ΑΠΟΨΕΙΣ

Ταυτόσημη της πόλης μας έγινε η λέξη FlyOver, όπου σταθώ κάποιος θα μου μιλήσει για τον προβληματισμό του, άσε που ο διάλογος «έχει πολλά ποδάρια…».

Μέσα στην εβδομάδα ήρθε και η πανταχούσα από το σχολείο συν το τηλεφώνημα από το γραφείο κίνησης των σχολικών λεωφορείων που ζητούν την κατανόησή μας για τις αλλαγές στα δρομολόγια. Εγερτήριο νωρίτερα -προς το παρόν- την άφιξη θα τη δούμε εν ευθέτω χρόνω.

Διαβάζω τίτλους στα Μέσα: «η Θεσσαλονίκη οδεύει προς έναν Γολγοθά…», «βροχή οι κλήσεις για παράνομη στάθμευση λόγω FlyOver…», «χωρίζεται στα δύο η πόλη με το FlyOver…», «πώς μετά από 23 χρόνια φτάσαμε στο FlyOver» καθώς και αναλύσεις με θετικό πρόσημο που αναφέρονται στην ανάγκη της πόλης να... αναπνεύσει όσον αφορά στο κυκλοφοριακό.

Το πλήρες ρεπορτάζ για το όλο θέμα μπορείτε με μεγάλη ευκολία να το βρείτε και να ενημερωθείτε από τις υπάρχουσες εφημερίδες, τα περιοδικά, το διαδίκτυο κ.ά. Στην σημερινή μου αναφορά στο νέο κεφάλαιο που ανοίγει για τη Θεσσαλονίκη, θέλω προς στιγμήν να καταθέσω τον προβληματισμό μου για το θέμα των μαθητών -που με αφορά. Στην πραγματικότητα δεν έχω κανέναν λόγο καθημερινά να διασχίζω με ΙΧ την περιφερειακή οδό, ούτε καν τους δρόμους της πόλης -αφού φτάνω με τα πόδια παντού- οπότε το τι θα αντιμετωπίσουν οι οδηγοί, οι συνοδηγοί και οι επιβάτες είναι κάτι που θα το μάθω από άλλους. Και όπως κανείς μπορεί να αντιληφθεί είναι άλλο πράγμα να είσαι σημειωτόν μέσα στην κίνηση και το αυτοκίνητό σου να μην μπορεί να πετάξει για να γλιτώσει το μποτιλιάρισμα, και άλλο να το ακούς ξαπλωμένος στον καναπέ σου και να συμπάσχεις νοερά.

Φυσικά και δεν σκοπεύω να μεμψιμοιρήσω, ούτε να σταθώ σε ατέρμονες κουβέντες γύρω από το Μετρό, τον ΟΑΣΘ, το τραμ, τον ποδηλατόδρομο, τη θαλάσσια συγκοινωνία και γενικότερα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη. Θα πω μόνο ότι είμαστε εδώ, σήμερα, και η σκέψη μας θα πρέπει να μας οδηγεί στο πώς θα γίνεται η διέλευση των οχημάτων ομαλότερα αυτά τα τέσσερα χρόνια του χρονοδιαγράμματος για την ολοκλήρωση του ανισόπεδου κόμβου μα και στην συνέχεια όταν θα έχουμε... στα χέρια μας ολοκληρωμένο το έργο που θα κάνει την ζωή μας ευκολότερη.

Στην περιοχή του Πανοράματος στεγάζεται ένας σημαντικός αριθμός σχολείων, ιδιωτικών και δημόσιων, βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί αλλά και ειδικά σχολεία. Ένας μεγάλος αριθμός παιδιών (χιλιάδες) πηγαινοέρχεται καθημερινά με σχολικά λεωφορεία, συχνά αφιερώνοντας και δύο ώρες της ημέρες τους για να φτάσουν στον προορισμό τους, ενώ είναι πολλοί οι γονείς που μεταφέρουν οι ίδιοι τα παιδιά τους και στη συνέχεια πηγαίνουν στις δουλειές τους.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι ίσως θα πρέπει να υπάρξει μία ρύθμιση διαφυγής των σχολικών λεωφορείων -να διοχετευθούν σε κάποιον δρόμο(;), παράδρομο μήπως;- ώστε τόσο να λύσουμε το θέμα των παιδιών, όσο και να αποσυμφορηθεί η γενικότερη κίνηση αφού δεν θα κινούνται στις εναπομείναντες λωρίδες τα συγκεκριμένα οχήματα και όλο αυτό θα γίνεται και με μεγαλύτερη ασφάλεια για τους μαθητές.

