ΑΠΟΨΕΙΣ

#μένουμε_ασφαλείς και οφείλω να σας διαβεβαιώσω φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες ότι πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχουν πρώτης και δεύτερης κατηγορίας επαγγέλματα. Η δουλειά δεν είναι ντροπή, και δεν υπάρχει παρακατιανό επάγγελμα. Για μένα εξίσου αξιοσέβαστος είναι ο γιατρός ή ο καθηγητής με τον καραγωγέα και τον μπετατζή, και δεν θα δίσταζα -πιθανότατα προς μεγάλη σας έκπληξη- να συμπεριλάβω και τους ταξιτζήδες, όταν σέβονται αυτό που κάνουν και το κάνουν όσο πιο έντιμα τους είναι δυνατόν. Άρα όπως καταλαβαίνετε, σε γενικές γραμμές, δεν έχω τίποτε εναντίον της συμπαθούς συνομοταξίας των γκαρσονιών. 

Τα γκαρσόνια που δεν είναι άλλοι από τους σερβιτόρους και οι οποίοι ανάμεσα σε δύο γαλλικές ονομασίες επέλεξαν αυτήν που τους κάνει απλά αγόρια κι όχι αυτήν που παραπέμπει σε υποταγή, σκλαβιά και δουλεία. Έλεγα λοιπόν ότι σε γενικές γραμμές δεν έχω τίποτε εναντίον τους αν όμως το εξειδικεύσουμε λιγάκι το θέμα τότε ναι έχω εναντίον τους όχι μόνον ένα αλλά δυο παράπονα. Το πρώτο είναι ότι στις μέρες μας το να προσελκύσεις την προσοχή του γκαρσονιού όταν τον χρειάζεσαι αποτελεί άθλο που κάνει τους διαβόητους δώδεκα άθλους του Ηρακλέους να μοιάζουν παιχνιδάκι για καχεκτικό παιδί. Και σας το ομολογώ ότι ο πειρασμός να μιμηθώ τον τρόπο με τον οποίο ο πατέρας μου, σοφός άνδρας, αντιμετώπιζε παρόμοιες καταστάσεις είναι τόσο μεγάλος που μια των ημερών, και πολύ σύντομα μάλιστα, θα ενδώσω. Ο τρόπος του ήταν απλούστατος και απόλυτα αποτελεσματικός, μια που το γκαρσόνι εμφανιζόταν πάραυτα πλάι του στο τραπέζι μας. Χτυπούσε το πιάτο του ή το ποτήρι του με το πιρούνι του. 

Κάτι που εμένα, παιδί ή και έφηβο ακόμη, με έκανε πιο κόκκινο κι από παντζάρι από την ντροπή μου και με έσπρωχνε να ψάχνω απελπισμένος να δω πού είχε ανοίξει η γη για να με καταπιεί. Μάλλον από μικρός θα πρέπει να ήμουν δύσπεπτος μια που ποτέ δεν άνοιξε η γη κάτω από το τραπέζι μας στο εστιατόριο. 

Το δεύτερο παράπονο το οφείλω στον Γάλλο Μπορίς Βιάν ο οποίος μπορεί να μην ήταν σοφός ούτε και πατέρας μου αλλά ήταν τεράστιος μουσικός και τραγουδοποιός αλλά και μεγάλος συγγραφέας και στο υπέροχο βιβλίο του «Ο Αφρός των Ημερών» βάζει τον ήρωά του να θυμώνει με το γκαρσόνι που ξοδεύει τα χρήματα του πουρμπουάρ για να φάει. Πολύ λογικό για έναν Γάλλο, ακόμη και ήρωα μυθιστορήματος, μια που στα γαλλικά «πουρ μπουάρ» σημαίνει «για να πιεί». Και έτσι πρέπει να χρησιμοποιείται το φιλοδώρημα. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια ότι η Γαλλία είναι μια μεγάλη οινοπαραγωγός χώρα και η τεράστια ετήσια παραγωγή κάπως πρέπει να καταναλωθεί. Έτσι κι εγώ τα παίρνω στο κρανίο όταν βλέπω γκαρσόνι να χρησιμοποιεί το πουρμπουάρ για να φάει. Κι ας μην είναι η Ελλάδα τόσο μεγάλη οινοπαραγωγός χώρα όπως η Γαλλία, κι ας είναι η βαριά μας βιομηχανία ο τουρισμός κι ας φοβόμαστε ότι σαν έθνος θα καταντήσουμε τα γκαρσόνια των επισκεπτών μας.

Αυτόν τον τελευταίο φόβο ειλικρινά δεν τον συμμερίζομαι. Γιατί βλέπω τα παιδιά μας να σπουδάζουν, να θέλουν και να προσπαθούν να μορφωθούν, να γίνουν καλύτερα από εμάς παρόλα τα εμπόδια που τους βάζουμε εμείς. Κι είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν, και θα το πάρουν το πτυχίο τους από το Πανεπιστήμιο και μπορεί να βρουν και δουλειά στην Αστυνομία. Κι ας υποχρεώνονται, για να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά βάρη του χειμώνα, τους καλοκαιρινούς μήνες να δουλέψουν στους τουριστικούς προορισμούς ως γκαρσόνια. Γκαρσόνια που τα φιλοδωρήματα τα αποταμιεύουν για να μπορούν τους ψυχρούς μήνες, όταν γυρίσουν στον τόπο τους, να φάνε.