ΑΠΟΨΕΙΣ

Παρακολουθώ σαν σε όνειρο όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας. Τα τραγικά πρόσωπα. Την Ελλάδα κομματιασμένη σε βαγόνια τρένου. Εκτροχιασμένη σε πένθος.

Την κυβερνητική αμηχανία. Το αρχικό μήνυμα του πρωθυπουργού που έγινε συγγνώμη με ανάρτηση στο Facebook. Τα κυβερνητικά στελέχη που ό,τι και να τους λες δεν απαντούν. Τα δάκρυα του Καραμανλή. Που πιστεύω ότι όταν πήγε εκεί, και είδε, με τα μάτια του, τα κομμάτια κατάλαβε τι σημαίνει να είσαι υπουργός. Και πως η καλή διάθεση δεν φτάνει. Ούτε φτάνει το να μην τρως. Ούτε είναι αρκετό να μην είσαι λαμόγιο. Θέλει παραπάνω. Και με αυτό το παραπάνω χάθηκαν ζωές. Ανυπολόγιστες. Νέα παιδιά, φοιτητές, που θα μπορούσαν να είναι και τα δικά μας. Και πατεράδες και θείοι και γιαγιάδες, και μανάδες. Και μαζί τους χάθηκε κάτι άλλο πολύτιμο: Η εμπιστοσύνη.

Διότι εάν κάτι είχε κερδίσει ο Μητσοτάκης ήταν αυτή η εμπιστοσύνη. Πως και κορονοϊός να έρθει θα το διαχειριστούμε. Πως και σεισμός να γίνει θα αποκαταστήσουμε τις ζημιές (στο Αρκαλοχώρι ακόμα σε κοντέινερ είναι). Πως και φωτιές να έρθουν θα σταλεί το 112 και θα εκκενωθούν οι οικισμοί. Όχι όπως στο Μάτι. Και τώρα; Και τώρα πάλι από την αρχή.

Διότι θέλει πολλά καλά για να πιστέψεις και ένα κακό αρκεί για να χάσεις την εμπιστοσύνη σου.

Και εμείς δώσαμε ευκαιρίες. Και έκανε καλά. Και με τις μεταναστευτικές ροές. Kαι με την ψηφιακή διακυβέρνηση. Και με τις μειώσεις των φόρων. Και με τα οικονομικά μεγέθη. Και με την εικόνα της χώρας μας στην Ευρώπη.

Αλλά αυτό δεν ξεπερνιέται. Τραυματιστήκαμε ανεπανόρθωτα. Νιώθουμε αίολοι. Εκτροχιασμένοι. Έχω να ταξιδέψω μεθαύριο με αεροπλάνο και σκέφτομαι ‘θα λειτουργήσει ο πύργος ελέγχου; Επαρκεί το προσωπικό; Γίνονται έλεγχοι; Υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας;’. Και μαζί τρομερό άγχος. Να πείσω το γιο μου να μην έρθει εδώ με τρένο. Με ένα τρένο που τρέχει με 200 και η ασφάλεια των επιβατών του εξαρτάται από ένα ανθρώπινο λάθος, χωρίς καμία άλλη ασφαλιστική δικλείδα. Εάν ο σταθμάρχης του τρένου που μας μεταφέρει λιποθυμήσει, ή μεθύσει ή πάθει εγκεφαλικό ή πάει για καφέ χαθήκαμε. Όπως χάθηκε και η εμπιστοσύνη μας.

Ακούω κάτι εκφράσεις του τύπου πολιτική ευθιξία. Κουνάω το κεφάλι και μονολογώ. Σκέφτομαι τη μάνα του 22χρονου κοριτσιού που της μίλησα στο τηλέφωνο. Ο αριθμός της ήταν σε μία λίστα αγνοουμένων, τραυματιών, γονιών αγνοουμένων και συγγενών νεκρών. Αμήχανα και ντροπιασμένα ξεκίνησα να καλώ, για να βρω κάποιον να μας μιλήσει στο δελτίο. Κάποιοι αρνήθηκαν, κάποιοι δεν το σήκωναν, κάποιοι μιλούσαν και στην έκτη μου κλήση, το σήκωσε εκείνη. Μου είπε ότι με γνώριζε από μία εκδήλωση στο σχολείο της κόρης της. Άρχισε να μιλάει τους πολιτικούς, το σύστημα τα τρένα. Η φωνή έσπαγε κάθε τόσο. Άρχισα κι εγώ να κλαίω. Της λέω «μου ραγίζετε την καρδιά». Συνεχίζει να μιλάει για το παιδί της που ξέρει πως έχει χαθεί, παρότι προς το παρόν αγνοείται. «Βγείτε να τα πείτε, από εσάς που είστε μάνα έχει άλλη βαρύτητα» της λέω. «Δεν είμαι μάνα πια» μου λέει. «Ένα παιδί είχα και το έχασα».

Υ.Γ. Της τηλεφώνησα και την επομένη το πρωί να μάθω εάν είχε νέα. Είχε δώσει δείγμα DNA και περίμενε να αποτελέσματα. Τη μεθεπομένη το πρωί, στο τρίτο τηλεφώνημα που μιλήσαμε πλέον και στον ενικό μου είπε πως με θεωρεί φίλη της. Της είχαν τηλεφωνήσει πριν από μισή ώρα ότι το παιδί της ταυτοποιήθηκε. «Τώρα, μου είπε, ψάχνουν να την συναρμολογήσουν».

Όπως και την εμπιστοσύνη μας.