Σκέφτομαι ότι την ίδια μέρα που θα «καιγόταν» η πόλη μας, ένας συμπατριώτης μας κέρδιζε μία μεγάλη καλλιτεχνική διάκριση στο εξωτερικό.

Κοντά δέκα χρόνια κρίσης και δεν καταφέραμε αυτήν την απόσταση ανάμεσα στον ορμέμφυτο χουλιγκανισμό μας και την αναμφισβήτητη δημιουργικότητα που μας διακρίνει -σε σχέση με το μέγεθος της χώρας μας στο παγκόσμιο χάρτη- δεν καταφέραμε να βρούμε έναν τρόπο να τη μειώσουμε προς όφελός μας και σε αυτό δυστυχώς δεν φταίει κανείς παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας ξεχωριστά κι όλοι μαζί.

Ας κάνουμε τουλάχιστον την ύστατη στιγμή μία πρώτη συνωμοτική πράξη «σιωπηλού πολιτισμού»:

- Aς προσπαθήσουμε να μην ξαναπετάξουμε την τσίχλα μας ή τη γόπα του τσιγάρου μας στο πεζοδρόμιο.

Θα είναι μια αρχή..