ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Δημοκρατία είναι ένα απλό και ταυτοχρόνως πολύπλοκο πολιτικό σύστημα. Απλή στις συμφωνημένες διαδικασίες, αλλά σύνθετη στην άσκησή της.

Τυπικά εύκολα την υπηρετείς. Υπάρχει το Σύνταγμα, το μαθαίνεις, το εφαρμόζεις. Δύσκολο είναι να προσδώσεις ουσία και ποιότητα στην εφαρμογή. Οι λεπτές σχέσεις ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό παραμένουν βασικά κριτήρια για την αξιολόγηση του χαρακτήρα και εν τέλει την αναγκαιότητά της, καθώς το μέτρο της ηθικής που επιλέγεται από όσους ασκούν εξουσία, λειτουργεί ως υπόδειγμα στο σύνολο της κοινωνίας.

Γιατί η Δημοκρατία έχει μνήμη και ταυτότητα. Και δεν συγχωρεί τον ευτελισμό των διαδικασιών που αναπότρεπτα οδηγεί στην παρακμή της.

«O tempora, o mores!» αυθόρμητα μπορούμε να επαναλάβουμε δύο χιλιάδες χρόνια και κάτι μετά τον Κικέρωνα. Αλλά εάν είναι αυτά τα ήθη, τότε τι προοιωνίζονται οι καιροί για το μέλλον;

Έχει σημασία για όλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η χώρα κάνει μεταβολή ολοταχώς προς τα πίσω, όσα μνημόνια και εάν ολοκληρώσει. Γιατί, εάν αυτά τα κοινοβουλευτικά ήθη που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες σφραγίσουν την Πολιτική, τότε οι καιροί που έρχονται θα είναι σκληροί. Πνευματικά, πολιτικά και εθνικά.

Γιατί η αποδοχή και η αντοχή του δημοκρατικού πολιτεύματος εξαρτάται από τις συμπεριφορές εξουσίας, την διαχρονική επιμονή σε αρχές, με κάθε κόστος, ή στην κατά περίπτωση επίκλησή τους.

Τα πράγματα είναι απλά. Όποιος-α υπουργός πιστεύει ότι η ολιγόμηνη παράταση του κυβερνητικού βίου είναι υπέρτερη των αποφάσεων του κόμματος που τον/την επ-έβαλε στην κυβέρνηση, οφείλει να παραιτηθεί από τη θέση που κατέχει. Η ανόητη αυτοαναφορική επιχειρηματολογία περί «ανάγκης ολοκλήρωσης έργου», δηλαδή η ξεδιάντροπη και από τηλεοράσεως αποδοχή της αδυναμίας τους να αποκολληθούν από την καρέκλα, προκαλεί από θυμηδία έως οργή. Και τραυματίζει βαθειά την Δημοκρατία.

Η αποχώρηση ενός υπουργού, που μόλις έχει μεταλάβει, με τη συνοδεία Μιράζ και η ψαροφαγία παρά θιν’ αλός την ώρα μιας κρίσιμης συνεδρίασης της Βουλής μας ξεπερνά. Δεν είναι εξοργιστική, δεν είναι αστεία, είναι ένα εθνικό γκροτέσκο. Με πλανητική τηλεθέαση.

Οι πολιτικοί γνωρίζουν από την ημέρα της ορκωμοσίας τους, εφόσον έχουν συναίσθηση της γεωγραφίας και ελάχιστη γνώση της Ιστορίας, ότι θα συναντήσουν δρόμους λαμπερούς αλλά μπορεί και να οδηγηθούν εκόντες άκοντες σε μονοπάτια σκοτεινά. 

Ο οδηγός και στα εύκολα και στα δύσκολα δεν μπορεί παρά να είναι το μέτρο της προσωπικής αξιοπρέπειας και της πολιτικής ηθικής που επιλέγουν. Στο δίλημμα άσκηση πολιτικής ως αυταξίας ή παγίδας αυτοδιασυρμού καλείται να απαντήσει ο κάθε βουλευτής και το κάθε κόμμα ξεχωριστά. Αυτό ορίζει και την ιστορική τους ταξινόμηση.

