Η άνοιξη που περιμένουμε να ’ρθει
Ένας τεράστιος ήλιος. Βγήκε επιτέλους τέλη Φεβρουαρίου προαναγγέλοντας τον ερχομό της άνοιξης.
Της άνοιξης αυτής που όλοι περιμένουμε για να λουστούμε στο φως.
Σ’ αυτό το φως που φέρνει η Ανάσταση, που ανήκει στην ωραιότερη εποχή του χρόνου -έτσι τη θεωρούσα από παιδί.
Γενέθλια δικά μου, του πατέρα, του αδελφού. Κι αμέσως μετά, στις αρχές, πολύ αρχές, του καλοκαιριού, της μάνας.
Κι όλα έμοιαζε να ξαναγεννιούνται, ανθίζοντας και λουλουδίζοντας.
Και περπατούσαμε στα χωράφια τα κατάσπαρτα και στα λιβάδια τα θεοπρασινισμένα κι «η εκδρομή αυτή δεν είχε τέλος», που γράφει και ο ποιητής.
Ώσπου μια Κυριακή στα μέσα του Μάη ήρθε ένα τέλος πικρό, σε μέρα και ημερομηνία που και να ήθελες να σου συμβεί δεν θα μπορούσε…
Κι από τότε η άνοιξη, για πολλά χρόνια, δεν ήταν πια τόσο λαμπερή, τόσο πλούσια, αλλά θαμπή, συννεφιασμένη, κι ας βασίλευε παντού χαρά Θεού ο ήλιος.
Ώσπου ο χρόνος που όλα τα γιατρεύει (όπως λένε οι παλιοί), τα απαλύνει (όπως λέω εγώ) ήρθε και ξανάνοιξε την άνοιξη: με παντρειές, άλλες γεννήσεις και χαρά πολλή.
Και σαν να ήθελε αυτό να μας το πάρει πίσω. Την τελευταία διετία άρχισε πάλι να μας πνίγει. Και μην είναι η άνοιξη σαν αυτή που προσπαθήσαμε με κόπο πολύ να ξαναφτιάξουμε.
Πού να χαρείς χορούς, γλέντια και ανθισμένες μυγδαλιές στα πεζοδρόμια;
Πώς να αισθανθείς δίχως αφή; Πώς να ευωδιάσεις χωρίς όσφρηση;
Κι ήρθε και μπούκωσε ξανά το πράμα, όπως όταν γυρνάς από κηδεία, μυρίζεις τα λουλούδια και στο μυαλό σου έρχεται άθελα το μαύρο.
Θα είναι λευκό τώρα; Τώρα, που περιμένουμε την άνοιξη να ‘ρθει με αναμονή μεγάλη, σχεδόν λαχτάρα, να τα γιατρέψει όλα;
Θα είναι μια δική μας άνοιξη; Θα μας κάνει μια μικρή «εξυπηρέτηση»; Θα είναι καλή μαζί μας; Θα μας δώσει τον αέρα να αναπνεύσουμε όπως πριν;
Πολλοί επιστήμονες απαντούν καταφατικά. Ελάχιστοι οι άνθρωποι που το πιστεύουν -δεν άκουσαν και λίγα όχι για να είναι τόσο αφημένοι στα ναι… Τόσα έπεα πτερόεντα που ειπώθηκαν και διαψεύστηκαν τους έκαναν επιφυλακτικούς στις υποσχέσεις …
Έτσι κι αλλιώς όμως η ζωή πάντα στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήγει, όπως κι εγώ κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ επαναλαμβανόμενη ή γραφική: Το μόνο που μπορούμε είναι να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε… Όλα τα υπόλοιπα «είναι ατμός», όπως έλεγε και ο αγαπημένος Θρασύβουλας-Βέγγος στην παλιά ασπρόμαυρη ελληνική ταινία.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.02.2022
