Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Παντελάκη

Έχοντας κυκλοφορήσει δύο τραγούδια από το νέο της άλμπουμ με το «Καταιγίδα μου» και το «Αρώματα» να δίνουν ήδη τον παλμό, η Βίκυ Καρατζόγλου επιστρέφει «στην πιο δύσκολη ώρα» με ένα τραγούδι σε μουσική Δήμητρας Γαλάνη και στίχους Νίκου Μωραΐτη. Η κυκλοφορία του δίσκου από την Panik Oxygen, που αποτελεί «μία μεγάλη στιγμή στην καριέρα της» αναμένεται κοντά στο Πάσχα.

Με τη Δήμητρα Γαλάνη γνωρίστηκαν το 1999 με αφορμή το πρώτο της ντέμο που της έστειλε μέσω ενός κοινού γνωστού. Ακολούθησαν κάποια χρόνια με αραιές συναντήσεις είτε στους «Ήρωες», την παράσταση που της προσέφερε μεγάλη αναγνώριση, είτε τυχαία σε κάποια live... Θυμάται χαρακτηριστικά να της λέει με αφορμή το τραγούδι της «Περηφάνεια» ότι «τώρα θα ανοίξουν οι δρόμοι και θα δεις τι θα γίνει». Αυτό λειτούργησε ως το πράσινο φως για τη Βίκυ Καρατζόγλου, η οποία αποφάσισε αργότερα να της προτείνει να συνθέσει για το νέο της άλμπουμ και εκείνη δέχτηκε με χαρά προσπαθώντας να βρει τη μελωδία που θα ταίριαζε με τη λαϊκότητα της φωνής της. «Είναι ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι και έχει τρομερή μουσική παιδεία. Ακολούθησα τις συμβουλές της», λέει στη «ΜτΚ» και μας περιγράφει πόση «δύναμη και αυτοπεποίθησή» άντλησε μέσα από τη συνεργασία τους. Ο Νίκος Μωραΐτης, που στο τραγούδι της «Όνειρο» κατάφερε να «σκιαγραφήσει τη ζωή της», ανέλαβε να βρει τους στίχους, που περιγράφουν λίγο-πολύ αυτό που ζούμε μέσα στην πανδημία και τη βαθιά ανάγκη μας να στηριχτούμε σε άτομα που αγαπάμε. «Θεωρώ ότι είναι χρόνος πολύτιμος και δεν πρέπει να τον αφήνουμε να περνάει. Δεν έχουμε δουλειά, είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον κάτι πρέπει να κάνουμε. Ανοίγω το ραδιόφωνο και ψάχνω, περιμένω να ακούσω καινούρια πράγματα. Φαντάζομαι ότι και ο κόσμος είναι έτσι», επισημαίνει εξηγώντας μας τους λόγους που -παρόλο που καθυστέρησε λόγω της πανδημίας η νέα της δουλειά- δεν θέλησε να αφήσει το κοινό χωρίς νέα μουσική.

«Νομίζω ότι αυτόν τον καιρό που μείναμε στο σπίτι και κάναμε μία ενδοσκόπηση, σταθήκαμε λίγο με τον εαυτό μας. Kαταλάβαμε λίγο ποιο είναι το πραγματικό νόημα, που μπορεί κάπου να το είχαμε χάσει κιόλας και τη σημασία του να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που μπορείς να μοιράζεσαι τα καλά και τα κακά. Αυτό που λέει και το τραγούδι. Η ανθρώπινη επαφή είναι το φάρμακο σε όλα. Νομίζω ότι γι’ αυτό ο κόσμος κάπως ταυτίστηκε με το τραγούδι και συγκινείται. Η καραντίνα ήταν η αφορμή να το νιώσουμε και να το καταλάβουμε» αναφέρει με ειλικρίνεια.