Και εάν πρόκειται για την ατομική υπόσταση ενός εκάστου, μικρό το θέμα.

Το μεγάλο αφορά στην ποιότητα της Δημοκρατίας.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Στην αξιολόγηση αυτής της αλλαγής χρώματος, κόμματος και απαιτήσεων από τους «αναντικατάστατους» πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική σύνθεση προέκυψε τον Σεπτέμβριο του 2015 από τις «εκλογές με λίστα».

Σε ένα μεγάλο ποσοστό η σειρά δι-ορισμού αφορά στη σειρά εκλογής στην αναμέτρηση που προηγήθηκε τον Ιανουάριο του 2015. Υπάρχουν ωστόσο και σημερινοί βουλευτές που διορίστηκαν, κατά κυριολεξία, από τους επικεφαλής των κομμάτων τους και μάλιστα σε εκλογικές περιφέρειες στις οποίες δεν έχουν καμία προηγούμενη αναφορά. Δηλαδή οφείλουν την πολιτική ύπαρξή τους στις προσωπικές σχέσεις με τον «αρχηγό» (τι λέξη!) που σήμερα…περιφρονούν.

Ποιος μπορεί να ξεχωρίσει την στάση συνείδησης από την δημοπρασία ανταλλαγμάτων;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΜΕΛΕΤΗ

Πέραν της Συμφωνίας των Πρεσπών, μια συζήτηση για ψήφο εμπιστοσύνης αφορά στην επιμέτρηση του συνόλου του κυβερνητικού έργου αλλά και σε προγραμματισμούς συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για τον χρόνο που απομένει.

Και αυτήν την τελευταία ευκαιρία ενός γενναίου απολογισμού και επούλωσης των εμφυλίων πληγών με το βλέμμα στο μέλλον, ο πρωθυπουργός την έχασε. 

Τα μόνα λόγια που αφορούν στους πολίτες είναι τα επιδόματα. Και υπάρχει βαθύ πρόβλημα ανάταξης μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας της οποίας η ελπίδα είναι να αποδείξει τα τεκμήρια φτώχειας της, προκειμένου να αποδεχθεί φιλοδωρήματα από φόρους που άκριτα κάποιοι συλλέγουν και διανέμουν, χωρίς να υπολογίζουν τη διάλυση της μεσαίας τάξης. 

Σε μια συντεταγμένη χώρα που ζει την αβάσταχτη κακομοιριά να έχει χάσει με την καινούργια μετανάστευση μια ολόκληρη (και την πλέον εκπαιδευμένη) γενιά και να μην της καίγεται καρφί.

Είναι ρηχή η ανάγνωση του «φαινομένου Ανδρέας Παπανδρέου» όταν η μίμηση  εξαντλείται στο ηχόχρωμα της φωνής και την ικανότητα «τακτικισμών». Η Ιστορία απαιτεί καλύτερη μελέτη.

ΠΟΙΟΙ ΤΑΪΖΟΥΝ ΤΟ ΘΗΡΙΟ;

Είναι Αρχή της Δημοκρατίας η άνευ όρων καταδίκη οποιασδήποτε προσωπικής στοχοποίησης και προτροπής για άσκηση βίας. Πάντα, παντού και για όλους. Η απόρριψη της κουκούλας δεν μπορεί να έχει διακριτικές ερμηνείες. Είναι προπομπός σκληρών και εθνικά άγονων εποχών, που χόρτασε ο Ελληνισμός. Μόνο που τα φαινόμενα με τις αφίσες «καταζητείται», γκαζάκια στα γραφεία βουλευτών, κίνδυνος για απώλειες ζωής αθώων, κραυγές για «Νέο Γουδί» προηγήθηκαν κατά συρροή το 2011-12 με προτροπή ή ανοχή πολλών σημερινών βουλευτών που με τη σειρά τους τα υφίστανται. Ποιοι τάισαν προ ολίγων ετών και ποιοι ταΐζουν και σήμερα το θηρίο; Ας βάλουμε όλοι μαζί ένα τέλος, πριν η αλληλοεξόντωση πάρει τα χαρακτηριστικά πραγματικού Διχασμού.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20 Ιανουαρίου 2019