ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν δεν κατάλαβα λάθος την ακύρωση της ΔΕΘ τη δεχόμαστε, παρά το ότι είναι πλήγμα, διότι είναι προτεραιότητα η υγεία.

Δηλαδή αν δεν ήταν προτεραιότητα η υγεία δε θα τη δεχόμασταν;

Πρακτικά, θα γινόταν έξω χαμός, θα μετρούσαμε τα κρούσματα σε εκατοντάδες, αλλά θα ήμασταν ευχαριστημένοι διότι δε θα υφιστάμεθα το πλήγμα;

Και σε τι θα μας ήταν χρήσιμο το ότι θα είχαμε έσοδα και κέρδη και χρήματα;

Τι θα τα κάναμε;

Θα πηγαίναμε διακοπές στη Σερβία όπως εκείνη η οικογένεια των Σέρβων που χρησιμοποίησε ως προεκλογική διαφήμιση ο Βούτσιτς και μετά έκλεισαν τα σύνορα και όχι μόνο δεν μπορούσε να πάει πουθενά, αλλά μάλλον κόλλησε και κορονοϊό;

Προφανώς η Έκθεση φέρνει κάποια επιπλέον έσοδα στην πόλη και προφανέστερα κάποιοι τα χάνουν.

Δεν τους είχα ακούσει να το παραδέχονται. Πολλά δράματα άκουγα συνήθως για τη ζημιά που υφίστανται.

Κάποιους είχα ακούσει μάλιστα να υπερασπίζονται την ανοησία ότι δεν πρέπει να κάνει τα εγκαίνια ο εκάστοτε πρωθυπουργός για να μην προκαλούνται επεισόδια.

Άλλους είχα ακούσει να δυσφορούν επειδή κάθε χρόνο έρχονται και μας λένε τα ίδια. Δεν τους αρέσει που ο εκάστοτε πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πεισματικά κάθε χρόνο ότι θα γίνει το μετρό, λες και θα περίμεναν μία χρονιά να έρθει ένας πρωθυπουργός και να πει ότι δε θα γίνει (που δεν ξέρω αν θα έλεγε και ψέματα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).

Το θέμα μας είναι αν η απόφαση για ακύρωση της Έκθεσης είναι μία δυσάρεστη απόφαση. Όχι, δεν είναι μία δυσάρεστη απόφαση.

Διότι η ευχάριστη απόφαση, δηλαδή η διενέργεια της Έκθεσης, θα εγκυμονούσε κινδύνους που δε θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε.

Κι ούτε καν θα σκεφτόμασταν την ώρα που οι άνθρωποι θα σπρωχνόντουσαν στη συναυλία της Φουρέιρα (διότι έκθεση χωρίς συναυλία της Φουρέιρα δεν υπάρχει).

Ας αφήσουν λοιπόν τις δικαιολογίες με βαριά καρδιά. Η ακύρωση της Έκθεσης δεν είναι πλήγμα στην οικονομία της πόλης. Είναι προστασία στη ζωή της για να μπορεί να έχει οικονομία.

Διότι το μείζον ερώτημα που θέτει επί χιλιετίες η ανθρωπότητα, η οποία αναρωτιέται για κάποιους, αν μαζί τους θα τα πάρουν, απαντιέται όλο αυτό το διάστημα πεισματικά με τον ίδιο τρόπο: όχι!