Η ίδια «στην πιο δύσκολη ώρα» βρίσκει θαλπωρή στην οικογένεια της και στη μουσική της: «Η ζωή μου μοιράζεται κάπου ανάμεσα στην τραγουδίστρια και τη μαμά. Το καθένα είναι το 50% της ψυχής μου. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και τα δύο είναι όλο μου το είναι. Όταν δεν υπάρχει φως και ελπίδα εγώ τα έχω στην αγκαλιά μου, το κορίτσι μου, η οικογένεια μου» εκμυστηρεύεται προσθέτοντας ότι πάντα προσπαθεί να μη χάνει την αισιοδοξία της και την ελπίδα της.

«Πάντα ξέραμε ότι είναι δύσκολα σε αυτόν τον χώρο»

Όπως είναι λογικό, η επικαιρότητα δεν γινόταν να λείψει από τη συζήτησή μας. Ως καλλιτέχνης, που δραστηριοποιείται τουλάχιστον δύο δεκαετίες στον χώρο της μουσικής αλλά και του θεάτρου για οκτώ σεζόν, δηλώνει «υπέρ της προσπάθειας των ανθρώπων που βγαίνουν και μιλούν για όσα έχουν περάσει. Χαίρομαι όταν αυτό δεν σταματάει στα social media και προχωράει και στη δικαιοσύνη». Εξηγεί ότι ακόμη και σε περιπτώσεις παραγραφής, το να μιλήσει κάποιος ανοιχτά «μπορεί να δώσει το θάρρος και σε άλλους που φοβούνται ότι δεν θα τους προσέξει κανείς να βγουν μπροστά». Η ίδια φεύγοντας από τη Δράμα είχε προετοιμαστεί για τα χειρότερα. «Πάντα ξέραμε ότι είναι δύσκολα σε αυτόν τον χώρο. Όταν κατέβηκα από τη Δράμα στην Αθήνα, θυμάμαι να έχω ακούσει τα απίστευτα πράγματα. Κατέβηκα τόσο προετοιμασμένη στο κεφάλι μου. Στάθηκα, όμως, πολύ τυχερή γιατί σε οτιδήποτε δύσκολο εμφανίστηκε, είχα από πίσω μου μία τέτοια δύναμη από τους γονείς μου και μία τρομερή εμπιστοσύνη, ‘κορίτσι μου είναι δύσκολα τα πράγματα, είσαι μικρή αλλά προχώρα, ξέρεις και ξέρουμε ποια είσαι. Μη φοβάσαι τίποτα. Προχώρα! Είμαστε εδώ’ μου έλεγαν. Αυτήν την κουβέντα δεν τη λένε εύκολα οι γονείς. Δεν ξέρω και εγώ αν θα την έλεγα εύκολα. Αυτό μου έδωσε τρομερή δύναμη, ώστε όταν εμφανίστηκαν διάφορα πράγματα να μην τίθεται θέμα αν θα έχω επιλογή. Είχα πάντα επιλογή. Μπορούσα να προσπεράσω οτιδήποτε δύσκολο και να προχωρήσω. Δεν με ένοιαζε ακόμη και αν εξαρτιόταν η δουλειά μου και η πορεία μου» καταθέτει.

Η ερμηνεύτρια, κλείνοντας, εξηγεί πώς αντιμετώπιζε η ίδια την κατάσταση όταν ένιωθε ότι βρισκόταν σε δύσκολη θέση: «Δεν λέω ότι μου συνέβη κάτι φοβερό όπως αυτά που ακούμε, μάλλον δεν άφησα και τα πράγματα να προχωρήσουν. Προσπερνούσα, έφευγα, έκανα ότι δεν καταλάβαινα, είχα έναν μηχανισμό μέσα μου που δεν με έκανε ευάλωτη. Όμως, υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν πολύ δύσκολα γιατί ήταν σε πιο ευάλωτη στιγμή. Αρκεί μια ευάλωτη στιγμή για να χάσεις τον εαυτό σου. Οι καλλιτέχνες, κυρίως, είναι ευαίσθητοι άνθρωποι και ανασφαλείς γι’ αυτό και διάλεξαν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Ένας άνθρωπος με εξουσία ξέρει πολύ καλά πώς να χειριστεί μια τέτοια ψυχή. Γι’ αυτό είναι και το πιο ανήθικο πράγμα αυτό που συμβαίνει…» καταλήγει.