά για την πόλη μας.
Αν γυρίσει κάποιος το βλέμμα ένα χρόνο πίσω, θα δει να διαχειρίζονται τις τύχες μας άνθρωποι που δεν μας λένε πλέον τίποτε.
Η πόλη έχει αλλάξει πολιτικό προσωπικό με έναν εντυπωσιακό ρυθμό. Νέος δήμαρχος στον κεντρικό δήμο, νέοι δήμαρχοι στους περιφερειακούς, νέοι πρυτάνεις στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Απλώς οι καινούργιοι πρέπει να κατανοήσουν πόσο εύκολα εξαφανίστηκαν οι προκάτοχοί τους.
Δυστυχώς αυτός που θα γυρίσει το βλέμμα πίσω, θα δει ότι τα πράγματα έχουν μείνει εκεί όπου ήταν έναν χρόνο πριν.
Αυτό το οποίο πολλοί περίμεναν δεν ήλθε. Δικαίως! Διότι αυτά τα πράγματα που είναι οι προσδοκίες του μέσου πολίτη, είναι πολύ δύσκολο να υλοποιηθούν.
Το καλό είναι ότι το ξέρει και το πολιτικό προσωπικό, το ξέρουν και οι πολίτες. Αλλά αμφότεροι κάνουν ότι δεν το γνωρίζουν.
Το πολιτικό προσωπικό γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του δεν τολμά, οι πολίτες γιατί στο μεγαλύτερο μέρος δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
Το μεγάλο ζήτημα για τη Θεσσαλονίκη το 2020 δεν είναι αν θα έχει μέτρο με την α ή β λύση, αλλά αν θα συνεχίσει να ελπίζει ότι έχει.
Ελάχιστοι -μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- έχουν θέσει αυτό το ερώτημα, διότι οι περισσότεροι φοβούνται την απάντηση. Το θέμα του μετρό είναι το πιο κομβικό, όχι για το μέλλον της πόλης αλλά για το παρόν της, διότι γύρω από αυτό κινούνται πολλά άλλα. Από χρήματα μέχρι καριέρες.
Ας είμαστε ήρεμοι και κυρίως ψύχραιμοι. Ας είμαστε έτοιμοι για όλα.
Έχουμε πολλά να δούμε -έπεται συνέχεια.
Θα τα καταφέρουμε;
Νομίζω πως δύσκολα θα μπορέσουμε ν' αλλάξουμε την πορεία των γεγονότων, τον ρου της ιστορίας, που έλεγε ο Φωτόπουλος στο «Θόδωρε το δίκανο».
Μόνο που εκεί το επίδικο ήταν η τιμή της κόρης του πρωταγωνιστή, ενώ τώρα είναι η τιμή της συλλογικής πολιτικής μας αφέλειας...
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 29 Δεκεμβρίου 2019
