Άκουσα χθες τον κ. Μητσοτάκη στη συνέντευξή του.

Δεν με έπεισε. Πιστεύω πως παρακολουθήσεις, για ποικίλους λόγους, γίνονται. Η λίστα προδίδει την αγωνία του κ. Μητσοτάκη να κρατά στο χέρι τους συνεργάτες του. Είναι ένα σύνδρομο που του δημιουργήθηκε, ίσως, απο τις οικογενειακές πολιτικές εμπειρίες.

'Εχει κάπου δίκαιο ο κ. Μητσοτάκης. Ότι στην κρίσιμη στιγμή της ρήξης με ένα μέρος επιχειρηματιών που έχουν συνηθίσει στους εκβιασμούς για να ικανοποιούν ακόμη και ποταπές απαιτήσεις τους, όπως είναι το να πάρουν το πρωτάθλημα στο πιάτο, προφανώς, δεν μπόρεσε να τους ικανοποιήσει. Και ήρθε σε αντιαράθεση μαζί τους.

Δεν είμαι κατά της επιχειρηματικής κοινότητας Αντιθέτως, πιστεύω πως σε ένα αστικό καθεστώς είναι η κινητήρια δύναμη. Πιστεύω, ακόμη, πως έχει ρόλο να βοηθά το πολιτικό σύστημα όταν έρχεται σε αδιέξοδο, έναν ρόλο μεσολαβητή τον οποίο η Προεδρία της Δημοκρατίας δεν μπορεί να διαδραματίσει για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Η Προεδρία ως θεσμός, όχι η σημερινή πρόεδρος.

Ο ρόλος που περιέγραψα για την αστική τάξη προϋποθέτει ότι θα έχει ξεπεράσει την αδηφάγο, τυφλά κερδοσκοπική και μαφιόζικη υποκουλτούρα της και θα έχει συνειδητοποιήσει, παράλληλα με τον οικονομικό, και τον εθνικό ρόλο της.

Στην Ελλάδα, όχι, μόνο τέτοια αστική τάξη δεν υπάρχει σήμερα αλλά βρίσκεται στο στάδιο της πολιτικής, εθνικής, και πολιτισμικής υποκουλτούρας. Μιλάει για φιλελευθερισμό αλλά θέλει να τρέφεται απο τις σάρκες της χώρας. Θέλει εξασφαλισμένο το κέρδος, ακόμη και οταν πρέπει να ρισκάρει. Η αστική αυτή τάξη-ο θεός να την κάνει αστική- ισχυροποιήθηκε με την κρατική προστασία και η επιλογή της έγινε απο τους αυλοκόλακες της παρασιτικής, επίσης, πολιτικής τάξης.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν μπόρεσε να μοιράσει τα άχυρα σε αυτήν την αστική, ας την πούμε, τάξη και φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με ένα μέρος αυτής.
Σε αυτήν την σύγκρουση με τον παρασιτισμό, έστω και αν δεν το επεδίωξε αλλά του επεβλήθη, χρειάζεται υποστήριξη ο Μητσοτάκης. Μέχρι του σημείου που το πάει.

Η Ελλάδα πριν, ακόμη, και απο την διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού συστήματος και ενός νέου πολιτικού προσωπικού, χρειάζεται μια νέα αστική τάξη. Νέοι άνθρωποι, ικανοί στην επιστήμη τους και με επιχειρηματικό πνεύμα, διασκορπισμένοι σε όλη την χώρα- και όχι, μόνο, στο αθηναϊκό μαυσωλείο- πρέπει να βοηθηθούν με προϋποθέσεις και πρακτικές που έχουν δοκιμαστεί διεθνώς, και κυρίως, στην Ευρώπη και έχουν αποδώσει χωρίς επικίνδυνες παρενέργειες.

'Ολα δείχνουν πως η χώρα βρίσκεται σε μια δυστοπία την οποία δεν μπορεί να αντιληφθεί, στις διαστάσεις που έχει, η κοινωνία διότι είναι μέρος του συστήματος αναφοράς. Όπως δεν μπορεί να αντιληφθεί την τέταρτη διάσταση, επειδή ζει σε έναν κόσμο τριών διαστάσεων.

Απο της πλευράς αυτής η αντιπαράθεση Μητσοτάκη με ένα μέρος, από τα πιο πυώδη, της επιχειρηματικής τάξης, δεν είναι αρνητική.
Το κακό είναι-και εδώ εγκαταλείπεται κάθε ελπίδα αλλαγής- ότι οι ομάδες αυτές συμφερόντων θα αναλάβουν την υποστήριξη άλλων κομμάτων που ζητούν μανιωδώς εξουσία. Δεν υπάρχει κοινή αντιμετώπιση της αιμορραγίας.

Και το φαινόμενο της διαφθοράς, της διαπλοκής και της βύθισης στον βούρκο θα συνεχιστεί.

Βεβαίως, υπάρχουν και υγιείς επιχειρήσεις και ικανοί και έξω απο κυκλώματα διαφθοράς και διαπλοκής επιχειρηματίες, αλλά βρίσκονται στο περιθώριο. Δεν ισοπεδώνουμε το αποσαθρωτικό της κοινωνικής συνοχής, φαινόμενο. Υπάρχουν και υγιείς θύλακοι.

Και κάτι τελευταίο: ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κάλεσε-και σωστά- τον εκδότη της εφημερίδας "Ντοκουμέντο" να καταθέσει τα στοιχεία για το δημοσίευμα σχετικά με τις παρακολουθήσεις. Πρέπει να κληθεί απο την δικαιοσύνη και ο εκπρόσωπος της ποδοσφαιρικής ομάδας που μίλησε για μαφία και παρακράτος στο Μαξίμου. Αν έχει στοιχεία, να προχωρήσει η διαδικασία κάθαρσης. Αν τα λεει για να εκβιάσει, μέχρι να ξαναπάρει τον θρόνο του στον κόσμο της διαφθοράς, να υποστεί τις κυρώσεις. Δεν θα γίνει η χώρα χαμαιτυπείο επειδή το θέλουν μερικοί τρόφιμοι της μικρής αθηναϊκής ομάδας που νέμεται την εξουσία και οδηγεί σε αποδόμηση τη χώρα. Τρόφιμοι του παρακράτους.

Οι ευθύνες, τώρα, του Μητσοτάκη:

Ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές με τις πλάτες του Μαρινάκη κάνοντας, μαζί του, συμφωνίες τις οποίες, προφανώς, δεν τηρήσε. Ίσως, καλώς, για την κοινωνία που δεν τις τήρησε αλλά η συμπεριφορά προδίδει την αξιοπιστία του ανδρός. Αυτές οι συμφωνίες είναι εκτός Πλαισίου και δεν έπρεπε να τις κάνει.

Όσες ανασφάλειες κι αν έχει δεν δικαιούται να στήσει παρακρατικό μηχανισμό παρακολουθήσεων συμμάχων, αντιπάλων και επιχειρηματιών. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο παρακρατικός μηχανισμός παρακολουθήσεων εκτελέστηκε με άλλη συμφωνία ανάμεσα στο Μαξίμου και σε άλλον όμιλο επιχειρηματιών στο πλαίσιο άλλης συμφωνίας.

Ζητείται ελπίς.