ΑΠΟΨΕΙΣ

Μπορείς σε 5 μέρες να δεις 3 χώρες, 6 πόλεις, να ταξιδέψεις 600 χιλιόμετρα και να περπατήσεις 55; Μπορείς, εάν είσαι στην Ανδαλουσία. Και το άρθρο μου δεν είναι ταξιδιωτικό.

Πρώτη στάση Μάλαγα. Ο δήμαρχός της εκλέγεται πάνω από μία 20ετία. Η πόλη λάμπει από καθαριότητα και τα Μουσεία Πικάσο πλημμυρίζουν από κόσμο. Περιμένουμε και εμείς πάνω από μισή ώρα στην ουρά για να μπούμε. Το φαγητό είναι εξαιρετικό και τα ξενοδοχεία για τα χρήματά τους πολύ καθαρά και αξιοπρεπή. Τα καταστήματα εστίασης ευημερούν και η αγορά επίσης. Οι τουρίστες μιλλούνια και κάνω τις πρώτες σκέψεις για τον υπερτουρισμό. Πάντως ο δήμαρχος της Μάλαγα έχει αυξήσει κατά πολύ το κατά κεφαλήν εισόδημα των δημοτών του.

Δεύτερη στάση Γιβραλτάρ. Κάνουμε 2 ώρες στα σύνορα αλλά ο βράχος αξίζει τον κόπο. Πεντακάθαρο και πάλι. Μία ανάσα από την Αφρική και η αύρα από εκεί σου χαϊδεύει τα μυαλά και τα μαλλιά. Περνάμε με το αυτοκίνητο από τον βράχο που είναι τρυπημένος και γοητευτικός. Κανένα πρόβλημα με το πάρκινγκ, έχουν προνοήσει με δημοτικά με χαμηλό αντίτιμο. Τσιμπάμε μία σαλάτα στη μαρίνα. Όλα τακτοποιημένα και εκεί.

Τρίτη στάση Καντίθ. Βρίσκουμε εύκολα πάρκινγκ. Πεντακάθαρη και πάλι. Ο καθεδρικός είναι κλειστός και τα μαγαζιά επίσης για τη μεσημεριανή σιέστα. Περιπλανιόμαστε τυχαία και βγαίνουμε στην προκυμαία. Το τοπίο είναι απίστευτο. Μοιάζει με στέπα. Ο ωκεανός αλλάζει τα πάντα. Τα χρώματα είναι περιχαρακωμένα.

Το βράδυ φτάνουμε στην τέταρτη στάση την Σεβίλλη. Η πρώτη εντύπωση είναι αψεγάδιαστη. Μεγάλοι δρόμοι, απίστευτο πράσινο, όλα τα μπαλκόνια είναι φυτεμένα και ανθισμένα. Θέλεις να κοιτάς μόνο ψηλά. 

Η αγορά είναι διάχυτη, η πόλη είναι πεντακάθαρη αλλά η απογοήτευση είναι απίστευτη. Δεν βρίσκουμε εισιτήρια ούτε για τον Καθεδρικό, ούτε για το Αλκαζάρ (που θεωρείται το μεγαλύτερο αξιοθέατο). Όσο για το Αλάμπρα, το παλάτι μαστ στην Κόρδοβα, τα διαθέσιμα εισιτήρια ξεκινούν μετά από 10 μέρες. Στηνόμαστε στην ουρά για το Αλκαζάρ για τα τελευταία διαθέσιμα διαζώσης εισιτήρια. 

Μετά από δύο ώρες αναμονής και εναλλαγής βάρδιας ο φύλακας μάς λέει ότι για αυθημερόν τα εισιτήρια τελείωσαν. Μας προτρέπει να έρθουμε την επομένη, στις 7 το πρωί για τα ταμεία που ανοίγουν στις 9. Ρωτάω εάν μπορώ δημοσιογραφικά να μπω. Μου υποδεικνύει ένα μέιλ να στείλω μήνυμα. Η διεύθυνση είναι λάθος. Στις 7.15 την άλλη μέρα υπάρχουν ήδη 100 άτομα εκεί. Ως εκ θαύματος βρίσκουμε εισιτήρια. Και ναι, αξίζει τον κόπο.

Αναχώρηση την επομένη για Κόρδοβα. Η πόλη είναι μικρότερη αρχικά θυμίζει νησί με λευκά χρώματα και ξύλινες πόρτες. Όλα τα παράθυρα έχουν μπαλκόνια και στις ταβέρνες κερνάνε τάπας και τοπικά κρέατα. Σε μία γειτονική περιοχή βρίσκουμε απίστευτα μαγαζάκια με σουβενίρ, τις κλασσικές βεντάλιες και άπειρα μαγνητάκια. Σειρά έχει το τζαμί- κεθεδρικός, επίσης μοναδικό στο είδος του. Ουρές και πάλι. Το βλέπουμε και μαγευόμαστε.

Συνέχεια έχει η Γρανάδα. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Είναι η λιγότερη καθαρή από όλες αλλά σίγουρα η πιο γοητευτική. Μεσαιωνικά σοκκάκια, κόσμος περισσότερο ευγενικός, ίσως γιατί ο τουρισμός είναι λιγότερος από ότι στη Σεβίλλη. Η δήμαρχος είναι γυναίκα, δεξιά και νεοεκλεγείσα. Ο ξεναγός μάς μιλάει για την αιώνια κόντρα Σεβίλλης-Γρανάδας και για το πώς η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη παίρνουν όλα τα κεφάλαια. Στην Ισπανία, οι περιφέρειες παίζουν σημαντικό ρόλο για το πώς μοιράζονται τα χρήματα. Η πόλη αυτή μυρίζει γιασεμί. Η προηγούμενη μύριζε πασχαλιές.

Βλέπουμε στην βόρεια πλευρά της πόλης το καλύτερο φλαμένκο που έχουμε δει ποτέ στην περιοχή των τσιγγάνων. Το βλέμμα της μίας χορεύτριας μάς στοιχειώνει. Χωρίς απόδειξη και κάρτα η πληρωμή. Το βράδυ στο μπαράκι της περιοχής γνωρίζουμε ένα γκέι ζευγάρι. Από τη Γρανάδα και το Λονδίνο. Ο Ισπανός δεν θέλει να παντρευτεί λόγω της μαμάς του.

Κρατάμε εκεί την τελευταία μας ανάμνηση.