ΑΠΟΨΕΙΣ

«Την άλλη Κυριακή,

άμα δεν είσαι ’κει

τα φώτα της θ’ ανάψω

να σ’ αγαπώ θα πάψω

μείνε ’κει…» 

Λίνα Νικολακοπούλου 1985

Γιατί την άλλη Κυριακή είναι η μοναδική φορά που σου ζητούν να είσαι ΕΚΕΙ. Όλοι όσοι σε ξέχασαν, σε προσπέρασαν, αδιαφόρησαν, σιώπησαν, σε απέφυγαν, άλλαζαν πεζοδρόμιο, κάποιοι άλλαξαν και πόλεις για να μη σε δουν στα μάτια, όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι που δεν σε ξέρουν, δεν έχουν χώρο για ’σένα, ιδέα ποιος είσαι και πώς επιβιώνεις, σου ζητούν να είσαι ΕΚΕΙ.

Και συ θα είσαι, γιατί δεν έχεις μάθει να απουσιάζεις. Θα κλείσεις σε αεροστεγή ταπεράκια τις απανωτές σου ματαιώσεις, απογοητεύσεις, πίκρες και παράπονα και θα είσαι ΕΚΕΙ.

Γιατί το μόνο που σου απέμεινε για να νιώθεις παρών είναι αυτό το ρημάδι ΕΚΕΙ, πίσω από το παραβάν, μυστικό κι αθόρυβο απουσιολόγιο της ύπαρξής σου στα χρόνια της απόλυτης λήθης, της απαξίωσής σου, της μετατροπής σου από πολίτης σε καταναλωτικός ψηφοφόρος. Με 0% λιπαρά.

Πρόσεξε μόνο βγαίνοντας μη σκοντάψεις στα κόκκαλα των παππούδων σου, που ίσως τρίζουν μεσημεριάτικα έξω από τα εκλογικά κέντρα. Των παππούδων και των γιαγιάδων που ρήμαξαν τις ζωές τους, για να μπορείς εσύ να απουσιάζεις ή να χλευάζεις ή ακόμη χειρότερα να αδιαφορείς.

Την άλλη Κυριακή κοίτα τον εαυτό σου κατάματα. Δες ποιος είσαι κι όχι ποιος θα ’θελες να είσαι. Μέτρα τις υποχωρήσεις σου, τους συμβιβασμούς σου, τις σιωπές και την ανοχή σου. Άσε τους άλλους να μετράνε ποιος την έχει πιο μεγάλη, σαν σχολιαρόπαιδα στα wc του γυμνασίου, κι εσύ αποφάσισε το δικό σου αύριο με τις δικές σου δυνάμεις. Να είσαι ΕΚΕΙ με το δικό σου παρών, έτσι όπως το ξέρεις, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς, χωρίς διάθεση να κάνεις κανέναν να αλλαξοπιστήσει, μόνος με τη μνήμη και όσα όνειρα σου απόμειναν για αυτό το δύσκολο αύριό σου.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Μαΐου 2019