Υπήρξε μια από τις πιο γοητευτικές και ταυτόχρονα πιο αντιφατικές προσωπικότητες της Επανάστασης του 1821. Κλέφτης, στη συνέχεια αρματολός και κατόπιν από τους πιο ικανούς στρατάρχες της μάχης κατά των Οθωμανών ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν μια μορφή που δεν χωρούσε σε καλούπια.

Έζησε μια δύσκολη ζωή από τη γέννηση ως το τέλος του. Ήταν ο νόθος γιος της καλογριάς, ο μούλος, ο γύφτος, όπως τον αποκαλούσαν, που δεν γνώρισε ποτέ πατέρα κι ούτε χάρηκε την αγκαλιά της μάνας του, το παιδί που βγήκε στο κλαρί απ’ τα 10 του χρόνια.

Έτσι, διαμόρφωσε, για να επιβιώσει, ένα χαρακτήρα βίαιο κι ατίθασο, που έσταζε αίμα. Στον ιερό σκοπό της Επανάστασης έταξε όλη τη γνώση και την εμπειρία του και μεγαλούργησε. Στρατηγική ιδιοφυΐα αλλά και πρώτος πάντα στο πεδίο των μαχών ξεκίνησε από το μηδέν και εξελίχτηκε σε πολύ λίγα χρόνια σε κορυφαία ηγετική μορφή του αγώνα.

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα για το έργο και την ιστορική αυτή μορφή μαθαίνουμε στην παράσταση «Περιμένοντας τον Καραϊσκάκη», ένα θεατρικό κείμενο που έγραψε ο Λάκης Λαζόπουλος, το οποίο ανεβαίνει από το Θέατρο του Νέου Κόσμου και θα παρουσιαστεί και στη Θεσσαλονίκη.

«Μου άρεσε η ιδέα να δούμε πώς έζησε αυτός ο θρύλος»

Τα ασυμβίβαστα μεταξύ τους στοιχεία της διαδρομής του ήρωα, η παραβατικότητα στα πρώτα χρόνια του βίου του σε συνδυασμό με αυτόν τον ζήλο που έδειξε για τον αγώνα γοητεύουν και τον σκηνοθέτη της παράστασης Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. «Μου άρεσε η ιδέα να δούμε πώς έζησε αυτός ο θρύλος, πώς ξεκίνησε, πώς εξελίχθηκε, πώς μπήκε στην επανάσταση. Ενώ πριν την επανάσταση η διαδρομή του μυρίζει αίμα, μπαίνει μέσα στον αγώνα και μεγαλουργεί, από διάβολος γίνεται φύλακας άγγελος και στο τέλος σκοτώνεται από ελληνικά βόλια», λέει στη «ΜτΚ».

Πράγματι, η τελευταία πράξη της ζωής του ήρωα παίχτηκε στο Φάληρο όπου ήταν στρατοπεδευμένοι οι Έλληνες για να πολεμήσουν με τους Τούρκους. «Ο Καραϊσκάκης είχε δώσει διαταγή να μην γίνει ούτε μια αψιμαχία. Κάτι μεθυσμένοι κρητικοί έριξαν στους Τούρκους. Εκείνος ήταν στο αντίσκηνό του πολύ άρρωστος από φυματίωση. Βγήκε έξω, καβάλησε το άλογό του, βγήκε μπροστά όπως το συνήθιζε πάντα, δεν έμενε ποτέ στα μετόπισθεν –μάλιστα ο Κολοκοτρώνης του είχε πει να μην το κάνει αυτό γιατί ο αρχηγός δεν μπορεί να είναι πρώτος στη μάχη- κι έτσι όταν σταμάτησε ο καυγάς και γύρισε προς τα πίσω σκοτώθηκε από την ελληνική πλευρά και όχι από την τουρκική», τονίζει ο σκηνοθέτης.

Ο θάνατος που έκανε όλη την Ελλάδα να σπαράζει

Πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου ο ίδιος, σκηνοθέτης με άποψη, ιδρυτής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, πριν από τη σκηνοθεσία κάθε παράστασης κάνει μια ολόκληρη μελέτη γύρω από το έργο και τους χαρακτήρες με τους οποίους καταπιάνεται. Μιλάμε και είναι σαν να τον βλέπω να ζει αυτό το διάστημα μαζί με τον Καραϊσκάκη, σαν να τον έχει συνεπάρει η εμβληματική αυτή μορφή, σαν να έχει μπει στο μεδούλι του και τον ψάχνει παντού, γνωρίζει δε κάθε λεπτομέρεια της ζωής του. «Τον έχω λατρέψει, ακριβώς επειδή είναι τόσο δυνατός πολεμιστής και τόσο ικανός αρχηγός. Λίγο πριν πεθάνει ο στρατός που δημιούργησε και πίστευε σ’ αυτόν έφτανε στον συγκλονιστικό αριθμό των 200.000 πολεμιστών. Μετά σιγά - σιγά διαλύθηκε. Ο θάνατός του έκανε όλη την Ελλάδα να σπαράζει. Τέτοια ήταν η λατρεία που του είχαν. Επίσης, είχε ένα χιούμορ που το βρίσκω αριστοφανικό, αυτοσαρκαζόταν και αυτό με συναρπάζει», τονίζει ο σκηνοθέτης της παράστασης.

