Εμείς οι μάγειρες δεν φτάνει μόνο να μαγειρεύουμε νόστιμα. Νόστιμα μαγειρεύει κι η μαμά μου, και μάλιστα κάποιες φορές νοστιμότερα από πολλούς επαγγελματίες. Χρειαζόμαστε -πέρα από τις γνώσεις και τις τεχνικές- προσωπικότητα ως άνθρωποι και στη συνέχεια την ικανότητα να αποτυπώνουμε την προσωπικότητά μας στα πιάτα που δημιουργούμε, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, η αλήθεια είναι.

Σε μεγάλο βαθμό η προσωπικότητα ενός ανθρώπου και κατά συνέπεια ενός μάγειρα είναι ήδη διαμορφωμένη πριν αρχίσει να ασκεί το επάγγελμά του και δεδομένου τούτου υπάρχουν μάλλον λιγοστά περιθώρια να αποκτηθεί μέσα στις κουζίνες. Έτσι, παρατηρούμε συχνά την ανάγκη να συμπληρωθεί αυτό το προσωπικό κενό μέσα από μια διαδικασία άκρατου μιμητισμού -αντιγραφής που, ακριβώς επειδή η προσωπικότητα απουσιάζει, το αποτέλεσμα είναι ένα μαγειρικό «τουρλουμπούκι» άνευ προηγουμένου.

Υπάρχουν ωστόσο δυο τρία σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει ένας μάγειρας προκειμένου να ενισχύσει το προσωπικό του μαγειρικό προφίλ: Να αναζητήσει στα βιώματά του πράγματα που τον έχουν συγκινήσει όσον αφορά το φαγητό και να προσπαθήσει να μεταφέρει αντίστοιχα συναισθήματα σε όσους δοκιμάζουν τα πιάτα του, να μελετήσει γενικότερα για τη γαστρονομική κουλτούρα του τόπου του, καθότι ως πιο οικεία θα μπορέσει να την αποδώσει πιο εύκολα και πετυχημένα και, τέλος, να αναζητήσει μια συνολική καλλιέργεια μέσα από διαβάσματα, ταξίδια, επισκέψεις σε εστιατόρια και συζητήσεις με ανθρώπους που ξεχωρίζουν στο χώρο, προκειμένου να εμπνευστεί για να προχωρήσει παρακάτω.

Προϋπόθεση σοβαρή για όλα αυτά είναι να το θέλει πάρα πολύ και να είναι έτοιμος να δαπανήσει το περίσσευμα των δυνάμεών του στα παραπάνω, ξεχνώντας ότι ίσως καταφέρει μετά το τέλος του ωραρίου του να ασχολείται με κάτι άλλο πέρα από αυτό, για το οποίο είναι πραγματικά ταγμένος, δηλαδή να σκέφτεται για το φαγητό και να μαγειρεύει.

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 13.02.2020.