Λίγες ημέρες πριν φύγει για σεζόν σε ξενοδοχείο στην Ισπανία ο Δημήτρης ταξίδεψε με τρένο στην Αθήνα για να δει την κοπέλα του. Στη διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη το τρένο καθυστέρησε και ο μπαμπάς του τού πρότεινε να επιστρέψει με άλλο μέσο. Τελικά πήρε το μοιραίο ιντερσίτι...

Ο αδελφός του περίμενε να τον παραλάβει από το σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, αλλά ο Δημήτρης δεν ήρθε ποτέ. Στο μεταξύ έφτασαν οι πρώτες πληροφορίες για το δυστύχημα.

«Πήγα και πήρα τον γιο μου από το σταθμό και πήγαμε κατευθείαν στη Λάρισα. Δεν ήταν στις λίστες ούτε του ενός νοσοκομείου ούτε του άλλου. Λέγαμε μήπως, δεν είχε τις αισθήσεις του, δεν μπορούσε να πει το όνομά του. Πέρασε η πρώτη μέρα, πέρασε η δεύτερη. Την τρίτη μέρα, στον δρόμο της επιστροφής, μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι ταυτοποιήθηκε. Τους ρώτησα ‘είναι σίγουρο;’ μου είπαν ‘όχι ακόμα, θα σας ξαναπάρουμε’. 

Με πήραν την Κυριακή. Μας έστειλαν ένα φέρετρο κλειστό. Δεν τόλμησα να το ανοίξω, μίλησα με την ιατροδικαστή και μου ορκίστηκε στα παιδιά της ότι έγινε σωστή δουλειά. Υπάρχουν και φωτογραφίες αλλά τολμά κανείς να τις δει; Τις είδε η αδερφή ενός παιδιού που ήταν δίπλα στο Δημήτρη και έχει πάθει σοκ. Με στοιχειώνει η σκέψη της τελευταίας του ανάσας, της τελευταίας του στιγμής. Άξιζαν αυτά τα παιδιά τέτοιο βίαιο θάνατο;» διερωτάται ο πατέρας του.

Ο 27χρονος Δημήτρης που έχασε τη ζωή του στα Τέμπη.

Αυτό που λέω είναι η φωνή του

Ο Παύλος Ασλανίδης είναι από τους πιο ενεργούς από τους συγγενείς των θυμάτων που σκοτώθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα. Ο ίδιος μαζί με την πρόεδρο του συλλόγου «Τέμπη 2023» Μαρία Καρυστιανού μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την υπόθεση των Τεμπών. 

Στην ομιλία που έδωσε είπε μεταξύ άλλων: «Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει από εκείνη την στιγμή, αιώνας αβάσταχτος. Έναν ολόκληρο χρόνο μετά, καλούμαστε να αποδεχτούμε και να καταπιούμε ψέματα, αίσχη, συγκάλυψη, εξευτελισμό, ξεπούλημα. Πώς μία ανθρώπινη ζωή ξεπουλιέται τόσο εύκολα σε μία χώρα υποτίθεται δημοκρατική, σε μία χώρα που υποτίθεται ότι βρίσκεται κάτω από τις φτερούγες της ‘δημοκρατικής Ευρώπης’. 

Το έγκλημα των Τεμπών δεν είναι υπόθεση που αφορά 57 ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Είναι ένα ζήτημα εθνικό. Είναι ένα ζήτημα ευρωπαϊκό. Ένα ζήτημα που μας αφορά όλους, ανεξαιρέτως. Όσους ταξίδεψαν σε αυτόν τον σιδηρόδρομο-καρμανιόλα και όσους δεν ταξίδεψαν ποτέ. Γιατί όλοι είμαστε ‘επιβάτες’ στην ίδια ταχεία ενός εκτροχιασμένου και τυχοδιωκτικού κράτους που δεν διστάζει να ξεπουλάει ακόμα και ζωές... για εισιτήρια».

Τον ρωτάω αν ένιωσε ότι έκανε ένα είδους μνημόσυνο για το παιδί του. «Τη λέξη μνημόσυνο βγάλε την, δεν υπάρχει. Ένιωσα ότι κάτι έκανα για το παιδί. Στις Βρυξέλλες έγινε ένα τεράστιο βήμα». Συχνά σταματάμε την κουβέντα και μου δείχνει φωτογραφίες του Δημήτρη. «Μόλις είχε ανοίξει τα φτερά του. Ένα παιδί χαμογελαστό, πρόσχαρο, κοινωνικό... Μέσα μου είναι. Αυτό που λέω είναι η φωνή του, τα ματιά του είναι τα μάτια του».

Η διαχείριση του τραύματος είναι τρομερά δύσκολη. «Ήμασταν τρεις μέρες στη Λάρισα. Ήταν ακόμη αγνοούμενος, και άρχισα να λέω στον εαυτό μου ‘κάπως πρέπει να το διαχειριστείς’, γιατί σκέφτηκα τα άλλα δύο παιδιά μου. Τι να σου πω... η γυναίκα μου ήταν διαλυμένη... Τον μικρό τον είχα συνέχεια δίπλα μου μην κάνει καμία τρέλα... Εγώ το πένθος το έχω θάψει. Τη θλίψη την έχω βαθιά μέσα μου. Η οργή με κρατά και δεν τρελαίνομαι. Έχω στόχο και θέληση και πείσμα».

«Εμείς ψάχναμε παιδιά και αυτοί έκαναν συγκάλυψη»

Τον ρωτώ αν παρακολουθεί τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής. «Την βλέπω αλλά εκνευρίζομαι. Από το πρώτο βράδυ, εμείς ψάχναμε τα νοσοκομεία για τα παιδιά μας και αυτοί έκαναν συγκάλυψη. 

Τώρα θα κλείσουν την εξεταστική πριν φτάσουν τα καινούρια στοιχεία από τη δικογραφία» λέει, αναφερόμενος στα όσα βρήκαν τον Νοέμβριο του 2023 τα σκυλιά των εμπειρογνωμόνων: ιστούς και προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων. «Είναι δυνατόν να πηγαίνω στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, να της δείχνω φωτογραφίες από το Κουλούρι και να της λέω ‘βλέπεις πού πέταξαν τα παιδιά;’ και να μου απαντά ‘πώς κάνεις έτσι; Είναι ένα μικρό ηθικό θέμα’. Λες και είναι ανθυπολεπτομέρεια ότι ήταν πεταμένα εκεί και τα παιδιά και τα αντικείμενα».

Για τον ίδιο δικαίωση θα είναι να τιμωρηθούν τα πρόσωπα που είχαν πολιτική ευθύνη και ηγούνταν των εμπλεκόμενων εταιρειών (ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, Hellenic Train). Κλείνοντας μού λέει ξανά και ξανά: «Η δίκη πρέπει να γίνει στο Κουλούρι. Εκεί που πέταξαν τα βαγόνια, εκεί όπου βρίσκεται η καμένη τηλεδιοίκηση. Εκεί που πετάξανε τα υπολείμματα των παιδιών μας. Οι κατηγορούμενοι πρέπει να είναι μέσα στα βαγόνια».