Εξάλλου χρειάστηκε να διαβάσει πολύ και αυτή τη φορά. «Ανέτρεξα σε πολλές πηγές, άλλωστε έχουν γραφτεί πάρα πολλά για τον Καραϊσκάκη. Διάβασα πάρα πολύ από κλασικούς όπως τον βιογράφο του Δημήτρη Ενιάν, τον Γιάννη Βλαχογιάννη και τον στρατηγό Μακρυγιάννη μέχρι σύγχρονους όπως ο Παντελής Μπουκάλας και ο Κώστας Ακρίβος που έχουν γράψει για εκείνον».

«Ο Λαζόπουλος έχει μια μεγάλη ικανότητα αυτοσχεδιασμού»

Το έργο διαδραματίζεται στον άλλο κόσμο και οι ψυχές μετακινούνται μέσα στις εποχές. Ο Λάκης Λαζόπουλος πέρα από τη συγγραφή του αναλαμβάνει και τον ρόλο του αφηγητή με τρεις μεγάλους μονολόγους, ενώ στο τέλος επιφυλάσσει και μια έκπληξη μιμούμενος τη Γιάννα Αγγελοπούλου που είναι και το μόνο ζωντανό πρόσωπο το οποίο επισκέπτεται τον κόσμο των νεκρών. Η όλη παράσταση διατηρεί τον χαρακτήρα της σάτιρας. «Ο Λαζόπουλος έχει μια μεγάλη ικανότητα αυτοσχεδιασμού και επικοινωνίας με το κοινό. Εδώ είναι ένα κανονικό θεατρικό έργο, αλλά ταυτόχρονα ανοιχτό για καινούριες ιδέες, καινούριες ατάκες με χιούμορ», σημειώνει ο σκηνοθέτης για τη συνεργασία τους.

Όλους τους γυναικείους ρόλους αναλαμβάνει η γνωστή και αγαπημένη Ελένη Ουζουνίδου. «Είναι η μάνα του η Ζωή με την οποία δεν ήθελε να έχει καμία παρτίδα, η γυναίκα του η Γκόλφω, η Μαριώ, το κοριτσάκι που βρήκε μετά από μια μάχη το έντυσε άντρα και το φώναζε Ζαφείρη, ενώ στην πορεία ήταν εμφανές πως έγινε ερωμένη του, αλλά και μια Φιλιππινέζα στο τέλος».

Δίπλα τους ο μουσικός δημιουργός Σπύρος Γραμμένος γράφει μουσική, αλλά παίζει και στην παράσταση. «Χωρίς να είναι ηθοποιός υποδύεται τον Τάσο αλλά επειδή είναι περφόρμερ είναι εξαιρετικός», τονίζει και για τους δύο συνεργάτες του ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.

Τα υπόλοιπα σχέδια

Πέρα από αυτή την παραγωγή όμως ο ίδιος καταπιάνεται και με άλλα δύο έργα αυτό το διάστημα: το ένα είναι το θεατρικό κείμενο της νομπελίστα Σβετλάνα Αλεξίεβιτς με τίτλο «Τσερνομπίλ, ένα χρονικό του μέλλοντος» σε μετάφραση του Θεσσαλονικιού Ορέστη Γεωργιάδη, το οποίο προετοιμάζει για τη χειμερινή περίοδο. Το δεύτερο είναι η παιδική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει» του Λουίς Σεπούλβεδα, το οποίο σκηνοθετεί για το Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.

«Συνεργάζομαι με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών, τους Θάνο Λέκκα, Χρήστο Στράτου, Αποστόλη Ψυχράμη, Άντρη Θεοδότου, Λυδία Τζανουδάκη. Χαίρομαι και είναι απόλαυση να κάνω θέατρο μαζί τους. Είναι ένα πολύ τρυφερό έργο που πιάνει λεπτά θέματα, όπως η οικολογική καταστροφή, η αγάπη, η διαφορετικότητα κ.ά.».

Προς το παρόν τον περιμένουμε στη Θεσσαλονίκης, αφού η παράσταση θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Καλοκαιριού του δήμου Θεσσαλονίκης στις 29,30/06 και στις 1,2/07 (Θέατρο Κήπου).