Προσφάτως με έκπληξη αντίκρισα έναν καλοβαλμένο κύριο να προσπαθεί να φάει μια μερίδα μικρές καραβίδες (σωταρισμένες σε φρέσκο βούτυρο και αρωματισμένες με θυμάρι και σκόρδο) με το μαχαιροπίρουνο.

Ο αγώνας του ανδρός προκειμένου να καταφέρει να αφαιρέσει από το κέλυφος το τρυφερό σώμα ήταν μεγάλος και επίπονος. Αφενός μπόρεσε να πάρει ούτε τη μισή ποσότητα από την ωφέλιμη προς βρώση σάρκα, αφετέρου όλα τα πεντανόστιμα υγρά που έκρυβε μέσα της η υπέροχη αυτή λιχουδιά ή ήταν κρυμμένα ακόμα μέσα στο απομεινάρι του σπουδαίου αυτού μεζέ ή είχαν χυθεί- χαθεί στο πιάτο.

Τα δευτερόλεπτα που τον παρατηρούσα ήταν βασανιστικά. Δύο φορές έκανα να πάω και να του πω «Μα τι κάνετε; Γιατί ταλαιπωρείτε έτσι τον εαυτό σας και καταστρέφετε μια τόσο ιδιαίτερη λιχουδιά; Χρησιμοποιείστε τα χέρια σας! Ρουφήχτε τα ζουμιά από το σώμα και το κεφάλι, σπάστε με τα δάχτυλα το περίβλημα και αφαιρέστε το σύνολο του σώματος! Λερωθείτε και απολαύστε το!»

Ήξερα, όμως, ότι κατά πάσα πιθανότητα μια τέτοιου είδους παρέμβαση θα προκαλούσε την αγανάκτηση και τον θυμό του. Ήταν ήδη αρκετά εκνευρισμένος που δεν κατάφερνε να απολαύσει το πιάτο του με τον «ορθόδοξο» τρόπο και γνώριζα εκ των προτέρων ότι θα μου τόνιζε πως είναι υποχρέωσή μου να του εξασφαλίσω ότι μπορεί να γευτεί ό,τι του σερβίρεται με το μαχαιροπίρουνό του και χωρίς να χρειαστεί να λερώσει τα χέρια του.

Έτσι έμεινε αυτός παρέα με την κακομοιριά του, εγώ με τη θλίψη μου και οι έρμες καραβίδες με τα μισά ζουμιά και τη σάρκα τους στο πιάτο...

* Δημοσιεύτηκε στη "Θεσσαλονίκη" στις 30.01.2020