Με συγχωρείτε αλλά πίσω από τα λόγια ορισμένων που ακούω στα πρωινάδικα, στις ειδήσεις κλπ, εγώ αυτό καταλαβαίνω:

Φτιάξτε μου ένα κόμμα για να έχω ρόλο.

Τα τρελά και ανιστόρητα πράγματα που ακούμε αυτούς τους μήνε , μέσα από τον «εμφύλιο» στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία αλλά αντιθέτως είναι απολύτως ευεξήγητα.

Έχουν τη ρίζα τους στην θλιβερή περίοδο των «αγανακτισμένων» πλατειών και του πιο επιθετικού λαϊκισμού που γνώρισε ο τόπος. Η χρεωκοπία και η αβεβαιότητα ξύπνησαν ταυτοχρόνως και τους καιροσκόπους αλλά και τον κακομαθημένο αγριορωμιό που είχε μάθει να ζει με δανεικά, με επιδοτήσεις και σίγουρα με βιοτικό επίπεδο πάνω από αυτό που επέτρεπε η πραγματική οικονομία.

Υπήρχε, μέσα στην απόγνωση, μεγάλη ζήτηση τότε για παραμύθια. Όπως το «σκίζω τα μνημόνια» ,τα «λύνω όλα τα προβλήματα με έναν νόμο και ένα άρθρο» και αλλά τέτοια παλαβά.

Τότε γεννήθηκαν πολιτικάντηδες τοξικοί, διχαστικοί και δημαγωγοί που ενώ ήταν πολιτικές ασημαντότητες και κάθε ιδεολογικής καρυδιάς καρύδια, ενώθηκαν με στόχο την εξουσία την ώρα που τα παραδοσιακά ισχυρά κόμματα που ανέδειξε η μεταπολίτευση κατέρρεαν μέσα στις αμαρτίες τους.

Τότε η ζωή έδωσε δικαιώματα σε πολλούς να πιστέψουν ότι μπορούν να είναι …μεγάλοι παράγοντες της πολιτικής ζωής. Οι φιλοδοξίες του κάθε ολίγιστου οπορτουνιστή έφτασαν στο ταβάνι. Άντε τώρα να τις συμμαζέψεις.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Και το απέδειξαν ουκ ολίγες εκλογικές αναμετρήσεις από το 2019. Ο κόσμος δεν αγοράζει πια παραμύθια. Οι αυταπάτες, με οδυνηρό έστω τρόπο, διαλύθηκαν. Άλλος δρόμος από τις αιματηρές θυσίες και τη σκληρή δουλειά με γνώση και με πρόγραμμα , για να προκόψει ο τόπος, δεν υπάρχει. Δεν κόβει, μ άλλα λόγια, «εισιτήρια» η παράσταση «εγώ είμαι αριστερός και έχω κάθε ηθικό πλεονέκτημα και κάθε δικαίωμα να σου πω τι να κάνεις»

Η σημερινή, ευτελούς πολιτικού επιπέδου μάχη για την καρέκλα, για ένα ρόλο, για το άδειο πουκάμισο ενός κόμματος διαλυμένου εις τα εξ ων συνετέθη, προκαλεί θλίψη. Γιατί ο κόσμος δεν δίνει πια δυάρα τσακιστή για το τι θα απογίνουν οι «στελεχάρες» και οι υπουργοί που γέννησαν οι τοξίνες και ο διχασμός.

Με την ευκαιρία: Αυτές οι συναθροίσεις 65ρηδων και 70ρηδων που λένε τον πόνο τους για τη μοίρα της Αριστεράς στα κανάλια, είναι μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής τηλεόρασης που αξίζει να αναλυθεί. Η τηλεόραση ως εξομολογητήριο δεν μας έχει ξανατύχει