Την 1η Μαρτίου 2023 η 23χρονη Αγάπη Τσακλίδου θα άρχιζε την πρακτική της σε έναν τοπογράφο στη Θεσσαλονίκη και σκεφτόταν ότι θα ήταν απασχολημένη για ένα διάστημα κι αθα έκανε καιρό να δει μια αγαπημένη φίλη της στην Αθήνα. Έτσι αποφάσισε να περάσουν τουλάχιστον την Καθαρά Δευτέρα μαζί και την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου πήρε το τρένο της επιστροφής...

Η Αγάπη σπούδαζε Τοπογράφος στο Πολυτεχνείο, διάβαζε πολύ, αγαπούσε το θέατρο, τον χορό, έκανε μαθήματα μουσικής, είχε μια υπέροχη φωνή. Η μητέρα της, Ελένη Βασάρα μου δείχνει στο κινητό της βίντεο, την Αγάπη να χορεύει, την Αγάπη να τραγουδά, την Αγάπη χαρούμενη σε διάφορα ταξίδια της. «Όπως είπαν και οι φίλοι της, είχε επάξια αυτό το όνομα. Το καλό μου το παιδάκι... πήγε για ένα βράδυ στην Αθήνα και μας φέρανε πίσω ένα κάρβουνο, ένα κόκκαλο που δεν αναγνωριζότανε ποιος είναι...» λέει για το μοναχοπαίδι της.

«Πώς να φανταστώ ότι δεν υπήρχαν συστήματα ασφαλείας;»

Η οικογένεια αγαπούσε τα τρένα και έκανε τη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη τουλάχιστον κάθε δύο μήνες. « Εμείς οικογενειακά ταξιδεύαμε πολύ συχνά με το τρένο. Και έτυχε τώρα να είναι η Αγάπη...». 

Ήταν 2019 όταν η Αγάπη είπε περιχαρής στη μητέρα της για την είδηση ότι αναβαθμίζεται ο σιδηρόδρομος τόσο από άποψη ασφάλειας όσο και ταχύτητας. Σύντομα διαπίστωσαν ότι η διάρκεια του ταξιδιού από έξι ώρες και κάτι μειώθηκε στις τέσσερις ώρες και κάτι, οπότε πίστεψαν ότι ίσχυαν και όσα είχαν ακούσει και για τα προχωρημένα επίπεδα ασφάλειας. 

«Στο σιδηρόδρομο θα φοβόμουν εκτροχιασμό. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν υπάρχει ένα σύστημα που να ξέρουν πού βρίσκονται τα τρένα. Εδώ φαγητό παραγγέλνουμε, ταξί καλούμε και ξέρουμε πού βρίσκεται. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυξήσαν το όριο ταχύτητας στα τρένα χωρίς να υπάρχει σύστημα ασφάλειας, άμα το ήξερα δεν θα έστελνα το παιδί μου».

Τις περισσότερες φορές που ταξίδευαν οικογενειακώς, οι γονείς μαζί με την κόρη τους καθόταν στο κυλικείο. Το ίδιο έκανε και το μοιραίο βράδυ η 23χρονη Αγάπη.

«Μας δώσανε ένα καμένο πράγμα»

Ο μπαμπάς της την περίμενε στο σταθμό, η μαμά της τής είχε ετοιμάσει βραδινό και κολατσιό για την επόμενη ημέρα- ένα μπουκάλι νερό, μια μπάρα δημητριακών, μια μπανάνα... Γύρω στα μεσάνυχτα μια φίλη της οικογένειας τηλεφώνησε στην κ. Βασάρα για να μάθει τα νέα τους και ρωτούσε επίμονα για την Αγάπη. Αυτό την έβαλε σε υποψίες. Τηλεφώνησε στην κόρη της ξανά και ξανά αλλά δεν την βρήκε. Σκέφτηκε μήπως περνούν τα Τέμπη που δεν έχει σήμα... Ήταν πια 00:35 και η κ. Βασάρα περίμενε ότι η Αγάπη και ο μπαμπάς της θα ξεκινούσαν όπου να ναι από το σταθμό για να έρθουν στο σπίτι. Όμως συνέχιζε να μην βρίσκει το παιδί της στο κινητό, κάλεσε τη Hellenic Train, την πυροσβεστική, την αστυνομία και τότε έμαθε για το δυστύχημα...

Το απόγευμα που γύρισε από την κηδεία του παιδιού της ήταν βυθισμένη σε μια αγκαλιά και κάποιος άνοιξε την τηλεόραση. Εκείνη τη στιγμή έπαιζε μια σατιρική εκπομπή, που έδειχνε απόσπασμα από την ομιλία του πρώην υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Κ. Καραμανλή στη Βουλή να λέει «Ντροπή, να μιλάτε για την ασφάλεια των τρένων το 2023, μία υπεύθυνη Πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών».

«Στις τρεις εβδομάδες πήγαμε σε δικηγόρο, πιο μπροστά δεν μπορούσαμε ούτε να το σκεφτούμε. Το πρώτο πράγμα που είπα ήταν για το μπάζωμα στο χώρο του δυστυχήματος. "Δηλαδή", του είπα, "τώρα, που είναι τα κεφάλι της Αγάπης μου; Πού είναι τα πόδια της Αγάπης μου; Πού είναι τα χέρια, πού είναι την κοιλίτσα της; Πού είναι όλα αυτά. Μας δώσανε ένα καμένο πράγμα, το μισό θώρακα και ένα μέρος του ποδιού της».

Από τις αναμνήσεις στην αναζήτησή στοιχείων

Πώς πέρασε αυτός ο χρόνος; «Πέρασε πάρα πολύ γρήγορα. Είναι μία τρέλα όλο αυτό το πράγμα. Πας και έρχεσαι από τις αναμνήσεις- τι κάναμε αυτές τις ημέρες, πέρσι, πρόπερσι με την Αγάπη- σε αυτά που πρέπει να κάνεις για να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα. Παρακολουθούμε τη δικογραφία, ψάχνουμε να βρούμε στοιχεία, ψάχνουμε να βρούμε ερωτήματα που πρέπει να καταθέσουμε στον ανακριτή. Έχουμε τη διάθεση θα δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε όλη μας τη ζωτικότητα για αυτό να τους ξεσκεπάσουμε και θα τους ξεσκεπάσουμε. Δεν χρειάζονται λόγια παρηγοριάς. Δικαιοσύνη χρειάζεται».