ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάθε κυβερνητική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία είναι αναμενόμενο να δημιουργεί ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Η νωπή λαϊκή εντολή, οι προσδοκίες, τα νέα πρόσωπα και οι διακηρύξεις δημιουργούν ένα κλίμα ευφορίας και θετικής αναμονής. 

Σκεφτείτε μόνο το 2015 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, πώς είχε διαμορφωθεί το σκηνικό.

Ένα μικρό κόμμα της αριστεράς είχε καταφέρει να γίνει κυβέρνηση, κουβαλώντας το διαχρονικό «ηθικό πλεονέκτημα», υποσχόμενο άμεση επαναφορά στην κατάσταση προ κρίσης, με νέα πρόσωπα και ορμή, αγκαλιάζοντας και προωθώντας το οριζόντιο αίτημα για κάποιου είδους «αντίσταση στους ξένους». 

Η μετεκλογική αποδοχή του έγγιζε το 80% και για τους πρώτους τουλάχιστον μήνες δεν ακουγόταν καμία άλλη φωνή.

Με τη Νέα Δημοκρατία το 2019 δεν είναι έτσι τα πράγματα -και ορθώς. 

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει, όπως προείπαμε, μία διάχυτη αισιοδοξία καθώς τουλάχιστον η ηγεσία της φαίνεται να θεραπεύει όλες τις αδυναμίες της προηγούμενης κυβέρνησης, γεγονός που σίγουρα καθόρισε και την ψήφο στις εκλογές. 

Γίνεται ένας συνειδητός διαχωρισμός ανάμεσα στην ηγεσία και το σώμα του κυβερνώντος κόμματος, καθώς η πρώτη είναι φορέας αλλαγών, μεταρρυθμισμού και βούλησης για αλλαγές, ενώ το δεύτερο μάλλον μία σταθερά που ακολουθεί ασθμαίνοντας και πολλές φορές αντιστεκόμενη.

Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές με μία μεγάλη και καθαρή διαφορά, που της δίνει αναμφίβολα την πρωτοβουλία των κινήσεων και αέρα δεύτερης τετραετίας πλην απροόπτων. 

Δεν νίκησε με μία διαφορά τέτοια που φημολογούνταν, καθώς δεν κατάφερε να ξεπεράσει το 40% και ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκεντρώσει ένα υψηλό για τα δεδομένα της περιόδου ποσοστό περί το 32%. 

Αυτό σημαίνει πως η μεγάλη της νίκη δεν ήταν στρατηγική άμα το αποτέλεσμα. Μία νίκη με 10%-15% θα δημιουργούσε μία πρωτόγνωρη δυναμική, που θα αμφισβητούσε τις μεταπολιτευτικές σταθερές και θα αποτύπωνε μία νέα ιδεολογική ηγεμονία των δυνάμεων της κεντροδεξιάς.

Με τα εκλογικά ποσοστά δεδομένα, αυτό που μπορεί να ισχυριστεί κανείς είναι πως η Νέα Δημοκρατία μπορεί να μην πέτυχε να μετακινήσει δραστικά τον άξονα υπέρ των δικών της πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων, όμως έχει μπροστά της κάθε δυνατότητα να το πράξει. Το ίδιο το εκλογικό αποτέλεσμα διέπεται από μία μοναδική σοφία καθώς δεν της δίνει λευκή επιταγή και παντοδυναμία όπως μία μεγαλύτερη διαφορά θα έκανε, αλλά την προκαλεί να εργαστεί στη διακυβέρνηση, για να την πετύχει.

Η νέα κυβέρνηση αντιμετωπίζει μία βασική πρόκληση και αυτή δεν είναι άλλη από την οικονομία. Το πεδίο είναι τόσο μεγάλο, που για να έρθουν τα καλά αποτελέσματα χρειάζονται αλλαγές και παρεμβάσεις σε πάρα πολλά σημεία. Από το φορολογικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη γραφειοκρατία και το ρυθμιστικό πληθωρισμό μέχρι το ανύπαρκτο τραπεζικό σύστημα, τα σωρευμένα χρέη και τη δημοσιονομική στενότητα, όλα συμμετέχουν στην πορεία της οικονομίας.

Αν η Νέα Δημοκρατία καταφέρει να οδηγήσει σε μπαράζ αναπτυξιακών ετών και δημιουργήσει νέο πλούτο, τότε θα κυριαρχήσει πολιτικά τα επόμενα χρόνια. 

Αν καταφέρει να συνδυάσει ανάπτυξη με θέσεις εργασίας και κοινωνικό κράτος, τότε αφαιρεί ερείσματα από την αντιπολίτευση. 

Δείχνει στους Έλληνες ότι ο δρόμος της ευημερίας περνά μέσα από μία φιλελευθεροποίηση των δομών της οικονομίας και τότε αρχίζει να μετακινεί το πολιτικό εκκρεμές προς τη δική της πλευρά. Αν δηλαδή εν τοις πράγμασι και εκ του αποτελέσματος ο Έλληνας δει πως η φιλελεύθερη συνταγή οδηγεί σε καλύτερα αποτελέσματα από την κρατικιστική.

Ας κρατήσουμε ως σημαντική της απουσία μίας σύγχρονης σοσιαλδημοκρατικής μεταρρυθμιστικής πρότασης, που διευκολύνει τόσο τη Νέα Δημοκρατία όσο όμως και τον ΣΥΡΙΖΑ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Ιουλίου 2019