Για όλα φταίει το… πλαίσιο!
Δεν βοηθάει το πλαίσιο. Δεν ευνοεί καθόλου. Το τραβάς δεξιά και από τετράγωνο γίνεται ρόμβος, το τραβάς αριστερά κι από ρόμβος ξαναγίνεται τετράγωνο. Κι αυτό το έργο, τέλος δεν έχει. Μόνο αρχή και ένα φινάλε ανοιχτό…
«Έχω μια μελαγχολία», λέει ο φίλος. «Δεν ξέρω γιατί… Είναι οι μέρες αυτές οι γιορτινές που πλησιάζουν; Είναι η υγρασία της Θεσσαλονίκης; Είναι που ανησυχώ για την κόρη μου που ήταν με φίλους της που τώρα νοσούν;».
Είναι όλα αυτά μαζί, είναι όμως και το πλαίσιο. Αυτό που σου βγάζει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερές σου αρνήσεις, τις πιο κρυφές και βαθιές σου τομές, τα μεγαλύτερα κενά και τα «μπαλώματά» σου.
Και πιάνει τα τελευταία και τα ξηλώνει. Πόντο - πόντο, κλωστούλα - κλωστούλα, ξέφτι - ξέφτι, με ψαλιδάκι που κόβει και ματώνει, με βελονάκι που τρυπά.
«Να προσέχεις πολύ». Αυτό αντικατέστησε πια το «να περνάς ωραία». Γιατί θα ταξιδέψεις, έχεις δρόμο πολύ να κάνεις, κι αντί να πετάς απ’ τη χαρά σου για την περιπλάνηση και την αναζήτηση κι αντί να χαίρονται κι οι άλλοι που σ’ αγαπούν για εσένα, ξεροκαταπίνεις, λες «έκανα άραγε καλά; Θα γυρίσω ή θα μείνω εκεί που θα είμαι;» και παίρνεις ανάσες για να αποφύγεις τις κρίσεις πανικού. Και παίρνουν μαζί σου και οι άλλοι βαθιές αναπνοές για να σ’ αντέξουν. Κι εσένα και τα δεν ξέρω σου.
Όλα ρευστά, όλα άγνωστα, όλα συννεφιασμένα…
Σε μια νεφελώδη πόλη που θα συναντήσει μια άλλη, εξίσου γκρίζα.
Όμως η ζωή έχει πάντα και μια δεύτερη πλευρά, ίσως και μια άλλη τρίτη, ίσως και τέταρτη.
Σαν το τετράγωνο. Που το τραβάς και γίνεται ρόμβος απ’ τη μια, το ξανατραβάς και γίνεται πάλι τετράγωνο απ’ την άλλη.
Και δεν είναι ανάγκη να έχουν όλες οι πλευρές το ίδιο χρώμα. Μπορεί να έχουν γκρι, μπορεί και μαύρο, κίτρινο ή και γαλάζιο.
Σαν τις ομάδες της Θεσσαλονίκης ένα πράμα. Που έχουν οπαδούς, έχουνε όμως και φιλάθλους.
Και δεν αποφεύγουνε τις ήττες, ούτε όμως και τις νίκες μπορούν να αποκλείσουν, ευτυχώς!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Δεκεμβρίου 2021
