ΑΠΟΨΕΙΣ

Σε περίπου μία εβδομάδα, σύμφωνα με το επικρατέστερο σενάριο, θα μάθουμε την ημερομηνία των εκλογών. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και το πιο πιθανό να συμβεί είναι να διαλυθεί η Βουλή στις 10 Μαρτίου για να οδηγηθούμε στις κάλπες την Κυριακή 9 Απριλίου.

Αλλά και αν υπάρξει διαφοροποίηση λίγων ημερών ελάχιστα αλλάζει το προεκλογικό τοπίο και τα βασικά του πολιτικά χαρακτηριστικά.

Το αίνιγμα της λεγόμενης πρώτης κάλπης, αυτής της απλής αναλογικής, είναι το πως θα ψηφίσουν -όσοι πάνε -οι νέοι 17-24 ετών και οι οικονομικά ευάλωτοι που είναι και τα πρώτα θύματα του πληθωρισμού και της αισχροκέρδειας.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλήθηκε να ζήσει με πρωτοφανείς οικονομικές πιέσεις και θέλησε να γλιτώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα σταδιακά από μια πανδημία, από μία διαρκή οικονομική κρίση και από τον πληθωρισμό λόγω του πολέμου αλλά και της κομπίνας της παρανοϊκής ανόδου των τιμών αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας.

Αμήχανα, παρά την ρητορική της, ουσιαστικά επέλεξε ένα κράτος που μοιράζει λεφτά, με εντελώς αντιαναπτυξιακή λογική, για να γλυτώσει τον κόσμο από τα χειρότερα.

Με αυτά και με εκείνα, τα μεγάλα λόγια περί αλλαγής του μοντέλου της οικονομίας δεν έγιναν έργα καθώς ελάχιστα άλλαξαν την 4ετία 2019-2022 και τελικά απεδείχθη ανθεκτικότατο ένα κρατικοδίαιτο «τέρας» που συντηρεί «ημέτερους» επιχειρηματίες. Η οικονομία όμως δεν άνοιξε. Όποιος είδε πραγματική απογείωση της αποκρατικοποίησης, του εκσυγχρονισμού και των καινοτομιών ας σηκώσει το χέρι.

Κάποτε όμως, καθώς πλησιάζει η ώρα των εκλογών , ο πρωθυπουργός θα έλεγε, αναπόφευκτα, το περίφημο «ό,τι δώσαμε, δώσαμε» και ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλο «πακέτο» στήριξης μέχρι τις εκλογές.

Και τι κέρδισε η κυβέρνηση; Το να παραμείνει η ακρίβεια σε όλες δημοσκοπήσεις το πιο οξύ -άρα και κρίσιμο στην απόφαση για την ψήφο-πρόβλημα των πολιτών.

Δεν είμαστε ειδικοί για να κάνουμε ανάλυση, αλλά σε όλη την Ευρώπη το ύψος του μισθού και η «ανταγωνιστικότητά» του απέναντι στον πληθωρισμό, είναι κατά κάποιον τρόπο η κοινωνική ταυτότητα για την πλειοψηφία των ευάλωτων οικονομικά εργαζόμενων. Οι μικροί μισθοί των πολλών «ροκανίζονται» κάπου εκεί κοντά στο εικοσαήμερο του κάθε μήνα και την ώρα της απόγνωσης ο κόσμος ελάχιστα παρηγορείται από το επιδοματάκι. Αντίθετα νιώθει στο πετσί του το άνοιγμα της «ψαλίδας» των ανισοτήτων.

Ούτε το «Καλάθι του Νοικοκυριού», ούτε το Market Pass, ούτε το Fuel Pass έκαναν τη διαφορά, ούτε θα μπορούσαν ποτέ, όταν το εισόδημα για τους περισσότερους δεν φτάνει για να βγάλουν το μήνα.

Όσο η ακρίβεια και οι παράλογες αυξήσεις ακόμη και στα βασικά είδη διατροφής, αλλά και οι ανυποχώρητα «φουσκωμένοι» λογαριασμοί λόγω ενεργειακής κρίσης αλλά και της αισχροκέρδειας κάνουν πάρτι, η πιθανότητα τιμωρητικής ψήφου θα είναι υπαρκτή.

Είναι λογικό και αναμενόμενο η μάχη των εντυπώσεων για το αν η κυβέρνηση παρείχε στήριξη σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη, να είναι επικοινωνιακά η μητέρα των μαχών για την Νέα Δημοκρατία. Γι’ αυτό συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες ο υπουργός Χρ. Σταϊκούρας επαναλαμβάνει πως είμαστε στις τρεις πρώτες χώρες σε βοήθεια το 2022.

Η ψυχρή λογική λέει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα επηρεαστεί από προγράμματα κοστολογημένα και όχι από βεβιασμένες παροχές εν μέσω κρίσης και απόγνωσης όπως συμβαίνει σταθερά από το 2010. Πολλοί όμως στις εκλογές του προσεχούς Απριλίου θα ψηφίσουν και πάλι «εν θερμώ».

Το αίνιγμα των νέων.

Για τη δεκαετία του ’60, τα περίφημα swinging sixties, τα οποία έφεραν άνω κάτω οι νέοι με την ουτοπία και τις εξεγέρσεις τους, κυκλοφόρησε αργότερα το εξής σλόγκαν: «Όποιος νομίζει ότι ξέρει τι έγινε τα χρόνια του εξήντα, απλώς δεν ήταν εκεί»!

Σήμερα κατ’ αναλογίαν όποιος μεγαλύτερος σε ηλικία δηλώνει ότι ξέρει τι θέλουν και σε τι πιστεύουν οι νέοι και το ποιον θα ψηφίσουν, απλώς δεν επικοινωνεί πια μαζί τους.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται να διατηρείται -αλλά με καινούριες προϋποθέσεις και όρους- η διαχρονική τάση να κινούνται οι νέοι «προς τα αριστερά» με διάθεση ανατροπής και αμφισβήτησης και κυρίως άρνησης να καπελωθούν από κόμματα και οργανώσεις νεολαίας.

Προφανώς κάποιοι όχι μόνο ικανοποιήθηκαν αλλά και προσπάθησαν αυξήσουν το ποσοστό των νέων που στράφηκαν κατά της κυβέρνησης με συνθήματα του τύπου «Μητσοτάκη γ@@@σαι». Η νέα γενιά, όμως δεν θα βγάλει τους γνωστούς «ρήτορες» της μεταπολίτευσης που μάθαιναν να μιλούν στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη. Ιεραρχεί ως σημαντικότερα προβλήματα την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς, την ανεργία και την κατάσταση που επικρατεί στην υγεία και την παιδεία, αφήνοντας πιο πίσω τα ζητήματα της διαφθοράς και των υποκλοπών.

Είναι περίπου 650.000-700.000 ψηφοφόροι το περιζήτητο νεανικό ακρωτήριο που κάθε κόμμα θέλει να προσεγγίσει και ψάχνει τον τρόπο. Άνθρωποι λιγομίλητοι που είτε ψηφίζουν για πρώτη φορά είτε ψήφισαν για πρώτη φορά το 2019. Δεν θυμούνται οι πιο πολλοί τα καμώματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τα κάπιταλ κοντρόλς και το «ψηφίζω όχι - θέλω ναι» του δημοψηφίσματος του 2015, αλλά ζουν στο πετσί τους τις συνέπειες της αισχροκέρδειας, του πληθωρισμού, μαζί με τις ζοφερές προοπτικές για δουλειά και στέγη που αντιμετωπίζει η γενιά τους.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26.02.2023