Στη Θεσσαλονίκη είμαστε καχύποπτοι με τα μεγάλα και τα μικρά έργα, και όχι αδίκως. Γι’ αυτό και πολλοί ελπίζουν να μην είναι το FlyOver ένα ακόμη γιοφύρι της Άρτας που «ολιμερίς το χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν» και να παραδοθεί στον χρόνο του ώστε να μας αποζημιώσει για την αποδιογράνωση της καθημερινότητάς μας.

Μα για να σας ταξιδέψω νοερά, και αφού δεν μπορώ να σας πάω στο μέλλον με ετοιμοπαράδοτο το FlyOver και έτοιμους όλους εμάς για τα εγκαίνια, θα σας μεταφέρω στο παρελθόν, το δικό μου νηπιακό παρελθόν και θα σας βάλω να καθίσετε στο πλάι μου στο σχολικό μου λεωφορείο -σε μία από τις διαδρομές από το σχολείο προς το σπίτι.

Το λεωφορείο έχει ήδη ξεκινήσει από την περιοχή της Καλαμαριάς όπου βρίσκεται το Ελληνικό Κολλέγιο -της Ιωάννας και Πέτρου Φουντά- το πρώτο ιδιωτικό σχολείο που διέθετε ιδιόκτητα σχολικά λεωφορεία. Μικρό, σαν την ηλικία μου το σχολικό μου, διάλεγα πάντοτε να καθίσω κάπου στη μέση. Ούτε μπροστά για να μου κάνει παρατηρήσεις η δασκάλα, ούτε πίσω γιατί οι θέσεις ήταν κατειλημμένες. Άλλοτε καθισμένη πλάι στην Ελένη Ζ. και άλλοτε στην Άντα Κ. φτάναμε κάποτε ψιλοκουβεντιάζοντας ή παίζοντας με τις κούκλες μας -είχαν βγει οι πρώτες κούκλες μανεκέν που λυγίζανε τα πόδια και τα χέρια- κουρασμένες και νυσταγμένες στις στάσεις μας. Η Ελένη κατέβαινε πρώτη, στην κεντρική είσοδο της Αγίας Σοφίας, εγώ Μακένζι Κινγκ με Ικτίνου και η Άντα τελευταία συνέχιζε μέχρι την Διαγώνιο. Αυτή την ημέρα λοιπόν -που σας πήρα μαζί μου- η Ελένη δεν ήρθε στο σχολείο, εγώ κοιμήθηκα με ακουμπισμένο το κεφάλι στη θέση πλάι στο μεγάλο παράθυρο και έτσι δεν πρόσεξα ότι προσπέρασαν την στάση μου.

Η Άντα με χαιρέτησε στην Διαγώνιο με δυνατή φωνή «γειαααα Μάρνη» και γέλια, ξύπνησα ξαφνικά από το λήθαργο και τότε βρέθηκα με την προτροπή της δασκάλας συνοδού -που νωρίτερα με επέπληξε για την συμπεριφορά μου- δίπλα στον απορημένο οδηγό που με ενημέρωνε ότι θα γυρνούσαμε πίσω στο σχολείο και από εκεί θα με παραλάμβαναν οι δικοί μου. Στο σχολείο περίμενα τη μαμά μου μέσα στο λεωφορείο. Δεν βγήκα στην αυλή, ούτε πήγα στην παιδική χαρά του σχολείου να παίξω. Ευτυχώς κανείς δεν μου ζήτησε να το κάνω. Αξέχαστη εμπειρία, αξέχαστα συναισθήματα.

Έμαθα όμως δύο πολύ βασικά πράγματα που μου έγιναν μάθημα: το ένα να μην κοιμάμαι στο σχολικό λεωφορείο και το άλλο ότι η στάση μου δεν είναι εκείνη, αμέσως μετά που κατεβαίνει η Ελένη Ζ., αλλά είναι η γωνία στο πεζοδρόμιο που ενώνει τους δρόμους της Μακένζι Κινγκ με την Ικτίνου, και βρίσκεται πάντοτε εκεί, έρθει δεν έρθει με το σχολικό λεωφορείο η συμμαθήτριά μου. Κι εκεί κατεβαίνω βρέξει χιονίσει.