ΑΠΟΨΕΙΣ

Της Νάσιας Λουκοπούλου

Οικονομολόγου, στέλεχος ΥΠΠΟΑ

Κόκκινες σημαίες, οι γνωστές στους περισσότερους από μας ως «red flags» σε άπταιστα αγγλικά, καμπανάκια ελληνιστί.

Το κοινωνικό θέμα της επικαιρότητας -δυστυχώς και πάλι- άλλη μία στυγερή ανθρωποκτονία (δεν μου αρέσει ο όρος γυναικοκτονία, συγχωρήστε με), και μάλιστα μπροστά στο σουρεάλ φόντο ενός αστυνομικού τμήματος. Δεν θα αναφερθώ στο μερίδιο ευθύνης των αστυνομικών. Δεν θα αναφερθώ καν στην αποδόμηση, ως ύστατη προσπάθεια ερμηνείας χαρακτήρα, του δολοφόνου εγκληματία, δηλαδή του κάθε ψυχάκια στη θέση του, ο οποίος επικαλείται χρόνιες εξαρτήσεις ή/και χρόνιες παθήσεις που χρήζουν σαφέστατα ψυχιατρικής βοήθειας, διότι ποσώς με ενδιαφέρει και αφορά.

Θα αναφερθώ σ’ αυτές τις ρημάδες τις κόκκινες σημαίες όμως. Μιλούσα με έναν καλό φίλο τις προάλλες επί του θέματος ο οποίος μου είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού ότι ο καλύτερος φίλος της γυναίκας μπορεί να είναι τα διαμάντια, όπως λέει και το τραγούδι, αλλά ο χειρότερος εχθρός της είναι η φαντασία της. Πόσες γυναίκες μπλέκουν με την καρικατούρα του Άλκη Γιαννακά, aka ρεμάλι, με την εντύπωση-ελπίδα ότι αυτός θα αλλάξει -ότι θα τον αλλάξουν αυτές για την ακρίβεια- και θα μεταμορφωθεί σε Νίκο Ξανθόπουλο, aka καλό παιδί;

Τόσες και άλλες τόσες. Πόσο έχουν μάθει αυτές οι γυναίκες να «κονταίνουν», να «μικραίνουν», να συμβιβάζονται με ανάρμοστες συμπεριφορές; Πόσο εύκολα μπορεί μία γυναίκα να πεισθεί να χάσει τον εαυτό της, τον χαρακτήρα της, την προσωπικότητα της μπροστά στη σχέση της; Πόσο εύκολο είναι να την πείσει ένας σύντροφος χειριστικός ότι δεν αξίζει τίποτα, ότι δε θα καταφέρει τίποτα, ότι είναι ένα απόλυτο μηδενικό χωρίς αυτόν;

Δεν έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση, ούτε με τη μόρφωση, ούτε με την ηλικία, κάτι άλλο πρέπει να ευθύνεται γι’ αυτόν τον αντίστροφο νευρογλωσσικό προγραμματισμό. Και άντε η ίδια αδυνατεί να συνειδητοποιήσει, να αντιδράσει. Το περιβάλλον της; Οι συγγενείς, οι φίλοι της; Πού είναι όλοι αυτοί όποτε έρχεται αντιμέτωπη με αυτή την σχεδόν καθημερινή δυστοπία;

Στα πόσα red flags άραγε συνειδητοποιεί μία γυναίκα ότι ο «άνθρωπός της» έχει πρόβλημα κακοποιητικής συμπεριφοράς λεκτικής, σωματικής, σεξουαλικής και ότι το μόνο που θα αλλάξει θα είναι πάντα προς το χειρότερο; Γιατί κάθεται; Πώς μπορεί να συρρικνωθεί τόσο σαν οντότητα ώστε να κάθεται και να προσπαθεί κόντρα στα αυτονόητα; Αδυνατώ να απαντήσω σε όλα αυτά.

Κόκκινες σημαίες, κόκκινη κάρτα, πάντως όχι άλλο κόκκινο αίμα.