Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον πριν από λίγες μέρες τη συνέντευξη στην huffingtonpost.gr ενός διακεκριμένου χανιώτη επιστήμονα, του Μιχάλη Μπλέτσα, εκ των κορυφαίων επιστημονικών στελεχών του ΜΙΤ, διευθυντή πληροφορικής (computing) και ερευνητή στο MIT Media Lab, με τίτλο «Η εποχή της εξειδίκευσης στην εκπαίδευση έχει τελειώσει» και σκέφτηκα πόσο διαφορετικές είναι οι ανάγκες μας και στη μαγειρική εκπαίδευση από αυτές που έχουμε συνηθίσει να θέτουμε ως προτεραιότητα.

Θεωρούμε σήμερα ότι η εξειδίκευση στη μαγειρική είναι η αιχμή του δόρατος όσον αφορά την εκπαιδευτική διαδικασία. Το να μπορέσει ένας μάγειρας να αποκτήσει μια εξιδείκευση πάνω σε μια τεχνική (βλέπε π.χ. μαγειρική σε κενό αέρος) ή η απόκτηση γνώσεων επιμέρους τεχνικών (π.χ. ζυμώσεις) είναι αυτό που θα κάνει τον νέο μάγειρα να ξεχωρίσει από τους συναδέλφους του και να κατακτήσει τις υψηλότερες μαγειρικές θέσεις και διακρίσεις.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη. Η γνώση, ακόμα και στον χώρο της μαγειρικής, δεν απέχει πια πολύ από ένα έξυπνο ψάξιμο στο ίντερνετ ή ένα βιντεάκι στο you tube. Η γνώση δεν είναι πια τόσο σημαντική, αφού εύκολα τη βρίσκεις. Η κριτική ικανότητα είναι σαφώς το ίδιο σημαντική με τη γνώση σήμερα, αφού μέσω αυτής αξιολογείται και η ίδια η γνώση.

Επιπλέον, το θέμα είναι η ίδια η αξιοποίηση της γνώσης. Αυτή προϋποθέτει ανθρώπους που να διαθέτουν άλλα προσόντα και πάνω στην καλλιέργεια αυτών των προσόντων χρειάζεται να ενσκήψει και η μαγειρική εκπαίδευση: Δημιουργικότητα, αναλυτική και συνθετική ικανότητα,συνεργατικότητα είναι μερικά από αυτά που αφήνουν την εξειδίκευση και στις κουζίνες σε εντελώς δεύτερη μοίρα. Ας επενδύσουμε, επομένως, με ζήλο όσοι διδάσκουμε τη μαγειρική τέχνη και πάνω σε αυτά.

*https://www.huffingtonpost.gr/

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 3.1.2020.